Συστημικό Reset (ή Format;)

Εσχάτη προδοσία! Ξέρω, ξέρω… Οι συνθήκες ευνοούν τις μεγαλοστομίες. Ειδικά από αυτούς που δρουν ελάχιστα, και κατανοούν ακόμη πιο ελάχιστα! Ας διηγηθούμε, λοιπόν, μία φανταστική ιστορία, με δεδομένο ότι ο υψηλός βαθμός απλούστευσης που αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε απομακρύνει εκ των πραγμάτων τις διηγήσεις απ’ την πολυδαίδαλη πραγματικότητα.

Ας υποθέσουμε ότι βιώνουμε ένα Σύστημα που λειτουργεί απ’ την ισορροπημένη αλληλεπίδραση τριών ομάδων. Η πρώτη ομάδα είναι με διαφορά η πολυπληθέστερη. Η δύναμή της είναι ασύγκριτη, αλλά χειραγωγείται πολύ εύκολα, έκτος ελαχίστων εξαιρέσεων, αφού προτιμά να εναποθέτει το φορτίο της Ευθύνης, που η Δύναμη συνεπάγεται, στην ομάδα Νο 2.

Η δεύτερη ομάδα αναλαμβάνει, με τον τρόπο αυτό, τον χειρισμό της πρώτης με υπερβάλλουσα προθυμία, διαφημίζοντας και προβάλλοντας ιδιαίτερες οργανωτικές και διεκπεραιωτικές ικανότητες με σκοπό την εξυπηρέτηση και την ελάφρυνση. Βλέπετε, η ευθυνόφοβη ομάδα Νο 1 θέλει να κοιμάται ήσυχη και η τύχη της να δουλεύει ασταμάτητα. Και, κατά κάποιο τρόπο, το δούλεμα είναι όντως ασταμάτητο! Έτσι, στην δεύτερη ομάδα αναπτύσσονται ικανότητες διπλωματικών χειρισμών μέσω επικοινωνιακών τρικ (σε μία αληθινή ιστορία θα λέγαμε: Προπαγάνδας).

Η τρίτη ομάδα, τώρα, προτιμά να κινείται “επί της ουσίας”. Βρισκόμενη ένα επίπεδο πάνω απ’ τις άλλες δύο, είναι επικυρίαρχη, αφού έχει αποκτήσει την ικανότητα να ορίζει τους κανόνες του Συστήματος. Ικανοποιώντας με ευκολία τη ρηχή φιλοδοξία της δεύτερης ομάδας, συνεργάζεται μαζί της (αφού κάποιος πρέπει να κάνει και την άτιμη τη λάντζα!) για να ελέγξουν τη δύναμη της πρώτης. Η μοιρασιά είναι ιδιοφυής: η ομάδα Νο 2 καρπώνεται το φαντεζί περιτύλιγμα, ενώ η Νο 3 το ζωτικό περιεχόμενο. Έτσι, ο καθένας παίρνει αυτό που ζητά (εκτός απ’ αυτούς που κοιμούνται ήσυχοι!).

Το πλέγμα των κανόνων, με τον τρόπο αυτό, εξελίσσεται συνεχώς. Όταν, όμως, η πολυπλοκότητά του υπερβεί ένα όριο ασφαλείας, αυτοοργανώνει μορφώματα που οδηγούν το Σύστημα, με μαθηματική ακρίβεια, σε ανεξέλεγκτη κατάρρευση. Η τελευταία κατάσταση, παρόλο που έχει προβλεφθεί απ’ την τρίτη ομάδα (ήδη απ’ την αρχική δημιουργία των κανόνων), αντιμετωπίζεται απ’ την τελευταία ως αναγκαίο κακό, ως ένα απαραίτητο κόστος, το οποίο κάλλιστα όμως θα μπορούσε και να χρησιμοποιηθεί («Κάθε δυσκολία είναι και μία ευκαιρία», «μην παλεύεις με το αναπόφευκτο, χρησιμοποίησέ το», κ.α. σχετικά και παρόμοια…). Πως; Απλούστατο! Στήνουν απ’ την αρχή “καλύτερους” κανόνες, φορτώνουν όλη την ευθύνη της κατάρρευσης στην, αχρείαστη πια, δεύτερη ομάδα ξεμπροστιάζοντάς τη στην πρώτη, και σπρώχνοντας (δεν θέλει και πολύ…) την τελευταία να τη βγάλει απ’ τη μέση. Με τον τρόπο αυτό ξεφορτώνεται τους απεχθείς και θρασείς ενδιάμεσους, και δίνει την ψευδαίσθηση της κάθαρσης από πρωτοβουλία(!!) στην “δυνατή” ομάδα Νο 1 (για τους γνώστες στοιχειώδους φυσικής, θα λέγαμε ότι η πρώτη ομάδα λειτουργεί σαν μία αποθήκη δυναμικής ενέργειας, την οποία οι άλλες δύο μετατρέπουν, κατά το δοκούν, σε πιο χρηστικές μορφές, π.χ. κινητική, θερμική, κ.α., με την ανάλογη αύξηση της εντροπίας). Και τι θα ωθήσει την πρώτη ομάδα να σκύψει το κεφάλι στην τρίτη, χωρίς το πέπλο της πλάνης και της παρακίνησης που είχε υφάνει η δεύτερη; Μα η αδυσώπητη αναγκαιότητα της κατάρρευσης! Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ο χρόνιος εθισμός στον φόβο και τη θυματοποίηση, θα σπρώξουν την πρώτη ομάδα στη φάκα των νέων κανόνων, με τυράκι την ελπίδα! Μόνη πιθανότητα απόκλισης απ’ το αναπόδραστο Σχέδιο, ένας νέος Παράγοντας…

Αντί επιλόγου, ας αποπειραθούμε να κάνουμε μία αναγωγή:

Ομάδα 1 = Λαός Ομάδα 2 = Πολιτικοί Ομάδα 3 = Εταιρίες (φανερές και μυστικές), Τράπεζες

ΥΣ. Αλήθεια, τελικά ποιος πρόδωσε ποιόν; Σε ποια ομάδα δεν της αξίζει αυτό που θα πάθει; Και μην βιαστείτε να απαντήσετε ότι η ομάδα 3 θα είναι η αλάβωτη νικήτρια, αφού το φανταστικό μας παραμύθι δεν έχει ακόμη τελειώσει, κι ο Δράκος, ως εξωτερικός παράγοντας, νέος κι αρχαίος συνάμα, μοιάζει να κοιμάται ακόμη στην σπηλιά του, καλύπτοντας έξυπνα με το βαρύ του ροχαλητό την ετοιμοπόλεμη στάση του…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση