Κυβέρνηση - δελφινάριο

• Του Θεόδωρου Παντούλα

Η φούσκα της υπερτιμημένης Μεταπολίτευσης σκάει –θέλοντας και μη- με τον χειρότερο τρόπο. Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παραιτείται για ν’ αναλάβει ο πάλαι ποτέ πρόεδρος της νεολαίας ΕΠΕΝ! Τόπο στα νιάτα. Ο Γιώργος φεύγει, ο Μάκης έρχεται. Με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη! Τον θίασο συμπληρώνει το αείζωο προσωπικό της πασοκικής αρπαχτής και οι αντιπρόεδροι της ευφάνταστης αξιωματικής αντιπολίτευσης που αντιπολιτεύονται με ανεπίγνωστη φαιδρότητα τον εαυτό τους! Κι η παρδαλή Αριστερά, όταν δεν προτείνει να γίνουμε άπαντες υπάλληλοι του χρεωκοπημένου κράτους, εκστασιάζεται με την νεοφιλελεύθερη μπουρδολογία για ένα ευέλικτο κράτος στην υπηρεσία των χολωμένων Αγορών.

Συμφωνούν όλοι ότι πρέπει να επανεύρουμε τον δρόμο της «ανάπτυξης». Όμως πόση ακόμη «ανάπτυξη» ν’ αντέξει ο κόσμος μας; Πόση «ανάπτυξη» ν’ αντέξει η τριτοκοσμική πατρίδα μας; Τρώγονται τα τσιμέντα; Πίνονται τα πετρέλαια; Ρωτάμε γιατί προς τα εκεί θέλουμε να κατευθυνθούμε, παντελώς ανυποψίαστοι για την κατ’ εξακολούθησιν ύβρη που διαπράττουμε περιφρονώντας το παρελθόν και υποθηκεύοντας το μέλλον.

Το άρθροισμα των παραζαλισμένων και φοβισμένων ιδιωτών που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία κοιτά αμήχανα την συνταγματική εκτροπή, που έγινε ερήμην της κι εύχεται να μην έρθουν τα χειρότερα που όλοι μισοξέρουμε ότι έρχονται. Ο μόνος που γελά ευχαριστημένος είναι ο, έκτακτων επιθεωρησιακών χαρισμάτων. πρόεδρος του ΛΑΟΣ και η παρέα του, οι οποίοι (με την αφειδώλευτη βοήθεια του πασοκικού συστήματος) κατόρθωσαν από το πολιτικό περιθώριο ν’ αναδείξουν τον καιροσκοπισμό τους σε ρυθμιστικό παράγοντα. Όχι , δεν μας σκανδαλίζει η υπουργοποίηση κανενός μπουμπούκου. Στην χώρα που είχαμε για υπουργό την Θεοδώρα Τζάκρη ή τον Κίμωνα Κουλούρη, νομίζουμε, ότι δεν πρέπει να μας τρομάζει τίποτε. Να μας προσβάλλει βεβαίως αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία που αφορά την πάνδημη παραίτησή μας από αυτό που στα παλιότερα ελληνικά λέγαμε «αξιοπρέπεια».

Και μπορεί η κυβέρνηση «Δελφινάριο» (παρά τις δημοσκοπικές ενέσεις) να μην κόβει εισιτήρια αλλά, για την ώρα τουλάχιστον, φαίνεται ότι πρωταγωνιστεί η έγνοια μας, όχι να πάνε στον αγύριστο, όχι να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς δεκανίκια αλλά να ηρεμήσουν οι πιστωτές μας.

Και παρά τις στρακαστρούκες, «σβυσμένες όλες οι φωτιές». Γι’ αυτό δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι δεν μαγαρίζει τ’ όνομά του ένας λαός που δεν διεκδικεί τίποτε περισσότερο από την βολή του. Εσείς;

Πηγή: Αντίφωνο

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση