Το πρώτο βήμα έγινε… Τώρα πρέπει να γίνει και το δεύτερο…

Ωραία. Επιτέλους, ο κόσμος αντέδρασε. Οι μέχρι χθες ημι-αδιάφοροι και φοβισμένοι πολίτες άφησαν τους καναπέδες τους και βγήκαν έξω. Βγήκαν στις πλατείες και δηλώνουν με την παρουσία τους την εναντίωσή τους στις αποφάσεις της τροϊκανής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου.

Φωνάζουν, μουντζώνουν, τραγουδάνε, συζητούν… αλλά παραμένουν κάθε μέρα πιστοί στο ραντεβού τους με την δημοκρατία, απέναντι στην ολιγαρχία, την κομματοκρατία και την δικτατορία των λίγων, των εκλεκτών, των οικογενειών και των ισχυρών προστατών τους… Οι Έλληνες πολίτες δηλώνουν παρόντες και ζητάνε το αυτονόητο: τον σεβασμό στην ύπαρξή τους, τον σεβασμό στην δημοκρατία και τους θεσμούς της…

Αυτό είναι και το πρώτο βήμα που έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν. Στις πλατείες και στους δρόμους παρέες ανθρώπων επιτέλους συζητούν, ανταλλάσσουν απόψεις και βρίσκουν χρυσές τομές… Οι πολίτες σήμερα τολμούν, μακριά από κόμματα, παρακάμπτοντας παλαιότερες αντιλήψεις (πολύ καλά τοποθετημένες από το ίδιο το σύστημα), αντικρύζουν την πραγματικότητα και απαιτούν να ακουστούν…

Την ίδια στιγμή όμως, η πολιτική σκηνή της χώρας αδυνατεί να αντιληφθεί την ανάγκη να συμπορευθεί με όσα οι καιροί, αλλά κυρίως οι πολίτες, επιτάσσουν. Αρνούμενοι οι πολιτικοί άνδρες να συναινέσουν και να τολμήσουν να διεκδικήσουν για την πατρίδα μας (όχι απαραίτητα και πατρίδα τους) αυτά που της πρέπουν, την ίδια στιγμή συναινούν να μην ερευνήσουν το δημόσιο χρέος. Πάση δυνάμει δεν πρέπει ποτέ να βγει στο φως γιατί, από ποιους και πότε δημιουργήθηκε το χρέος, πόσο είναι το πραγματικό του ύψος και που σπαταλήθηκε αυτή η τεράστια ποσότητα χρημάτων…

Η ανωριμότητα (ή η ενοχή) των πολιτικών οδηγεί σε πισω-βηματισμούς, τη στιγμή που οι Έλληνες πολίτες τολμούν να κάνουν το τολμηρό βήμα προς τα εμπρός. Η αντίθεση στην κορύφωσή της. Όμως, αυτό το βήμα εμπρός, δεν αρκεί… Αυτό το βήμα των πολιτών είναι –πρέπει να είναι- μόνο η αρχή. Και όσο δύσκολο και αν ήταν να πραγματοποιηθεί για να ξεκινήσει το πανηγύρι στους δρόμους, ακόμη πιο δύσκολο είναι να συνεχιστεί, για να μεταβληθεί το πανηγύρι σε αγώνα για την δημοκρατία, αγώνα για την διεκδίκηση και την επιστροφή των κλεμμένων δικαιωμάτων από τους άρπαγες υπαλλήλους των διεθνών τραπεζών. Για να γυρίσει και να σταθεί σε ετούτο τον τόπο η δημοκρατία, θέλει δουλειά πολύ…

Ήδη, μη αντέχοντας το σύστημα άρχισε να βάζει τους «έγχρωμους» να πλαισιώσουν να σπιλώσουν και –γιατί όχι;- να αμαυρώσουν αυτό το ωραίο και το αληθινό που άρχισε μερικές ημέρες πριν. Άλλοι μιλάνε για καπέλωμα, αλλά δυστυχώς διαβλέπω έντεχνη απόπειρα από τους «ειδικούς» να βρωμίσουν την λαϊκή άδολη έκφραση. Σκοπός τους είναι να μεταφέρουν τον κόπρο της ψυχής τους ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, που αγωνίζονται για το δίκιο τους, για το σήμερα και το αύριό τους… Ξέρουν πάρα πολύ καλά -οι δοσίλογοι και οι δήμιοι ετούτης της χώρας- πως δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η ενότητα των πολιτών. Και για να διαλύσουν αυτό που δεν μπορούν να νικήσουν, αποπειρώνται να το πλησιάσουν, για να μπορέσουν να αφήσουν την μπόχα της ψυχής και του μυαλού τους εκεί που η πολιτική τους (ή και η προσωπική τους) ανεπάρκεια δεν τους επιτρέπει να φθάσουν ποτέ…

Φοβούνται οι σύγχρονοι Αγιάννηδες πως ετούτος ο λαός θα τολμήσει να περάσει στο δεύτερο και αποφασιστικό βήμα. Στο βήμα εκείνο μέσα από το οποίο θα διαγραφούν οι κλέφτες, τα λαμόγια και οι κάθε λογής απατεώνες. Στο βήμα εκείνο που θα αλλάξει τα πρόσωπα αλλά και την διακυβέρνηση αυτής της χώρας. Στο βήμα εκείνο που θα αρχίσει το καταστάλαγμα και που οι ικανοί θα προτείνονται από τους υπόλοιπους, χωρίς να μεσολαβούν λέσχες, στοές και άλλα θλιβερά, αρκούντος δε ανθελληνικά…

Αυτό το βήμα της «ωρίμανσης» των πολιτών, απέναντι στην σαπίλα των πολιτικών, θεωρείται αποφασιστικό, κρίσιμο για την συνέχεια της ίδιας της χώρας. Ήδη τρέμουν τα μίσθαρνα των τραπεζιτών και των διεθνών τρομοκρατών. Τρέμουν και τα αφεντικά τους φοβούμενα πως το «πόπολο» θα πάρει εξουσίες που του έχουν στερηθεί, ενώ τρέμουν στην ιδέα αυτό το «πόπολο» να σηκώσει ευθέως το κεφάλι του και να απαιτήσει τα δικά τους κεφάλια «επί πίνακι»… Αυτές οι εξουσίες άρχισαν να ψελλίζουν ήδη πως υπάρχουν και άλλες λύσεις, ελπίζοντας να καθησυχάσουν τους «τρελούς» Έλληνες, τους δυσκολοκυβέρνητους, τους ενοχλητικούς, που μπορεί να γεννήσουν μια σπίθα ή μια φωτιά ικανή να κατακάψει τους «άρχοντες» που κάνουν τους λαούς όλου του πλανήτη να υποφέρουν… Αυτές οι εξουσίες εδώ και μερικές ημέρες κοιτούν αμήχανα και σκέφτονται, μηχανοραφούν ελπίζοντας να βρούνε το «αντίδοτο» στην Ελληνική τρέλα…

Τα «όργανά» τους άρχισαν να αφήνουν τις βρωμιές τους, άρχισαν να πετάνε τα εγκεφαλικά τους σκουπίδια, διαδίδοντας πως ετούτη η κίνηση των «αγανακτισμένων» πολιτών είναι βαλτή, είναι του ίδιου του συστήματος, είναι άλλη μία «ατάκα» στο θέατρο του παραλόγου που θα οδηγήσει με μεγαλύτερη ταχύτητα στον εγκωλπισμό της Ελλάδας στα νύχια της Νέας Τάξης… Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε», η τακτική των ρουφιάνων και των «σακουλάδων» είναι παλιά, παλιότερη και από αυτούς που σήμερα μουντζώνουν, βρίζουν και καταριούνται τους όψιμους και αδίστακτους κατακτητές της χώρας μας.

Το πρώτο βήμα έγινε… μα δεν πρέπει να μείνει εκεί. Απαιτείται να γίνει και αυτό το δεύτερο βήμα, που θα φέρει το τρίτο και τελικά θα πάρουμε φόρα για να ισοπεδώσουμε αυτή την σαπίλα, να καθαρίσουμε –επιτέλους- την κόπρο, για να αφήσουμε στα παιδιά μας ένα σπίτι, μια πατρίδα, χωρίς εφιάλτες που την ξεπουλούν για να ζήσουν τα όνειρά τους ή για να μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι…!

Άντε λοιπόν, παλικάρια. Άντε λοιπόν κι εσείς κοπελιές. Η ιστορία χτύπησε την πόρτα μας και σας καλεί, μας καλεί όλους να δώσουμε για μία ακόμη φορά τον αγώνα τον όμορφο, τον αγώνα τον δίκαιο, τον αγώνα που έμαθε ετούτος ο λαός να δίνει όποτε οι καιροί το απαιτούσαν.

Άντε, μωρέ. Μια χαψιά, τρεμάμενα ανθρωπάκια είναι, που σκιάζονται στην ιδέα πως θα χάσουν αυτά που μας έκλεψαν, αυτά που ξεπούλησαν… Άιντε μωρέ, λεβέντες, να θυμίσουμε σε αυτά τα όρνεα, πως ετούτη η γη ανοίγει και σε καταπίνει αν δεν την σέβεσαι…

Άιντε, με τις σημαίες τις Ελληνικές και όχι εκείνες των κομμάτων, να θυμίσουμε στους δοσίλογους και τις ορντινάντσες τους, πως ετούτη η πατρίδα δεν είνα για πώληση. Ετούτη η πατρίδα είναι δική μας κι αν θέλουν να πουλήσουν, τότε να πουλήσουν τα σπίτια τους, να πουλήσουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, να πουλήσουν την δική τους την πατρίδα. Το δικό μας το βιός, που οι πατεράδες και οι μανάδες μας αφήσαν, δεν είναι για τα δόντια τους και καλό θα τους είναι να αλλάξουνε γνώμη...

Άιντε να κάνουμε και άλλο βήμα, να πάμε εμείς μπροστά… Γιατί, μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε πια… Φτάνει το πίσω… Ετούτη η πατρίδα δεν πουλιέται...

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση