Ελλάδα: από πείραμα, παράδειγμα προς μίμηση

• Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Το πείραμα της διεθνούς οικονομικής ελίτ, πέτυχε στην Ελλάδα. Ο λαός μη αντιδρώντας ουσιαστικά και οργανωμένα στην φτωχοποίησή του, έδειξε να αποδέχεται την «αμαρτία» του, την θεραπεία του και τα μέτρα εξυγίανσης της κοινωνίας του. Αμάρτησε για το ψωμί του, για το σπίτι του, για το αμάξι του και για το ρουσφέτι του. Έπρεπε να πληρώσει! Είχε χρέος από τον μισθό και την σύνταξή του, αλλά και μέσω της ανεργίας του να πληρώσει τα χρέη που ενθυλάκωσαν άλλοι: το ένα τρίτο των ευημερούντων πολιτών, που τόσα χρόνια μέσα στη διαπλοκή του δικομματισμού σπαταλούσε και συσσώρευε. Ένα μέρος αυτών των συσσωρευμένων πόρων με την μορφή του ευρώ έκανε φτερά, με τις πλάτες της κυβέρνησης ασφαλώς, στο εξωτερικό, δείχνοντας πρώτοι αυτοί πόσο εμπιστεύονται την κυβέρνηση και το ΔΝΤ. Κακώς, πάντως, δεν εμπιστεύονται την κυβέρνησή μας, οι ευημερούντες συμπολίτες μας. Το γεγονός ότι τα δύο τρίτα της κοινωνίας την ανέχονται, θα έπρεπε να τους ενθαρρύνει να αξιοποιήσουν τον νόμο της αδιάφθορης κυβέρνησής μας, ο οποίος επιτρέπει το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και να φέρουν τα λεφτά τους πίσω στη χώρα! Αυτό όμως είναι προσωπικό ζήτημα και δεν θα ήθελα να επιμείνω!
Άλλωστε, η κρίση στην χώρα, στο επίπεδο των ατομικών συμπεριφορών προσεγγίζεται ή σε εκείνο της δομής του καπιταλισμού. Άλλη δομή επί της οποίας να αναπτύσσονται και να απεικονίζονται οι σχέσεις εξουσίας, δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί από τα κόμματα και το ευρύ κοινό. Τα ΜΜΕ καλά κάνουν και δεν ψάχνουν, διότι θα ήταν τραγικό να βρουν τον εαυτό τους, δηλαδή τα αφεντικά τους, μέσα σε αυτή τη δομή ως τους βασικούς actors που προνοούν για την συντήρηση και την αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας στην χώρα. Τότε θα καταλάβαινε κανείς και την πολιτική φύση του ελληνικού πειράματος και πώς αυτό συστήνει νέες σχέσεις και μια νέα δομή μέσω της βίαιης αναδιανομή – της πιο βίαιης στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο - που επιχειρείται αυτή την περίοδο, δίχως, σύμφωνα με την κοινή γνώμη, να «ανοίξει μύτη», ξεχνώντας τους νεκρούς στην Τράπεζα, καθώς κανέναν δεν συμφέρει αυτή η υπενθύμιση.
Το πείραμα στην Ελλάδα, λοιπόν πάει καλά, βρίσκεται υπό έλεγχο, επιτυγχάνοντας να διασκεδάσει τα βαθειά αίτια (εσωτερικά και εξωτερικά) που προκάλεσαν την κρίση και της έδωσαν την σημερινή μορφή, δημιουργώντας παράλληλα ένα νέο πρότυπο ηγεσίας κι ένα νέο πρότυπο σχέσεων μεταξύ κυβερνήσεων και εκλογικού σώματος. Οι νέες αυτές σχέσεις συγκροτούν μία νέα κυβερνητική δομή, που απομακρύνει ακόμη περισσότερο τον λαό από τις αποφάσεις που λαμβάνονται εξ ονόματός του. Πλέον ο κάθε «δημοκρατικά» εκλεγμένος κυβερνήτης μπορεί να σκίζει μπροστά στα μούτρα του λαού το κοινωνικό συμβόλαιο που υπέγραψε προεκλογικά και να το αντικαθιστά με κάθε είδους μνημόνια, που το ρεαλιστικό συμφέρον του καθεστώτος που τον στηρίζει, κρίνει ότι το εξυπηρετούν.
Ε, αφού το πείραμα πάει καλά έχει απόλυτο δίκιο το ΔΝΤ που θεωρεί ότι η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης και γιατί όχι, του κόσμου. Αν όλοι οι λαοί συμπεριφερθούν όπως ο ελληνικός, τότε ασφαλώς τα πράγματα για την διεθνή πολιτικοοικονομική ελίτ απλουστεύονται και οι στόχοι της παγκόσμιας διακυβέρνησης υπό την ηγεμονία τους, μοιάζει να βρίσκονται πιο κοντά παρά ποτέ. Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα το πρότυπο της αναδυόμενης νέας ηγεσίας στον κόσμο. Αν όλοι οι λαοί του κόσμου δεχτούν με τόση ευκολία την φτωχοποίησή τους και τον εθνικό τους διασυρμό, τότε το έργο της νέας παγκόσμιας τάξης θα περιοριστεί στην διευθέτηση διαφορών των επιμέρους τοπικών ελίτ και των διαφορετικών πόλων εξουσίας στον κόσμο. Νομιμοποίηση στις επιμέρους ηγεσίες θα προσφέρεται αποκλειστικά από το διεθνές κέντρο ηγεμονίας και τα ΜΜΕ που ελέγχει και όχι από το εκλογικό σώμα, το οποίο, απομακρυνόμενο από τις αποφάσεις, θα εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο αδιάφορο για πολιτική συμμετοχή.
Όλα τούτα, φαντάζομαι, ότι αυτές τις ώρες ακούγονται παράταιρα εν μέσω του προεκλογικού θορύβου που επικρατεί στην χώρα. Πολιτικός διάλογος δεν υφίσταται και ο πολιτικός λόγος μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη του το νέο περιβάλλον που έχει διαμορφώσει η κρίση. Κούφια λόγια, υποσχεσιολογία του παλιού γνώριμου τύπου σε συνδυασμό με αντικαπιταλιστική ιστορία, εθνικιστικές κορώνες και νέα διλήμματα αυτών που ξαφνικά ανακάλυψαν την ανάγκη εφαρμογής σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών στην ευρωζώνη, ενώ πριν από ένα χρόνο ευαγγελίζονταν την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας. Απίθανες γελοιότητες! Σε λίγο Έλληνες υπουργοί θα απαγορεύεται να συμμετέχουν στα συμβούλια της ΕΕ, καθώς η χώρα θα τιμωρείται ως παραβάτης των οικονομικών κανόνων καλής συμπεριφοράς και οι ίδιοι θα επιχαίρουν επιπλέον, θεωρώντας ότι είναι μία δίκαιη τιμωρία την οποία πρέπει να υποστούν για να εξαγνιστεί το κυβερνητικό κορμί της Ελλάδας από τις αμαρτίες παρελθόντων ετών. Δεν αποτελεί τρέλα, είναι η νέα μορφή αντίληψης των εξουσιαστικών σχέσεων, που καθιστά το δημοκρατικό φαινόμενο μια κακόγουστη φάρσα.
Η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση για όλους αυτούς που αποφάσισαν πριν να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, να γίνουν σοβαρά βήματα οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας. Αυτό θα έπρεπε να προβληματίζει τους πάντες στη ήπειρό μας και ιδιαίτερα τους Έλληνες, μα πιο πολύ όλους εμάς που υποστηρίξαμε με θέρμη τα προηγούμενα χρόνια τον ευρωπαϊσμό. Δίχως δημοκρατία η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσει ένα νέο αυταρχικό παράδειγμα για τον κόσμο. Αν κάποιοι από εσάς προβληματίζονται πλέον στα σοβαρά για το αν έπρεπε η χώρα να ενταχθεί στην ευρωζώνη, φαντάζομαι ότι σε λίγο θα αναρωτιούνται τι δουλειά έχουμε στην ΕΕ. Αυτό ερώτημα θα μπορούσε να μεταβάλει ριζικά όλες τις πολιτικές προσεγγίσεις αυτής της περιόδου στην χώρα και να συμβάλει στην αλλαγή του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πρακτικής όσων δεν έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με αυτά του καθεστώτος.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση