Η βία που έρχεται. Αλλιώς, το νόμιμο είναι -νόμιμα πια- εχθρός του ηθικού

Απευθυνόμαστε στους κάθε λογής ευαίσθητους της «δημοκρατίας».

Προς τους πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες.

Προς τους κατηγόρους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να καταγγέλλουν την «ανομία» των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων.

Και ρωτάμε:

Αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;*

Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες) εκδίδοντας χοτζέτι και λέγοντάς του ότι «ή θα τα βρεις να μου τα δώσεις ή θα σε αφήσω χωρίς καλοριφέρ και χωρίς φως μέσα στο χειμώνα», αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Προφανώς, είναι παραπάνω από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποίησε ο Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη:

«Πόλεμος».

Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» δεν υπάρχει «εξωτερικός αντίπαλος». Υπάρχει μόνο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός!

(Απόσπασμα από τη στήλη ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ του Ριζοσπάστη 16/9/2011- Γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος)

Και ενώ τα παραπάνω δεν αποτελούν βίαιη επίθεση κατά του λαού, σε έναν πόλεμο που διεξάγεται "πολιτισμένα" και υπό τις ιαχές των αφεντικών της "Οδηγήτρας" κυβέρνησης του Γεωργίου Β' Παπανδρέου Γ - Βενιζέλου (immitation made in China), μέχρι πρότινος, οι λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στις επιθέσεις, αποτελούσαν ντροπή και παρεκτροπή για την πολιτική ζωή και τους θεράποντες της, ή τους ανώτερους αξιωματικούς της, ή τους μικρούς Μήτσους της.

Το βέβαιο ήταν πως δεν έψαξε να βρει κανείς τα αίτια της ήπιας βίας των μικρών της κοινωνίας απέναντι στους εκπροσώπους (ότι και να εκπροσωπούν πια). Ούτε και να τη συγκρίνει με τη σκληρή και αδυσώπητη βία της κυβέρνησης του ΓΑΠ. Ούτε και να τη συγκρίνει με την αδυσώπητη βία των ΜΜΕ που πληρώνονται με κρατική διαφήμιση για να πουλάνε κομματική διαφήμιση και να διασπείρουν αμφιβολίες για το δίκιο που μπορεί να έχει ένας λαός που θα διεκδικήσει, έστω και τη σύνταξη των 500 ευρώ, Αλλά κυρίως, δεν τη σύγκρινε με τη βία της εξαθλίωσης, της ανεργίας, του εξαναγκασμού σε μετανάστευση, του μηδενικού οράματος για τη νέα γενιά, την αδυναμία προγραμματισμού ακόμα και του πενιχρού φαγητού της Κυριακής.

Στον πόλεμο που διαρκώς προπαγανδίζει ο ΓΑΠ, με τον Συνταγματάρχη Συνταγματολόγο Βενιζέλο που έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, που του είχε απομείνει, από τότε που φίλησε την "κατουρημένη ποδιά" του νικητή των "εσωκομματικών διαδικασιών", ο εχθρός είναι εσωτερικός. Είναι και φτηνός αλλά και άοπλος. Είναι και αιχμάλωτος με τη θέληση του την ίδια. Αλλά ο Στρατηγός θεωρεί πως ακόμα δεν έχει νικήσει.

Φωνάζει εδώ και πάνω από ένα μήνα, η σεβάσμια ταμίας, η ιέρεια της διεθνούς οικονομίας, εκείνη που πήρε εκδίκηση για την καμαριέρα, πως επιτέλους πρέπει να υλοποιηθεί το έκτρωμα που κυοφόρησε και που με περισσή φροντίδα έφεραν στο φως, ο Συνταγματάρχης, ο ΓΑΠ και η κυβέρνηση τους Το μικρότερο αδελφάκι της κατοχικής σύμβασης του μνημονίου δηλαδή το μεσοπρόθεσμο.

Implementation - Implementation - Implementation, φωνάζει από τότε που μπήκε ο Αύγουστος. Ακόμα το φωνάζει.

-Ιδιωτικοποιήσεις; Implementation - Implementation - Implementation

-Μειώσεις δαπανών; Implementation - Implementation - Implementation

-Απολύσεις; Implementation - Implementation - Implementation

-Μείωση κόστους εργασίας; Implementation - Implementation - Implementation

εννοώντας βέβαια:

-Εξαθλίωση; Implementation - Implementation - Implementation

Και η στιβαρή κυβέρνηση, ορθώνει το ανάστημα της και γεμάτη περηφάνια, τραβάει το σπαθί

της, φωνάζοντας:

Yes Yes Yes:

πριν πάρει τα κεφάλια των μισθωτών, των ελευθερων επαγγελματιών, των ανέργων.

Τόση βία είναι πρωτοφανής στον τόπο σε καιρό "ειρήνης" γι' αυτό και ο ΓΑΠ μιλάει για πόλεμο. Είναι η πρώτη φορά που η βία αναζητά πόλεμο σε καιρό ειρήνης, για δικαιολογία και δεν ψάχνει ο πόλεμος να δικαιολογήσει τη βαρβαρότητα της βίας του. Η έκτακτη ανάγκη δικαιολογεί τη βαρβαρότητα των κυβερνώντων αλλά δε δικαιολογεί την αγανάκτηση των βιασθέντων. Βία σωματική, βία φυσική και βία φραστική (βλ. Πάγκαλος και το στόμα του που είναι πιο βρώμικο από τη συνείδηση του)

• Η βία της έκτακτης ανάγκης

Πάντα η "κατάστση έκτακτης ανάγκης" δικαιολογούσε τα χειρότερα (επίσημα και νομότυπα) κρατικά εγκλήματα. Μνημειώδης είναι η νομοθεσία του 1929 (με το ιδιώνυμο) και του 1947 (με τον ΑΝ 509). Έτσι και σήμερα, η νομιμοποιητική βάση για τη βαρβαρότητα που βιώνουμε κατ' εντολή των "δανειστών" μας, βασίζεται στην καλλιέργεια της ψευδούς συνείδησης της "έκτακτης ανάγκης". Πρωτομάστορες και αρχικαλλιεργητές της ιδέας, οι γνωστοί ΓΑΠ, Ταγματάρχης Λοβέρδος, Συνταγματάρχης Μπενίτο, Μομπυ Πάγκαλος Ντικ, και λοιποί λύκοι με -κατ' όνομα- προβιές, πρωταγωνιστές του splatter που μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.

Η "έκτακτη ανάγκη" γεννάει

α. Την έννοια του εσωτερικού εχθρού, δια της ενοχοποίησης της αντίθετης άποψης

β. Την υποταγή στους στρατηγούς και τα αφεντικά τους, δια του τρόμου (λέγε με χρεοκοπία).

γ. Ψευδείς διαδόσεις και "πληροφορίες" που θα εξασφαλίσουν το οπλοστάσιο της καθυπόταξης, τα επόμενα χρόνια, δια της πειθούς.

δ. Τη νομιμοποίηση των πιο αντιδημοκρατικών, αντιλαϊκών και απάνθρωπων θέσεων και κυβερνήσεων και μάλιστα υπό τη σιωπή του λαού του ίδιου.

Χαρακτηριστική η δήλωση του Συνταγματάρχη Μπενίτο πως «δεν μπορεί να υπάρξει αξιόπιστη λύση μέσα από τον δημοκρατικό τρόπο» . Δηλαδή; Δηλαδή την επόμενη φορά που θα αντιδράσετε, σε ότι βάρβαρο "χρειαστεί η πατρίδα" (δηλαδή τα αφεντικά του ΓΑΠ, του Συνταγματάρχη, του Λοβέρδου, του Μίκυ Χρυσοχοϊδη και λοιπών πρωταγωνιστών του θεάτρου σκιών) θα αντιμετωπιστείτε σαν εχθροί του τόπου και θα γνωρίσετε τι θα πει να ζεις σε μία πραγματικά κατεχόμενη χώρα. Είναι βέβαιο πως η εντολή Παπουτσή προς τους πραιτωριανούς του, είναι φωτοτυπία της εντολής του Τσώρτσιλ προς τον Σκόμπυ, το Δεκέμβρη το 44.

Είσθε υπεύθυνος διά την τήρησιν της τάξεως εις Αθήνας και διά την καταστροφήν όλων των ομάδων ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, αι οποίαι πλησιάζουν εις την πόλιν. Δύνασθε να λάβετε όλα τα μέτρα, που θα θεωρήσετε σκόπιμα διά τον έλεγχον των οδών και την παγίδευσιν των ταραξιών. Είναι φυσικόν ο ΕΛΑΣ να προσπαθήσει να παρατάξει γυναικόπαιδα εις τα σημεία όπου θα διεξαχθούν συγκρούσεις. Θα πρέπει να ενεργήσετε με σύνεσιν και να αποφύγετε σφάλματα, αλλά μη διστάσετε να πυροβολήσετε εναντίον παντός ενόπλου, που θα επιχειρεί να επιτεθή κατά των βρετανικών δυνάμεων και κατά των ελληνικών, μετά των οποίων συνεργαζόμεθα. Το καλύτερον, φυσικά, θα ήτο εάν εις το έργον σας είχατε τη συμπαράστασιν μιας κυβερνήσεως και εάν ο Λίπερ έπειθε τον Παπανδρέου να παραμείνει εις τη θέσιν του και να σας βοηθήσει.

Η 3η του Δεκέμβρη είναι ακόμα 2,5 μήνες μακριά αλλά ένας "Παπανδρέου" ακόμα είναι έτοιμος και πάνω απ' όλα είμαστε λέει σε "κατάσταση έκτακτης ανάγκης". Μπορούμε πάντα να διαλέξουμε τη "σωτηρία της πατρίδας" με ότι αυτό σημαίνει για τον ΓΑΠ και το επιτελείο του. Να ησυχάσουμε (αν και περισσότερο ήσυχοι από ότι είμαστε τώρα, είναι μόνο οι νεκροί). Βέβαια, έχουμε ξαναγράψει ποιο είναι το σχέδιο και που βγάζει η ησυχία μας.

Στην αντίθετη περίπτωση, που θα επιλέξουμε να είμαστε και να παραμείνουμε άνθρωποι, με δικαιώματα και να τα διεκδικήσουμε, απλά θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως ούτε η αξιοπρέπεια χαρίζεται αλλά ούτε και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, θα μας προσφέρει κανείς.

Κανείς δε θα εξασφαλίσει κανένα ανθρώπινο μέλλον στην Ελλάδα, αν αποδείξουμε πως δεν το αξίζουμε γιατί ποτέ δεν το διεκδικήσαμε..

Καμιά φορά η Ιστορία μας δείχνει φωτογραφίες από το μέλλον. Μόνο που δεν τις βάζει σε κορνίζα και εμείς τις αντιλαμβανόμαστε όταν είναι πλέον αργά.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση