Να πούμε και τις αλήθειες που δεν λέει κανείς...

Αν οι πολιτικοί δεν κάνουν κάτι άμεσα, για να πείσουν εν τοις πράγμασι τις αγορές ότι έχουν αλλάξει, πρώτα οι ίδιοι και μετά οι αποφάσεις τους και ο τρόπος με τον οποίο σκέπτονται, τότε όλες οι «ανάσες» θα αποδειχθούν «κοντές»

Και τώρα που υποτίθεται ότι η ελληνική οικονομία πήρε μια βαθιά ανάσα, με τη συγκεκριμενοποίηση των όρων του σχεδίου σωτηρίας της από την Ε. Ε. και το ΔΝΤ, ήρθε η ώρα να πούμε και μερικές -ακόμα πιο- σκληρές αλήθειες.
Οπως, για παράδειγμα, αυτή που υποστηρίζει ότι η χώρα, στην πράξη, ουσιαστικά έχει πτωχεύσει προ πολλού...
Προσέξτε και θα καταλάβετε: εδώ και αρκετούς μήνες, οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να δανειστούν κεφάλαια από τη διατραπεζική αγορά βάζοντας ως εγγύηση τίτλους του ελληνικού Δημοσίου.
Για τον απλό λόγο ότι οι εν δυνάμει δανειστές τους, που είναι οι ξένες τράπεζες με υπερβάλλουσα ρευστότητα, δεν τους αποδέχονται, γιατί δεν τους θεωρούν αξιόπιστους.
Σου λένε: «Ελληνικοί είναι; Ασε καλύτερα...».
Αποτέλεσμα; Τα ελληνικά «χαρτιά» εξακολουθεί να δέχεται, ως εγγύηση, μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Γι’ αυτό και χαιρετίσθηκε ως «γενναία κίνηση» η απόφαση του επικεφαλής της, κ. Ζαν Κλοντ Τρισέ, να εξακολουθήσει να τα αποδέχεται ως εγγύηση, ακόμα και αν οι διεθνείς οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης τα υποβαθμίσουν περαιτέρω.
Οπως έγινε από τη Fitch και θα γίνει συντόμως, όπως λέγεται, και από άλλα «σπίτια». Γιατί έτσι κρατιέται το σύστημα στη ζωή. Και εννοείται ότι κανένας δεν θέλει να βρεθεί προ του αγωνιώδους ερωτήματος, τι θα γίνει όταν και η ΕΚΤ αποφασίσει ότι δεν μπορεί να δεχθεί άλλα ελληνικά bonds; Ελπίζεται ότι το αμέσως επόμενο διάστημα τα πράγματα θα διορθωθούν, έτσι ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να απαντηθεί.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα;
Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα κρούσματα ευρωπαϊκών εξαγωγικών εταιρειών που αρνούνται να στείλουν εμπόρευμα στην Ελλάδα αν προηγουμένως δεν πληρωθούν, για το μεγαλύτερο μέρος της παραγγελίας, τοις μετρητοίς και «μπροστά».
Οι Ελληνες εισαγωγείς αναγκάζονται να εξαντλήσουν ό, τι απόθεμα σε cash έχουν (το οποίο δεν είναι και πολύ), καθώς βλέπουν ότι η πίστωση που είχαν έως πρόσφατα και με την οποία δούλευαν με τους ξένους συνεργάτες τους κόπηκε κατά 50% ή και παραπάνω.
Σε αρκετές περιπτώσεις, οι Ευρωπαίοι δεν καλύπτονται ούτε καν από τις τραπεζικές εγγυήσεις που τους προσκομίζονται και απαιτούν εξόφληση άμεσα ή το πολύ μέσα σε διάστημα δύο μηνών. Κοινώς, βάζουν στις ελληνικές επιχειρήσεις, που δεν έχουν και πολλά περιθώρια αντίδρασης, «το μαχαίρι στο λαιμό».
Θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα, πολλά, παρόμοια κρούσματα, που αποδεικνύουν ότι στην πράξη οι πανηγυρισμοί των πολιτικών περί σωτηρίας ακούγονται στα αυτιά των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών ως απλός, ενοχλητικός, θόρυβος.
Αν οι πολιτικοί δεν κάνουν κάτι άμεσα, για να πείσουν εν τοις πράγμασι τις αγορές ότι έχουν αλλάξει, πρώτα οι ίδιοι και μετά οι αποφάσεις τους και ο τρόπος με τον οποίο σκέπτονται, τότε όλες οι «ανάσες» θα αποδειχθούν «κοντές».
Και όλοι γνωρίζουν το αμέσως επόμενο στάδιο. Δεν χρειάζεται να το πούμε τώρα, εμείς...
Πηγή