Τα ΜΜΕ, η πολιτική και το... χάος

• Εκτός από την απελπισία, το αυτομαστίγωμα και τις επικλήσεις βοηθείας από το θεό υπάρχει και η πραγματικότης, που είναι αμείλικτη! Το έχουν επισημάνει ήδη πολλοί: «Δεν παράγεται τίποτε σ΄αυτή τη χώρα». Ορθόν. Μήπως άραγε παράγεται «πολιτική»; Και πώς;

Υπάρχουν μήπως ακόμη κόμματα με την παλιά έννοια; Τα λεγόμενα (στην αριστερή ορολογία, την υιοθετηθείσα ασμένως και από τη δεξιά) «μαζικά» κόμματα με τις οργανώσεις τους διατεταγμένες οριζοντίως και καθέτως, τις τοπικές, τις κλαδικές, τις νεολαιίστικες και δε συμμαζεύεται, ζούν; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ! Οι λόγοι:
1. Τα ΜΜΕ και οι δημοσκοπήσεις έχουν υποκαταστήσει πλήρως τη «διάθεση» αυτού που ονομάζεται «πολίτης» να αρθρώσει λόγο, να διεκδικήσει, να καταγραφεί τέλος πάντων ως η «φωνή» της κοινωνίας που δεν περιορίζεται στην ανά τετραετία έκφραση της «λαϊκής βούλησης». Το διαδίκτυο λειτουργεί περιθωριακά και «ελιτίστικα» ως χώρος ανταλλαγής ιδεών και εκτόνωσης – μεταξύ των άλλων γιατί είναι από τη φύση του ατομικιστικό πεδίο αντιπαράθεσης και (καταπιεσμένης) κριτικής αλλά κυρίως γιατί δεν παράγει συλλογική υπευθυνότητα.
2. Τα ΜΜΕ λειτουργούν ταυτόχρονα ως η εξατομικευμένα φαντασιωμένη έκφραση ενός φαντάσματος (της κοινής γνώμης) και ως το υποκατάστατο της κριτικής μιας κατακερματισμένης οντότητας (του «λαού», της «κοινωνίας των πολιτών»). Το επίπεδο των δημοσιολογούντων συναρτάται ευθέως με τα συμφέροντα των ελεγχόντων ή εκβιαστών για «άλλους» λόγους καθώς και με την έλλειψη οιασδήποτε και με οιονδήποτε τρόπο αξιολογούμενης παιδείας και γνώσης.
3. Οι δημοσκοπήσεις εκτός των ανωτέρω χαρακτηριστικών τα οποία μοιράζονται με τα ΜΜΕ – οι διαπλοκες σε επιχειρηματικό επίπεδο είναι μάλιστα τόσο στενές που δε μπορεί κανείς να διακρίνει ούτε την ελάχιστη διαφοροποίηση από άποψη «συμφέροντος» – συμβάλλουν επιπλέον και σε δύο άλλες συνέπειες: στον ακρωτηριασμό της ελεύθερης σκέψης μέσω της προκρούστιας διατύπωσης προκάτ ερωτημάτων και στην διπλή ψευδαίσθηση της «συμμετοχής»: της συμμετοχής στις διαμορφωτικές και των συμπολιτών μας απόψεις και στην ανάγνωση των αποτελεσμάτων τους όπου το κάθε μέλος του «αντιπροσωπευτικού» δείγματος αναγνωρίζει και τον εαυτό του και τη «διαφορά» του από τους υπόλοιπους.
4. Τα δύο μεγάλα κόμματα, οι δύο μεγάλες «παρατάξεις» έχουν μεταλλαχθεί από πολυσυλλεκτικούς μηχανισμούς διαχείρισης και εξυπηρέτησης συμφερόντων σε αποϊδεολογικοποιημένες κλειστές ομάδες που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την αναπαραγωγή των εξουσιών τους (πολιτικών, οικονομικών και επικοινωνιακών). Ειδικότερα μετά τις 4 Οκτωβρίου 2009 έχει γίνει ολοφάνερο ότι και ο ΓΑΠ και ο Σαμαράς (με τα λεγόμενα επιτελεία τους) αισθάνονται ως ασήκωτα βάρη τόσο το παρελθόν της παλιάς ΝΔ και του βαθέως ΠΑΣΟΚ όσο και τους επιθανάτιους ρόγχους των υπολειμάτων που επιμένουν να το εκφράζουν. Και δημιουργούν ή προσπαθούν να δημιουργήσουν σχεδόν εκ του μηδενός νέα κόμματα έξω από τα παλιά. Ο ΓΑΠ για να κυβερνήσει, ο Σαμαράς για να συστήσει τον πυρήνα της επόμενης εξουσίας του.
Ως εκ τούτου:
1. «Κινηματικές» διαδικασίες τις οποίες ορισμένοι επικαλούνται δεν μπορούν να συγκροτηθούν ούτε καν στο ΚΚΕ.
2. Τα διατιθέμενα «εναλλακτικά» μέσα παρέμβασης όπως το διαδίκτυο εκτός από τον εισέτι περιθωριακό τους χαρακτήρα ενέχουν και μια χαοτική μη – οργάνωση που υπονομεύει a priori την οποιαδήποτε προδιάθεση κοινής δράσης: οι προσερχόμενοι σε μια τέτοια «προοπτική» διακατέχονται από μια τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα τους βεβαιότητα ότι έχουν επεξεργαστεί το «δίκαιό» τους, που φαίνεται πρακτικά αδύνατο και να συνεννοηθούν και να υπακούσουν.
3. Οι «απλοί άνθρωποι», που υποτίθεται ότι έχουν καταλάβει πριν από «μας» είναι στην καλύτερη περίπτωση παραδομένοι στη ματαιότητα της συνειδητοποίησης της «αδυναμίας» τους και του «τίποτε δε γίνεται».
4. Υπάρχουν και οι «φωτισμένοι» βολεμένοι που ξέρουν τα στραβά και θα μπορούσαν να ωθήσουν σε μεταρρυθμίσεις ενός συστήματος που δε λειτουργεί ούτε προς όφελός τους: αυτοί προτιμούν είτε να απέχουν είτε να συμμετέχουν στην αναδιανομή των πολιτικών εξουσιών εντός των «νέων» ηγετικών ομάδων.
Αυτός ο τριπλός συνδυασμός (κρίση αντιπροσώπευσης, αποδυναμωμένη κοινωνία των πολιτών, απουσία εναλλακτικής λύσης) συνιστά το πολιτικό φόντο πάνω στο οποίο μπορούν να συζητούνται ερήμην «μας» ή να λαμβάνονται τα πιο επώδυνα «οικονομικά» μέτρα. Η συναίνεση δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο: ούτε στους μεσολαβητές των μέτρων ούτε σ’ αυτούς που θα τα υποστούν.
Και, ναι είμαι (… μεταβατικά τουλάχιστον) απαισιόδοξος! Ακόμη κι αν τα μέτρα «πετύχουν».
Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση