Για να βγούμε από το βάραθρο χρειάζεται άλλο μοντέλο πολιτικού ανδρός

• Του Ανδρέα Μαζαράκη

Η χώρα μας έφτασε στα όρια της οικονομικής χρεωκοπίας στο χείλος του γκρεμού του οικονομικού και ηθικού βαράθρου.

Αυτό όμως δεν έγινε «εν μία νυκτί».

Προηγήθηκαν πρακτικές και νοοτροπίες που συνετέλεσαν τα μέγιστα ώστε να γίνουν δυνατά όλα αυτά.
Εμείς οι μεγαλύτεροι είμαστε μάρτυρες την 30ετία που πέρασε ενός ηθικού κατήφορου που τελειωμό δεν είχε, μιας απύθμενης ηθικής άμβλυνσης, μιας απόλυτης απαξίωσης των θεσμών.

Έπρεπε να κατασκευαστεί ένας τύπος πολιτικού ανδρός με ειδικά χαρακτηριστικά για τη περίσταση . Και αυτό δυστυχώς έγινε με την ευθύνη όλων μας, με την ανοχή όλων μας.Πρωταρχικός του σκοπός όχι το κοινό καλό, αλλά η ικανοποίηση ιδιοτελών επιδιώξεων.

Για να γίνει αυτό και για να συμπορεύονται με την «εποχή», με το πολιτικό και ηθικό τοπίο έπρεπε να είναι αρεστοί σε όλους. Θεωρώντας ότι μεταξύ του άριστου και του αρεστού, ωχ ρε αδερφέ, δεν υπάρχει δα και τόσο μεγάλη διαφορά.

Έπρεπε να διατηρούν ισορροπίες, πάντοτε, και με όλους ώστε κανένας να μην είναι δυσαρεστημένος , να βολεύονται όλοι και όλα αυτά για να ικανοποιηθεί το άσβεστο πάθος τους, η ηδονή της εξουσίας. Οι κανόνες του παιχνιδιού διαμορφώνονται από τους ίδιους και τους ομοίους τους και γι’ αυτό είναι απόλυτα σχετικοί.

Δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους άλλους ( άλλωστε δεν το επιθυμούν). Αρκούνται σε μια άχαρη,άχρωμη,άνευρη διαχείριση.
Μοιάζουν με αναρριχητικά φυτά. Στόχος είναι να ανέλθουν σε ανώτερα αξιώματα.

Συναλλάσσονται με όλους – οικονομικούς παράγοντες, και όσους τους «απειλούν» με όχι και τόσο διαφανείς κανόνες. Στην πορεία τους αυτή όχι σπάνια ανέχονται εξευτελιστικές για τους ίδιους αλλά – δυστυχώς – και τους θεσμούς συμπεριφορές.

Αποφεύγουν τις δύσκολες επιλογές,μεριμνούν για τα μικρο- συμφέροντά τους, (ατομικά, συγγενικά, φιλικά). Μπορεί να μπουν στη πολιτική «ξυπόλυτοι» και να αποκτήσουν περιουσία που χρόνο με το χρόνο «αυγατίζει» φοβούμενοι ότι αν κάποια στιγμή βγουν από αυτή δεν θα είναι ικανοί να κάνουν τίποτε, γιατί άλλωστε δεν έχουν κάνει κάτι άλλο εκτός της πολιτικής καθ’ όλη την διάρκεια του βίου τους.

Πολιτικοί (σαν τον Ευάγγελο Αβέρωφ) που έμπαιναν πλούσιοι την πολιτική και έβγαιναν φτωχοί δεν τους εκφράζουν.Αναμασούν την ξύλινη γλώσσα της κρατούσας πολιτικής ορθοφροσύνης, λένε στην κάθε ομάδα αυτά που θέλει να ακούσει.

Αντί να είναι υποδείγματα πραγματικής ηγετικής συμπεριφοράς, ευτολμίας, ανιδιοτελούς προσφοράς, επιδεικνύουν, δειλία, απραξία αυτοεξυπηρετικό πνεύμα. Και έτσι οι πολιτικοί άνδρες αντί να είναι αληθινοί ηγέτες, ηθικοί γίγαντες γίνονται «ναρκισσιστικά ανθρωπάκια » ηθικά πολύ «κοντοί», με συνακόλουθο ορίζοντα αναφοράς τέτοιο που να ταιριάζει με το «ανάστημά» τους.

Το δυστύχημα είναι ότι υπάρχει διάχυση αυτού του είδους σε όλους τους φορείς νόμιμης εξουσίας. Στα πανεπιστήμια ακόμη και στη δικαιοσύνη αλλά και αλλού δεν συναντάμε νοοτροπίες θεσμικών ηγετών , αλλά αντίθετα πεπερασμένες διαχειριστικές νοοτροπίες.

Μέρος της κοινωνίας οδηγείται στο να ανέχεται «εθιμικά» όλα αυτά, στο να συμβιβάζεται με όλα αυτά, την παρανομία δηλ. και την υποβάθμιση.
Όταν όλα αυτά συμβαίνουν όταν τέτοια άτομα κρατούν το πηδάλιο σε καίραιους τομείς είναι σαν να ταξιδεύουμε όλοι μας, σαν αν ταξιδεύει η χώρα σε αχαρτογράφητες θάλασσες και έτσι -νομοτελιακά θα έλεγα, φτάσαμε στο σημερινό ναυάγιο.

