Η δημόσια περιουσία για 24 δολάρια
Στις 24 Μαΐου 1626, ο Ολλανδός Πίτερ Μίνουιτ αγοράζει από τους Ινδιάνους το νησί του Μανχάταν. Τιμή πώλησης: μπιχλιμπίδια που φάνταζαν υπέροχα και μπρελόκ, αξίας 24 δολαρίων.
Αν η παραπάνω «αγοροπωλησία» είναι για να αναφέρεται στα εγχειρίδια τέσσερις αιώνες μετά, το ίδιο θα αναφέρεται η ‘αγοροπωλησία’ που επιχειρεί η κυβέρνηση να περάσει σε σχέση με τη δημόσια περιουσία. Θα το αναφέρουν τα βιβλία του μέλλοντος ως μια περίπτωση ανάλογη πώλησης αγαθού μεγάλης αξίας, σε εξευτελιστική τιμή.
Ακόμα όμως και αυτή η πώληση, πιθανόν να άξιζε αν έδινε την οριστική λύση στο θέμα του δανεισμού. Τι δίνει όμως; Σίγουρα ΟΧΙ.
Πρώτον γιατί πουλάμε τα πάντα, αλλά με υποτιμημένη τιμή πώλησης, το ποσό που μαζεύουμε, είναι ένα ελάχιστο μέρος του χρέους. Όταν εξακολουθείς να είσαι χρεωμένος, τι νόημα έχει να χρωστάς κάτι λιγότερο; Στην αγορά είναι γνωστό πως αν χρωστάς πολλά, έχεις προβλήματα εσύ. Αν χρωστάς πάρα πολλά, το πρόβλημα το έχουν οι δανειστές σου. Εκείνοι ανησυχούν, όχι εσύ. Εμείς τώρα ως σύνολο, θέλουμε να δώσουμε όλη την δημόσια περιουσία μας και να περάσουμε από τα πάρα πολλά, στα πολλά. Δηλαδή και χάνουμε την περιουσία μας και είμαστε σε χειρότερη θέση. Τέτοια προοπτική, ούτε η πιο διεστραμμένη φαντασία, δεν μπορούσε να φανταστεί. Κάποια μυαλά στην Ελλάδα (πολιτικοί) και στο εξωτερικό (‘επιχειρηματίες’), τη σκέφτηκαν και φαίνεται να την υλοποιούν με επιτυχία.
Ο κυριότερος όμως λόγος, που η πώληση δημόσιας περιουσίας θα είναι μια τρύπα στο νερό, είναι ότι δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες που μας οδηγούν στο να δανειζόμαστε. Γιατί δανειζόμαστε; Η απάντηση εδώ θα χωρούσε ένα ολόκληρο βιβλίο. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε ότι ένα μεγάλο μέρος των δανείων, κατευθύνεται στην ελίτ του πολιτικού-οικονομικού-κοινωνικού συστήματος. Για ανύπαρκτες υπηρεσίες καθορίζουν για τον εαυτό τους αμοιβή εξωφρενική. Έχει νόημα λοιπόν να μειώνουμε το χρέος εφόσον το ίδιο σύστημα αφού εξακολουθεί να είναι σε ισχύ, θα θεωρήσει και θα απαιτεί προμήθειες που θα μας οδηγήσουν πάλι στην αύξηση του χρέους; Πριν γεμίσεις ένα καλάθι, βουλώνεις τις τρύπες. Το πολιτικό επιχειρηματικό πλέγμα που λυμαίνεται την Ελλάδα σήμερα, είναι ο άδειος πάτος ενός βαρελιού. Γεμίζει ποτέ ένα τέτοιο βαρέλι; Δεν είναι αυτονόητο πως πρώτα διορθώνεις τον πάτο του βαρελιού (εδώ δηλαδή, αλλάζεις όλο το πολιτικό σύστημα τους υποστηρικτές και τα τσιράκια του) και μετά ξεκινάς να μαζεύεις οτιδήποτε;
Και τα τοιχώματα όμως του βαρελιού, είναι πλεγμένα με καλάμια και αφήνουν τα αγαθά να ρέουν προς τα έξω. Δεν ξεχνάμε την μειωμένη παραγωγή μας: η αλήθεια είναι ότι παράγουμε πολύ λιγότερα αγαθά από τότε που μπήκαμε στην Ε.Ε. Οι λόγοι φυσικά είναι πολλοί. Αλλά το γεγονός παραμένει: η Ελληνική παραγωγή στα επίπεδα που είναι τώρα, δεν μπορεί να στηρίξει το σημερινό επίπεδο διαβίωσης της κοινωνίας μας. Αυτό το σημείο, είναι, κατά την άποψή μας, πολύ πιο δύσκολο να λυθεί από ότι το προηγούμενο με το πολιτικό σύστημα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν βοηθάει η πώληση δημόσιας περιουσίας. Ακόμα και αν πουληθεί όλη, πως ακριβώς θα βοηθήσει την ελληνική παραγωγή; Το ότι θα έρθουν οι ξένοι εδώ και θα κάνουν επενδύσεις, γιατί θα βρουν το ‘κατάλληλο κλίμα’, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Οποιαδήποτε στιγμή, βρουν πιο ‘ευνοϊκό’ κλίμα οπουδήποτε αλλού, απλώς τα μαζεύουν και φεύγουν. Ακόμα και να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα (πράγμα απίθανο, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να συναγωνιστούμε το μεροκάματο ενός Κινέζου, ή ακόμα και ενός Βούλγαρου εργαζόμενου), θα είμαστε μια ζωή στην απόλυτη διάθεση των ‘επιχειρηματιών’ αυτών.
Ναι, τα ερωτήματα είναι δύσκολα. Αλλά σε καμιά περίπτωση η απάντηση, δεν είναι το χάρισμα της δημόσιας περιουσίας για 24 δολάρια.
Αναρτήσεις
Η καταλήστευση της περιουσίας μας οδηγεί στο να ρίχνουμε νερό στον Πίθο των Δαναΐδων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεγάλο στοίχημα για το Ελληνικό Έθνος είναι η κατάλυση της Εθνικής μας κυριαρχίας από τους τοκογλύφους και τα εργαλεία τους που μας έχουν επιβάλει πρέπει είναι όσο το δυνατόν μικρότερη.
Για να επιτευχθεί ο στόχος της αποκατάστασης της περιουσίας μας (δηλαδή του Ελληνικού λαού) και της Εθνικής μας κυριαρχίας, η άμεση δημοκρατία θα ήταν μια πολύ καλή λύση, αλλά επειδή μια τόσο ρηξικέλευθη λύση σημαίνει ότι θα υπάρξει πολύ σφοδρή σύγκρουση με τα «εργαλεία» του συστήματος μια ενδιάμεση λύση θα ήταν να παραχωρήσουμε στα «εργαλεία» το 33% της εξουσίας (που θα προέλθει από τις μελλοντικές εκλογές).
Γιατί θα πρέπει από τις εκλογές να παραχωρήσουμε (ο λαός) το 100% της εξουσίας και όχι το 33%;
Επειδή μας έχουν επιβάλλει το αγγλικό κοινοβουλευτικό σύστημά τους τα λαμόγια;
Με αγώνες πρέπει να περιορίσουμε την εξουσία των αιρετών στην πορεία προς την άμεση δημοκρατία.
Ένας καλός συμβιβασμός που μπορεί να επιτευχθεί σε πρώτη φάση είναι ο περιορισμός της εξουσίας των αιρετών στο 33% σε σχέση με την σημερινή απόλυτη που κατέχουν.
Με αυτόν τον τρόπο μειώνεται δραστικά η τυραννία των εργαλείων (πολιτικοί, παρακρατικοί, Μ.Μ.ΚυβερνοΠροπαγάνδας, πρόθυμοι νεοφιλελεύθεροι συνοδοιπόροι π.χ. οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι κ.α.)
Από το 67% της εξουσίας το 34% πρέπει να «ανήκει» στον Ελληνικό λαό μέσω των δημοψηφισμάτων, ενώ το 33% της εξουσίας θα είναι ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα προκύπτουν από πολύ τακτικές κληρώσεις (Ελλήνων και Ελληνίδων) για τον έλεγχο του έργου των αιρετών και την εισήγηση για τοπικά, καθολικά, τακτικά ή μη δημοψηφίσματα.