Είναι γνωστό ότι έχουμε χρεοκοπήσει και το γνωρίζει η σαθρή κυβέρνηση του Μνημονίου. Ωστόσο, η τελευταία διαπίστωση των Γερμανών ότι δεν θα αντέξει για πολύ η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου επιταχύνει τις εξελίξεις. Το δημοσίευμα της ιντερνετικής σελίδας του Der Spiegel το απόγευμα της Παρασκευής (6/5/2011), που έκανε τον γύρο του κόσμου, προαναγγέλλει ότι η Ελλάδα μελετά την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή, καθώς και αναδιάρθρωση του χρέους της! Και αποκαλύπτει την ύπαρξη σχεδίου… Η Ελλάδα της Ευρωζώνης τελεί εδώ κι ένα χρόνο -και επισήμως- υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο για δεύτερη φορά στη νεότερη Ιστορία της και για πρώτη φορά από το «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη, το 1893.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το επαχθές χρέος της Ελλάδας είναι εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να σπάσει η σπονδυλική στήλη της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική του Μνημονίου, με όλες τις οδύνες και την οργή που συσσωρεύει στην ελληνική κοινωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να… ανεβάσει το χρέος από το 126% γύρω στο 150% καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο.
Eίναι εξόχως επικίνδυνο, τόσο για την οικονομία όσο και για τη δημοκρατία, το να ξεφτιλίζουμε την αδυναμία των πολιτικών επιλογών και τον ολισθηρό δρόμο της κυβέρνησης του Μνημονίου. Οσο, όμως… κι αν η πολιτική θέση/άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο, όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά», δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Η κυβέρνηση Παπανδρέου προσποιείτο ψευδώς ότι δεν το είχε αντιληφθεί και στις 5 και 6 Μαΐου πέρυσι ψηφίστηκε ο νόμος που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη. Και ύστερα από ένα χρόνο εισήλθε η χώρα και επισήμως στη μετά Χρεοκοπία εποχή της.
Η ελληνική οικονομία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, θα νιώσει σε όλο της το μεγαλείο τις επιπτώσεις. Η επόμενη πράξη του δράματος άρχισε: Η Ελλάδα εξαναγκάζεται σε αναδιάρθρωση του χρέους της (όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του).
Η κυβέρνηση προσποιείτο ότι όλα πάνε μια χαρά και ότι η χώρα δεν έχει πρόβλημα χρέους. Προσποιείτο ότι το Μνημόνιο δεν αυξάνει το χρέος και δεν το καθιστά αβίωτο.
Προσποιείτο ότι η ύφεση δεν επιβαρύνει το πρόβλημα του χρέους. Προσποιείτο ότι η συνταγή που εφαρμόζεται εδώ και δώδεκα μήνες αποφέρει καρπούς. Και, το φαιδρό, ότι «οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο». Και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ, από κοντά.
Ο κόσμος το ’χει τούμπανο για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο που να μπορεί να αντέξει ένα χρέος πάνω από το 150% του ΑΕΠ για την εξυπηρέτηση του οποίου θα πρέπει να αφιερώνει ετησίως πάνω από το 8% του ΑΕΠ. Το ’χει τούμπανο όλος ο διεθνής οικονομικός Τύπος, από τους «Financial Times», την «Wall Street Journal» και τη «Handelsblatt»… Και οι μεγαλοκερδοσκόποι από τον Σόρος έως τον Πόλσον και τον Ρουμπινί και από τον Αμερικανό προοδευτικό νομπελίστα οικονομολόγο Κρούγκμαν έως τον Γερμανό συντηρητικό Ζιν, το έλεγαν.
Η αναδιάρθρωση, όποια μορφή κι αν έχει («κούρεμα» της αξίας των ομολόγων ή επιμήκυνση), σημαίνει περισσότερο Μνημόνιο, πιο αυστηρή επιτήρηση για πιο αποτελεσματική και αξιόπιστη δημοσιονομική προσαρμογή. Μια αλλαγή των όρων της συμφωνίας που έχει συνάψει η χώρα με όσους την έχουν δανείσει (είτε επιστρέφοντας μέρος μόνο του κεφαλαίου είτε αποπληρώνοντας το κεφάλαιο, αλλά σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και με διαφορετικό επιτόκιο απ’ αυτό που είχε συμφωνηθεί), ακόμη κι αν γίνει σε εθελοντική βάση, θα προκαλέσει σοκ.
Αν η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτουργήσουν σαν καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης, τότε ο σημερινός πρωθυπουργός του Μνημονίου θα εγκαταλείψει νύχτα τη χώρα. Αλλά θα είναι αργά… Η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε έγκαιρα εντοπιστεί ως ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης. Και είχε -επίσης έγκαιρα- επιλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης.
Στην πράξη, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν και στα δύο, καθώς είναι αδύνατον η Ελλάδα να σηκώσει για πολύ ακόμη το βάρος της εξυπηρέτησης ενός τόσο συντριπτικού χρέους, με τόσο δυσβάστακτους όρους.
Η Ελλάδα έχει χάσει την εμπιστοσύνη των δανειστών της, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα σε καμία σχεδόν βαλκανική, καυκάσια ή λατινοαμερικανική χώρα. Ολο και περισσότεροι συμφωνούν ότι αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να σταματήσει την πορεία της χώρας προς μια νέα εθνική καταστροφή. Η αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους είναι περίπλοκη υπόθεση και αν αποτύχει, ο σεισμός που θα προκληθεί στις ετοιμόρροπες τράπεζες θα είναι καταστροφικός.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το επαχθές χρέος της Ελλάδας είναι εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να σπάσει η σπονδυλική στήλη της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική του Μνημονίου, με όλες τις οδύνες και την οργή που συσσωρεύει στην ελληνική κοινωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να… ανεβάσει το χρέος από το 126% γύρω στο 150% καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο.
Eίναι εξόχως επικίνδυνο, τόσο για την οικονομία όσο και για τη δημοκρατία, το να ξεφτιλίζουμε την αδυναμία των πολιτικών επιλογών και τον ολισθηρό δρόμο της κυβέρνησης του Μνημονίου. Οσο, όμως… κι αν η πολιτική θέση/άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο, όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά», δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Η κυβέρνηση Παπανδρέου προσποιείτο ψευδώς ότι δεν το είχε αντιληφθεί και στις 5 και 6 Μαΐου πέρυσι ψηφίστηκε ο νόμος που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη. Και ύστερα από ένα χρόνο εισήλθε η χώρα και επισήμως στη μετά Χρεοκοπία εποχή της.
Η ελληνική οικονομία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, θα νιώσει σε όλο της το μεγαλείο τις επιπτώσεις. Η επόμενη πράξη του δράματος άρχισε: Η Ελλάδα εξαναγκάζεται σε αναδιάρθρωση του χρέους της (όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του).
Η κυβέρνηση προσποιείτο ότι όλα πάνε μια χαρά και ότι η χώρα δεν έχει πρόβλημα χρέους. Προσποιείτο ότι το Μνημόνιο δεν αυξάνει το χρέος και δεν το καθιστά αβίωτο.
Προσποιείτο ότι η ύφεση δεν επιβαρύνει το πρόβλημα του χρέους. Προσποιείτο ότι η συνταγή που εφαρμόζεται εδώ και δώδεκα μήνες αποφέρει καρπούς. Και, το φαιδρό, ότι «οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο». Και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ, από κοντά.
Ο κόσμος το ’χει τούμπανο για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο που να μπορεί να αντέξει ένα χρέος πάνω από το 150% του ΑΕΠ για την εξυπηρέτηση του οποίου θα πρέπει να αφιερώνει ετησίως πάνω από το 8% του ΑΕΠ. Το ’χει τούμπανο όλος ο διεθνής οικονομικός Τύπος, από τους «Financial Times», την «Wall Street Journal» και τη «Handelsblatt»… Και οι μεγαλοκερδοσκόποι από τον Σόρος έως τον Πόλσον και τον Ρουμπινί και από τον Αμερικανό προοδευτικό νομπελίστα οικονομολόγο Κρούγκμαν έως τον Γερμανό συντηρητικό Ζιν, το έλεγαν.
Η αναδιάρθρωση, όποια μορφή κι αν έχει («κούρεμα» της αξίας των ομολόγων ή επιμήκυνση), σημαίνει περισσότερο Μνημόνιο, πιο αυστηρή επιτήρηση για πιο αποτελεσματική και αξιόπιστη δημοσιονομική προσαρμογή. Μια αλλαγή των όρων της συμφωνίας που έχει συνάψει η χώρα με όσους την έχουν δανείσει (είτε επιστρέφοντας μέρος μόνο του κεφαλαίου είτε αποπληρώνοντας το κεφάλαιο, αλλά σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και με διαφορετικό επιτόκιο απ’ αυτό που είχε συμφωνηθεί), ακόμη κι αν γίνει σε εθελοντική βάση, θα προκαλέσει σοκ.
Αν η τρέχουσα κρίση, το εφιαλτικό φάσμα πείνας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και ο διεθνής εξευτελισμός της αξιοπρέπειας των Ελλήνων λειτουργήσουν σαν καταλύτης κοινωνικής αφύπνισης, τότε ο σημερινός πρωθυπουργός του Μνημονίου θα εγκαταλείψει νύχτα τη χώρα. Αλλά θα είναι αργά… Η χρεοκοπημένη Ελλάδα είχε έγκαιρα εντοπιστεί ως ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης. Και είχε -επίσης έγκαιρα- επιλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου ως ο πλέον «εύχρηστος» πρωθυπουργός για να οδηγήσει πειθήνια τη χώρα σε παραίτηση από την εθνική της κυριαρχία, καθιστώντας το ΔΝΤ έμμεσο ρυθμιστή των οικονομιών της Ευρωζώνης.
Στην πράξη, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν και στα δύο, καθώς είναι αδύνατον η Ελλάδα να σηκώσει για πολύ ακόμη το βάρος της εξυπηρέτησης ενός τόσο συντριπτικού χρέους, με τόσο δυσβάστακτους όρους.
Η Ελλάδα έχει χάσει την εμπιστοσύνη των δανειστών της, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα σε καμία σχεδόν βαλκανική, καυκάσια ή λατινοαμερικανική χώρα. Ολο και περισσότεροι συμφωνούν ότι αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να σταματήσει την πορεία της χώρας προς μια νέα εθνική καταστροφή. Η αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους είναι περίπλοκη υπόθεση και αν αποτύχει, ο σεισμός που θα προκληθεί στις ετοιμόρροπες τράπεζες θα είναι καταστροφικός.
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...