Όμως η ελπίδα φαίνεται τώρα περισσότερο ζωντανή από κάθε άλλη φορά.

Ποιος αμφιβάλλει ότι έχουμε φτάσει στον απόλυτο «πάτο»; Ποιος αμφιβάλλει ότι έχουμε αγγίξει την απόλυτη παρακμή; Χειρότερα δεν πάει άλλο πιο κάτω δεν γίνεται.

Μπορούμε αν το θελήσουμε να κοιτάξουμε με περισσή αισιοδοξία στον ορίζοντα του πολιτικού μας μέλλοντος να ανατέλλει το ουράνιο τόξο της προσμονής και της ελπίδας.Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά μπορεί και πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της .

Έχει σημάνει πια – και αυτό είναι το ελπιδοφόρο – το τέλος μιας εποχής.
Το τέλος μιας εποχής που χαρακτηρίστηκε από μεγάλη διαπλοκή, σπατάλη κρατικών χρημάτων, κολοσσιαία φοροδιαφυγή από τα ανώτερα αλλά και τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα, διαφθορά του διοικητικού μηχανισμού, χαμηλή παραγωγικότητα, ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα, υπερκατανάλωση και τέλος ανυποληψία για τη χώρα διεθνώς.

Ας ευχηθούμε όμως να σημάνει και την απαρχή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής που δεν θα έρθει μόνη της αλλά απαιτεί ένα νέο μοντέλο πολιτικού ανδρός με άλλα χαρακτηριστικά.
Η πολιτική αναγέννηση του τόπου απαιτεί να ασχοληθούν με τα κοινά, πολιτικά όντα με παρρησία, ηθικό ανάστημα, τόλμη, αγάπη για τον συνάνθρωπο και την πατρίδα. Ας ξαναανακαλύψουμε τους χυμούς που έθρεψαν τους γίγαντες της πολιτικής του τόπου μας και ας στείλουμε στην πολιτική σύνταξη αυτά τα «μικρά ανθρωπάκια».

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι, να συνεισφέρουμε όλοι.

Θα πρέπει κάθε σοβαρός άνθρωπος να μπορέσει να ξεπεράσει την πρώτη ενστικτώδη απάντηση του τύπου «καλά τρελός είσαι, ξέρεις που πας να μπλέξεις;» απευθυνόμενος στον εαυτό του, βασισμένη σε δεκάδες διηγήσεις σοβαρών ανθρώπων οι οποίοι σε κάποια στιγμή της ζωής τους ένιωσαν την ανάγκη να δώσουν κάτι στον τόπο.

Τούτη την κρίσιμη και μεταβατική περίοδο θα πρέπει οι νέοι αυτοί άνθρωποι να είναι προικισμένοι με επιμονή και υπομονή, να είναι πραγματικά χαλκέντεροι.

Γιατί το κατεστημένο οι άνθρωποι που εκφράζουν το χθες και ο «στρατός» τους θα αντιδράσουν δεν θα παραδοθούν αμαχητί. Όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να είναι έτοιμοι να υποστούν επιθέσεις, ακόμη και μικρούς ή μεγάλους εκβιασμούς απ’ αυτό τον ειδικό τύπο δημοσιογράφου ο οποίος ανθεί στην Ελλάδα.. Κάποιος που για πρώτη φορά μπαίνει στο καμίνι της πολιτικής , τρελαίνεται όταν ξυπνάει ένα πρωινό και διαβάζει κάτι απίστευτα εξωφρενικό το οποίο ναι μεν τον αφορά, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια.

Μετά θα συναντήσει οπωσδήποτε τον εκπρόσωπο μιας μικρής «μαφίας» ο οποίος έχει συμφέροντα που δεν συνάδουν απαραίτητα με τα χρηστά ήθη, και πάει λέγοντας.

Μα θα διερωτηθεί κάποιος, με ποιο κίνητρο να δεχθούν να υποστούν όλη αυτή την ταλαιπωρία όλο αυτό το μαρτύριο;
Το κίνητρο της προσφοράς στον τόπο σου, το κίνητρο της προσφοράς στα παιδιά είναι το ισχυρότερο κίνητρο «Ουκ επ’ άρτο μόνο ζήσεται άνθρωπος….»

Έχετε σκεφθεί, έχουμε σκεφθεί όλοι μας τι θα γίνει, που θα οδηγηθεί ο τόπος αν τελικά οι σοβαροί, καταξιωμένοι και «καθαροί» σταματήσουν εντελώς να ασχολούνται με την πολιτική; Κάποιοι πολύ θα το ήθελαν ,γιατί είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να διαιωνισθεί η μονοκρατορία των » μετρίων» και των κομματικών «αποβλήτων».

Γι’ αυτό απαιτείται επιβάλλεται η δουλειά όλων μας, η συνυπευθυνότητα όλων μας.

Με όλα αυτά και παρ’ όλα αυτά ας ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον.

Ας κοιταχτούμε ξανά με εμπιστοσύνη.Ας θυμηθούμε τα ταξίδια που έκανε το μυαλό της πρώτης νιότης, στο ονειροδρόμιο μιας καθαρής ζωής ,
Ας αλλάξουμε επιτέλους το σήμερα για να’ χουμε αύριο τον κόσμο που ονειρευόμαστε.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση