Η απειλή της χρεοκοπίας κάνει την έξοδο πιο εύκολη…

• Οι άλλοι μας ακούνε όταν τους λέμε αυτά που θέλουν να ακούσουν. Αυτό ισχύει και για τον καθένα από μας... Το ίδιο ισχύει για τους εραστές, τους πολιτικούς συμβούλους, τους χρηματιστές και προφανώς και για τους δημοσιογράφους...

Θέλει μεγάλη ευελιξία για να σε ανέχεται όταν του λες άλλα από αυτά που αρέσκεται να ακούει... Το ΄99 είχαμε εθιστεί στην προσδοκία της κατάργησης της μισθωτής εργασίας μέσω των limit ups, τώρα έχουμε εθιστεί στην πιθανότητα μιας ολικής κατάρρευσης του οικονομικού συστήματος...
Όπως και το ΄99 έτσι και τώρα το εκκρεμές θα αλλάξει ροπή και θα είναι οι υπεραξίες αυτής της κίνησης που θα εξομαλύνουν τους δυσμενείς οικονομικούς δείκτες. Πάντα στις κρίσιμες περιόδους η ανθρωπότητα απειλούνταν από κάτι που απειλούσε να την αφανίσει...
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ήταν τα δάνεια του τρίτου κόσμου που απειλούσαν με ένα domino effect να συμπαρασύρουν τις τράπεζες κατ’ αρχήν και μετά ολόκληρες τις οικονομίες του ανεπτυγμένου κόσμου.
Τώρα είναι τα χρέη του ανεπτυγμένου κόσμου που απειλούν τις αναπτυσσόμενες ατμομηχανές της παγκόσμιας οικονομίας.
Η στήλη συντάσσεται με την άποψη που λέει κραχ που δεν ισοπεδώνει το σύστημα μέσα σε μια περίοδο από τρεις μέρες με τρεις εβδομάδες το πολύ, όχι μόνο παύει να είναι επικίνδυνο, αλλά λειτουργεί ενδυναμωτικά για τη συνέχεια.
Το σύστημα μοιάζει με ζωντανό οργανισμό, κινδυνεύει από μια επιδημία όσο δεν διαθέτει τα ανάλογα αντισώματα. Όταν τα αποκτήσει, μετά από λίγες μέρες ό,τι δεν τον έχει σκοτώσει τον κάνει πιο δυνατό.
Αυτό συνέβη για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα το Φθινόπωρο του 2008 και για την Ελλάδα το Χειμώνα του 2010.
Στην ιστορία των αγορών οι αρκούδες είχαν πάντα τα πλέον ακλόνητα επιχειρήματα, ειδικά στους πυθμένες. Και όμως οι αγορές μακροπρόθεσμα για κάθε πόντο που χάνουν κερδίζουν δυο...

Η Ελλάδα
Η εικόνα της χώρας μοιάζει όντως τραγελαφική. Αυτό ισχύει πρωτίστως και για την πολιτική σκηνή αλλά και για την κοινωνία. Αμφότερες κινούνται με γνώμονα τις μικροπολιτικές ανοησίες και τις εντυπώσεις. Δεν ξέρω πως κοινωνία και πολιτική σκηνή θα βγούμε από αυτή τη αφασία…
Οι αναλογίες που βρίσκω στο παρελθόν της γενιάς μας είναι με εκείνες της περιόδου που συγκυβερνούσε η Μιμή με τις χαρτορίχτρες και τους «ραβδοσκόπους». Μέσα σε μια διετία από κάποιο τυχαίο γεγονός το σκηνικό είχε ανατραπεί πλήρως...
Τώρα με την παρουσία του μνημονίου και την απειλή της χρεοκοπίας τα πράγματα μοιάζουν πιο εύκολα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα αλλάξουν τα πράγματα αλλά πως και από ποιους...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση