Γιατί καρδιοχτυπά η Ουάσινγκτον

Η… χάρη του 2012, έχει φτάσει, ως γνωστόν, μέχρι τον κινηματογράφο. Εκεί, γυρίστηκε και προβλήθηκε ταινία, που περιγράφει την καταστροφή του κόσμου σε δυο χρόνια από σήμερα, επειδή… τότε τελειώνουν οι σελίδες του ημερολογίου των Μάγια. Παραβλέποντας φυσικά ότι η συμπαθής φυλή είχε κυκλική αντίληψη του χρόνου, επομένως και το ημερολόγιό τους… κάνει κύκλους, σαν τη ζωή. Άρα, δεν σταματάει ποτέ.
Ίσως, απ’ την άλλη, η καταστροφολογική διάσταση που δίνουν οι αρεσκόμενοι στις υπερβολές Αμερικανοί, να μην είναι και τόσο αθώα ή ανεδαφική. Αλλά να έχει βαθύ πολιτικό περιεχόμενο.
Το 2012, είναι η χρονιά που οι Ρώσοι θα κληθούν στις κάλπες προκειμένου να εκλέξουν τον επόμενο Πρόεδρό τους. Και το State Department θα βίωνε βαθιά ανακούφιση, αν ο Ντιμίτρι Μεντβέντεβ συνέχιζε να βρίσκεται στην κορυφή του Κρεμλίνου, με πραγματικές όμως εξουσίες. Πιο συγκεκριμένα… να μην υπάρχει πουθενά ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Η προσέγγιση των Αμερικανών, από τη στιγμή που ο Μεντβέντεβ διαδέχτηκε τον μέντορά του, είναι συγκεκριμένη και ευκρινής: Έκαναν ό, τι περνούσε από το χέρι τους, για να τον αναβαθμίσουν σε προνομιακό συνομιλητή τους, να κλείσουν πονηρά το μάτι στη ρωσική κοινωνία, υπονοώντας ότι… υπάρχει άλλος δρόμος.
Το «project» δεν προχώρησε. Ο Πούτιν παραμένει πανίσχυρος, οι Ρώσοι συνεχίζουν να τον προτιμούν, και μονάχα αν ο ίδιος επιλέξει να αποχωρήσει από την πολιτική ζωή της Μόσχας, εξέλιξη επιεικώς… αδιανόητη, θα μπορούσε να διαταραχθεί η παρούσα ισορροπία δυνάμεων.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι κατανοητή η χθεσινή «έκρηξη» της Χίλαρι Κλίντον, για τη νέα απόφαση καταδίκης του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι. Τον οποίο η Ουάσινγκτον ονειρευόταν να δει «αντίπαλο δέος» για τον Πούτιν, και ποντάρει ακόμη ότι στον Ντιμίτρι Μεντβέντεβ, για να αποσυμφορήσει την ένταση γύρω από το πρόσωπο του άλλοτε ισχυρότερου επιχειρηματία της Ρωσίας.
Το πιθανότερο βέβαιο είναι ότι ο Χοντορκόφσκι θα παραμείνει στη φυλακή, ο Πούτιν θα επανέλθει στην προεδρία της Ρωσίας, και θα συνεχίσει τα στρατηγικά ανοίγματα στην Κίνα, την Ινδία, και την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτείνοντας τα… καρδιοχτύπια διαρκείας του Λευκού Οίκου.
Ποιος αμφιβάλλει άλλωστε ότι ο εγγονός του προσωπικού μάγειρα του Λένιν και του Στάλιν, κάθε άλλο παρά σκοπεύει να διακόψει το αγαπημένο χόμπι του: Να αποδομεί την ηγεμονία της μόνης υπερδύναμης. Είτε θυμίζοντας τις… δημοκρατικές ευαισθησίες που επιδεικνύει η Ουάσινγκτον στην περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ, είτε υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι στη Ρωσία ο Πρόεδρος εκλέγεται απευθείας από τους πολίτες. Ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τους εκλέκτορες. Τους οποίους ψηφίζει το 30% του πληθυσμού.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση