H κρίση θέλει... δικαιοσύνη!

Τα επώδυνα αποτελέσματα της διετούς μνημονιακής λιτότητας στη χώρα μας είναι πλέον προφανή. Εξαιρετικά υψηλή ανεργία, λουκέτα σε χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, πτωχοποίηση μεγάλου τμήματος της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Και όλα αυτά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το χρεοκοπημένο, διεφθαρμένο και ανάπηρο κράτος μας, αντί να βελτιώσει τη θέση του μέσα από την εκτεταμένη, συνεχή και ανελέητη φορολόγηση επιχειρήσεων και ιδιωτών, κατά κοινή παραδοχή βρίσκεται σήμερα σε δυσμενέστερη θέση από αυτήν που το οδήγησε στο πρώτο Μνημόνιο. Και το χειρότερο είναι ότι έχει «μολύνει» σε μεγάλο βαθμό την ιδιωτική οικονομία, οδηγώντας την -με τις φοροεπιδρομές, αλλά και με τα χρονίζοντα χρέη του προς αυτήν- σε πραγματική ασφυξία.

Την θλιβερή εικόνα συμπληρώνει και καθιστά ακόμη πιο τραγική το γεγονός ότι το ίδιο το κράτος δεν κατέβαλε μέχρι σήμερα μια ειλικρινή, ουσιαστική και γενναία προσπάθεια περιστολής των υπέρογκων δαπανών του, συγκράτησης της συνεχιζόμενης σπατάλης του και εκσυγχρονισμού της προβληματικής λειτουργίας του. Οι κομματικοί στρατοί που «κατέλαβαν» την κρατική μηχανή και τις παραφυάδες της, από το 1974 μέχρι και σήμερα, εξακολουθούν να λειτουργούν σε πλήρη ανάπτυξη και να «λυμαίνονται» τον δημόσιο τομέα, παρεμποδίζοντας κάθε υγιή πρωτοβουλία εξορθολογισμού του κόστους και του τρόπου λειτουργίας του. Και οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας, που εξέθρεψαν επί δεκαετίες αυτό το αδηφάγο και διεφθαρμένο «τέρας» του κρατικού μηχανισμού, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να το συντηρούν, αποφεύγοντας επιμελώς, για λόγους πολιτικού κόστους, να συγκρουστούν με τις κατεστημένες, συντεχνιακές λογικές και πρακτικές, που έφθασαν την Ελλάδα στο παρά πέντε της πτώχευσης.

Με τον τρόπο αυτό, οδηγούν τη χώρα αναπόδραστα και με βήμα ταχύ προς τον γκρεμό, πνίγοντας και ό,τι υγιές υπάρχει και κινείται στον χώρο της ιδιωτικής οικονομίας. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό ότι καθημερινά κλείνουν εκατοντάδες κερδοφόρες, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, όχι επειδή οι ίδιες απέτυχαν, αλλά γιατί το κράτος τούς οφείλει χρήματα, τα οποία αρνείται ακόμη και να συμψηφίσει με τις δικές τους -συνήθως μικρότερες-οφειλές! Και βέβαια, είναι επίσης κοινό μυστικό στην αγορά ότι πολλές υγιείς εταιρείες κλείνουν και χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται λόγω της αδυναμίας του τραπεζικού μας συστήματος να τους παράσχει στοιχειώδη ρευστότητα, ενώ έχουν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Την ίδια στιγμή που το διεφθαρμένο κράτος μας τους απομυζά και τα τελευταία ευρώ από το ταμείο τους, για να τα «εξαφανίσει» στις μαύρες τρύπες της διαφθοράς...

Την απελπισία των Ελλήνων επιτείνει το γεγονός ότι κανείς δεν παρουσιάζει σήμερα ένα ολοκληρωμένο και πειστικό σχέδιο διόρθωσης των αδικιών και -σταδιακής, έστω- ανάπτυξης της οικονομίας μας.

Οι έντιμοι και ειλικρινείς φορολογούμενοι, τα συνήθη... υποζύγια, στενάζουν. Αισθάνονται «βλάκες», βλέποντας δίπλα τους να συνεχίζεται το άγριο πάρτι της φοροδιαφυγής, με τα μεγάλα ψάρια να σκίζουν τα δίχτυα της εφορίας και το όργιο της κρατικής σπατάλης, με τους διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς να πλουτίζουν κόντρα στην κρίση. Οι πολίτες νιώθουν, εκτός από τις τσέπες τους, να στεγνώνουν και οι ψυχές τους! Η αδικία τους πνίγει περισσότερο και από την ανέχεια. Ζητούν δικαιοσύνη! Και η εικόνα των επίορκων πολιτικών, που ενώ καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και... ωραίοι, κουνώντας μας μάλιστα προκλητικά το δάκτυλο ή παραδίδοντάς μας μαθήματα πολιτικής και οικονομίας, εξοργίζει τους Έλληνες διπλά! Αυτό το αίσθημα της αδικίας, που γεννά πλέον την αγανάκτηση, αποτελεί πραγματική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι πολιτικοί, τόσο το καλύτερο... Και για τους ίδιους και, κυρίως, για τη χώρα!

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση