To κομματικό κράτος πνίγει την πραγματική οικονομία

• Η πολιτική αλαζονεία κάποιων που ως άλλοι Λουδοβίκοι λένε "το κράτος είμαι εγώ" (L’ etat c’est moi), δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν ότι οι πολίτες, η κοινωνία, η οικονομία και ο επιχειρηματικός κόσμος θα προχωρήσουν με ή χωρίς αυτούς...

Τα μαύρα νέφη μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής θύελλας συγκεντρώνονται πάνω από την Ελλάδα. Η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, καταστήματα και επιχειρήσεις κλείνουν μαζικά, μεγάλες επιχειρήσεις πιέζονται ασφυκτικά, ενώ οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης, τόσο προς τις επιχειρήσεις όσο και προς τους ιδιώτες. Παράλληλα με την αλλοπρόσαλλη και αμετροεπή πολιτική της η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να επιδεινώσει τις συνθήκες λειτουργίας των τουριστικών και ναυτιλιακών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να μειώνεται και το ελάχιστο οικονομικό οξυγόνο που διατηρεί ακόμη ζωντανή την Ελλάδα.

Όλα τούτα συμβαίνουν, κυρίως λόγω του ιδεολογικού δογματισμού και της πολιτικής αναποφασιστικότητας μιας κυβέρνησης, που προσπαθεί απεγνωσμένα να τηρήσει τις δεσμεύσεις προς τους δανειστές της, αλλά παράλληλα, αγωνίζεται να αποφύγει ή τουλάχιστον να μειώσει το πολιτικό κόστος που θα πληρώσει, χαϊδεύοντας τα αυτιά των ψηφοφόρων, και παράλληλα καθυστερώντας όσο είναι δυνατόν επώδυνες άλλα άκρως αναγκαίες αποφάσεις. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι με τη στάση της αυτή καθίσταται αναποτελεσματική, δεν επιτυγχάνει το στόχο της μείωσης των ελλειμμάτων και του μεγέθους του κράτους, με αποτέλεσμα να στραγγαλίζεται η ιδιωτική οικονομία και η κατανάλωση, να μειώνονται τα δημόσια έσοδα, να αυξάνεται το χρέος και η χώρα να ωθείται όλο και πιο κοντά στη χρεωκοπεία.

Οι ομάδες πίεσης και τα συνδικάτα που συνέβαλαν στην εκλογική νίκη του κυβερνώντος κόμματος, πιέζουν την κυβέρνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση κυβερνητικής πολιτικής, από αυτή που επιτάσσουν οι οικονομικές ανάγκες και η πραγματικότητα στη χώρα. Για παράδειγμα η κυβέρνηση καθυστερεί ακόμη να αγγίξει τον ΟΣΕ, που λειτουργεί έξω από κάθε οικονομική λογική και συμβάλλει στην βύθιση της ελληνικής οικονομίας στην άβυσσο. Τη στιγμή που οι περισσότεροι Έλληνες υφίστανται αιματηρές οικονομικές περικοπές, κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι και στελέχη κρατικών επιχειρήσεων, που δεν παράγουν σχεδόν τίποτε το ωφέλιμο, εξακολουθούν να απολαμβάνουν παχυλές αμοιβές και να λοιδορούν για την κακοτυχία τους, τους υπόλοιπους πολίτες που αγωνίζονται για την καθημερινή τους επιβίωση, μόνον και μόνον επειδή υπήρξαν οι εκλεκτοί κάποιων κομματικών μηχανισμών, που καταστρατηγούν κάθε έννοια αξιοκρατίας.

Τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται σε πολιτική, κοινωνική και οικονομική παρακμή, χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, των Βαλκανίων, και κυρίως η Τουρκία, καλπάζουν οικονομικά, προσελκύουν μαζικά ξένες επενδύσεις και διευρύνουν τα διεθνή ερείσματα τους, καλύπτοντας το απόλυτο κενό που αφήνει στις ζωτικές για τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα, περιοχές, η Ελλάδα, που είναι πλέον ο επαίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πως είναι δυνατόν η κυβέρνηση να κάνει μια έστω και αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική τη στιγμή που δεν διαθέτει τα χρήματα καν για να πληρώσει τα λειτουργικά έξοδα και τις βασικές δαπάνες του κράτους. Πως να τολμήσει δε να πάρει την όποια πρωτοβουλία στο διπλωματικό πεδίο, που θα μπορούσε έστω και να ενοχλήσει φίλους και συμμάχους, αλλά θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει πολλαπλά οικονομικά και άλλα οφέλη, όντας δέσμια των δανειστών της.

Τούτη την ύστατη ώρα, που οι σειρήνες της χρεοκοπίας ηχούν πάνω από τη χώρα, ήλθε η ώρα για τις πολιτικές δυνάμεις να ομονοήσουν και να συμφωνήσουν σε μια μακροπρόθεσμη πολυδιάστατη πολιτική εξόδου της χώρας από την κρίση. Η κατάσταση είναι απαγορευτική για πολιτικούς εγωισμούς, ιδεολογικές παρωπίδες και προσωπικές φιλοδοξίες. Οι πολιτικοί μας ηγέτες και κυρίως οι βουλευτές πρέπει να αντιληφθούν ότι αν το οικονομικό σύστημα καταρρεύσει θα συμπαρασύρει και τους ίδιους, μαζί με τις ηγεσίες τους. Οι πολιτική αλαζονεία κάποιων που ως άλλοι Λουδοβίκοι, λένε το κράτος είμαι εγώ, L’ etat c’est moi, δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν ότι οι πολίτες, η κοινωνία, η οικονομία και ο επιχειρηματικός κόσμος θα προχωρήσουν με ή χωρίς αυτούς. Οι περισσότεροι βουλευτές εμφανίζονται να στηρίζουν τα επώδυνα οικονομικά μέτρα, ή τα αποδοκιμάζουν έντονα, ανάλογα με τη γραμμή του κόμματος τους, αλλά όταν πρόκειται για τις δικές τους απολαβές και προνόμια, επιδεικνύουν μια αξιοζήλευτη εθνική ομοψυχία, την οποία όμως δεν φαίνεται να μπορούν να επιτύχουν για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα.
Αιδώς Αργείοι.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση