Οι γενίτσαροι και οι... illuminati!

Του Διαμαντή Μπασαντή
Εν αρχή ήταν… η «πολιτική ορθότητα»! Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν τα κουρέλια μιας «αριστερής» αντίληψης (που είχε αποτύχει πλήρως μετά τις μεγάλες εξεγέρσεις και συγκρούσεις των αμερικάνικων γκέτο) πλημμύρισαν την Ευρώπη και το ιδεολογικό κενό από την κατάρρευση του διπολισμού. Τότε δοξάστηκαν οι διάφορες τελεολογίες (περί «τέλους της ιστορίας», «τέλους της ιδεολογίας», «τέλους της πολιτικής»).
Άρχιζε μια περίοδος όπου οι μεγάλες συλλογικότητες (έθνος, ταυτότητες, πολιτισμός) που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο αρχικά υποτιμήθηκαν και καταπολεμήθηκαν σαν αναχρονιστικές και κυριάρχησαν ατομικά προτάγματα, κατακερματισμένες ιδιαιτερότητες, εξατομικευμένες συμπεριφορές και ομαδοποιημένες καταναλωτικές προτιμήσεις.
Ήταν η εποχή που δοξάστηκαν οι μειοψηφίες, το κοινωνικό περιθώριο και οι «διαφωτιστές». Οι illuminati, με το χάρισμα της «φώτισης», τη συνδρομή της ευρωγραφειοκρατίας, τη βοήθεια των μεγάλων ΜΜΕ επιχείρησαν να επιβάλλουν την κοινωνική μηχανική σαν «πρόοδο». Οι illuminati ανέλαβαν, λοιπόν, εργολαβικά τη «διαφώτιση» του πόπολου, το οποίο παρεμπιπτόντως περιφρονούσαν βαθύτατα. Η παλιά ευρωπαϊκή διαμάχη για το ρόλο του λαού στην ιστορία μεταξύ των οπαδών της πεφωτισμένης δεσποτείας του Βολταίρου και των δημοκρατικών του Ζαν Ζακ Ρουσώ ξαναέγινε επίκαιρη στην Ευρώπη. Όλοι όσοι μιλούσαν για συλλογικότητες και πλειοψηφίες, κατηγορήθηκαν σαν «λαϊκιστές», «αντιδραστικοί», «εθνικιστές». Έτσι «ερμήνευαν» οι «πεφωτισμένοι» κάθε διαφωνία ή αντίρρηση. Και δεν έβλεπαν πως οδηγούσαν τα πράγματα στα άκρα καθώς έκαναν πολιτική με ντιρεκτίβες και αποκλεισμούς.
Κάπου εκεί ήταν που λοξοδρόμησε και η παραζαλισμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προσχωρώντας χωρίς πολύ σκέψη στην πολυπολιτισμικότητα. Έτσι έκοψε μόνη της το κλαδί της μεταπολεμικής κοινωνικής συνοχής στο οποίο καθόταν. Και φυσικά καθόλου παράξενο πως είδε στη συνέχεια την ιδεολογική και πολιτική δύναμη της να καταρρέει. Κάπου εκεί χάθηκε και το όραμα του Ντε Γκολ για μια Ευρώπη των Εθνών. Ένα όραμα που διαχειρίστηκαν με σύνεση και προσοχή ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Ντελόρ. Το όραμα αυτό ανατράπηκε από τους illuminati στο όνομα μιας Ευρώπης χωρίς έθνη και χωρίς σύνορα, μιας Ευρώπης τεχνικών όρων, οικονομικών ορισμών και δράσεων χωρίς πολιτική. Και άρχισε μια χωρίς όρους και όρια διεύρυνση της Ε.Ε. όπου η ιστορία, η γεωγραφία, ο πολιτισμός, «πήγαν περίπατο». Και σβέλτα και χωρίς πολύ σκέψη φτάσαμε στην Ευρώπη των 25. Και μετά των 27. Και μπήκε στόχος για την Ευρώπη των 30. Και κάπου εκεί άρχισε βρέθηκε η Ευρώπη να πελαγοδρομεί στις κορυφογραμμές του Ιράν και στις ερήμους του Ιράκ, ενώ οι ζηλωτές του «νέου διαφωτισμού» επιτίθονταν συλλήβδην σ’ όσους τολμούσαν να αναφέρουν για «πολιτισμικούς πυλώνες της Ευρώπης», για «κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό κλπ. Κάθε άρνηση ή αντίρρηση στο σχέδιο των illuminati αποκλήθηκε «αντίδραση» και «εθνικισμός». Ήταν μια προσπάθεια επιβολής από τα πάνω αποεθνικοποιημένων «αυτοκρατορικού» τύπου διεθνών υποκειμένων.
Όμως, αυτές οι ακρότητες των ζηλωτών του «νέου διαφωτισμού» πόλωσαν την ευρωπαϊκή πολιτική. Κάπως έτσι πρόβαλε μπροστά στους απροετοίμαστους κεντροδεξιούς και στους αποπροσανατολισμένους κεντροαριστερούς. Και έτσι οξύνθηκαν οι πολιτικές, πολιτισμικές και εθνικές αντιθέσεις στην Ευρώπη. Και φτάσαμε σε κρίσεις και αδιέξοδα. Το ένα άκρο είχε πυροδοτήσει το άλλο…
Το ευρωπαϊκό εκκρεμές ισορρόπησε στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Αρχικά με την άνοδο της «πολιτικά δεξιάς» Αγγέλας Μέρκελ, που συγκυβέρνησε για μεγάλο διάστημα με τη ζαλισμένη σοσιαλδημοκρατία, στη Γερμανία. Και στη συνέχεια με την επικράτηση του «σκληρού ιδεολογικά» Νικολά Σαρκοζί, που κυβερνά με σοσιαλιστές υπουργούς απέναντι σε ένα ξεχαρβαλωμένο σοσιαλιστικό κόμμα στη Γαλλία. Έτσι ανακόπηκε η άνοδος της ακροδεξιάς στην Κεντρική Ευρώπη. Και από τα μέσα του 2009 το εγχείρημα των illuminati τέλειωσε με την γενίκευση της οικονομικής κρίσης που οδήγησε τους πάντες σε εθνική ανασύνταξη και σε ανάληψη των εθνικών ευθυνών ενός εκάστου εταίρου της Ένωσης.
Στην Ελλάδα το «διαφωτιστικό» εγχείρημα ανέλαβε να φέρει σε πέρας με ζήλο νεοπροσύλητου το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (1996-2004). Στη συνέχεια ακολούθησε η «μεσαία» και «σεμνή» αποϊδεολογικοποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή (2004-2009). Αυτά τα 15 περίπου χρόνια οι ελληνικής κοπής illuminati επιχείρησαν με χρήση κάθε «φωταδιστικού» μέσου να αλλάξουν τον πολιτικό και πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Όπλα τους ο δημόσιος αποκλεισμός, ο χλευασμός και το «προγκάρισμα», η απαξίωση του διαλόγου, η ηθική σπίλωση των αντιπάλων, η εκφοβιστική απαγόρευση της διαφωνίας στο όνομα του «αλάθητου» της επιστήμης!
Κάπως έτσι προβλήθηκαν σαν «επιστημονικές» οι ακραίες και μειοψηφικές αντιλήψεις της κ. Ρεπούση και οι βαθειά συμπλεγματικές αντιλήψεις της κ. Δραγώνα. Κάπως έτσι μάθαμε πως η ιστορία είναι καθαρή επιστήμη! Κι εμείς που νομίζαμε πως τέτοιες αντιλήψεις δίδασκε μόνο το εγχειρίδιο του Πούλιτζερ περί «επιστημονικού ιστορικού υλισμού»!.. Κάπως έτσι μάθαμε πως μια «επιστημονική έρευνα» ή μια «επιστημονική διατύπωση» όταν ανήκει στην «πολιτική ορθότητα» είναι «αξίωμα» το οποίο δεν μπορεί να κριθεί δημοσίως από άλλους επιστήμονες! Ούτε καν από την Ακαδημία! Κι εμείς που νομίζαμε πως η επιστήμη δεν στηρίζεται σε αξιώματα και συλλογές υπογραφών, αλλά στο τρίπτυχο: αμφισβήτηση, έρευνα, απόδειξη…
Κάθε επίκριση στις αστειότητες της κ. Ρεπούση και της κ. Δραγώνα δημιουργούσε (και ακόμα δημιουργεί) σάλο στα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία μιλούσαν (και ακόμα μιλάνε) για «σήκωμα κεφαλιού της αντίδρασης», για «ακροδεξιές φωνές». Κάπως έτσι ταυτίστηκαν όλοι με όλους και ο πάντες με τους ακροδεξιούς και χρεώθηκε ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης στους «εθνικιστές»! Ήταν (και είναι) μια εμφυλιοπολεμική πρακτική από την ανάποδη. Ήταν επικαιροποιημένες πρακτικές μιας άλλης εποχής όπου κάθε διαφωνία ταυτίζονταν αμέσως ή εμμέσως από την άκρα Δεξιά με τους κομμουνιστές και όσοι την εξέφραζαν χαρακτηρίζονταν πολύ εύκολα συνοδοιπόροι τους και από την άκρα Αριστερά όλοι όσοι διαφωνούσαν ταυτίζονταν με την αντίδραση και χαρακτηρίζονταν «πράκτορες» και «πουλημένοι δοσίλογοι»…
Κοινωνική συνέπεια απόψεων όπως οι ανωτέρω ήταν οι λαθρομετανάστες που διέσχιζαν με δουλεμπορικές λέμβους στο Αιγαίο να αποκτήσουν όλοι αυτοδικαίως και ανεξαιρέτως θέση στην ελληνική κοινωνία. Και επιπλέον να δημιουργήσουν και δικά τους πολυπολιτισμικά γκέτο. Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση όπου οι λαθρομετανάστες στα γκέτο της Αθήνας εφαρμόζουν δικούς τους νόμους, πρεζώνονται, σφάζονται, εκδίδονται κλπ.
Πολιτική συνέπεια απόψεων όπως οι ανωτέρω ήταν η απίστευτη κινδυνολογία του σχεδίου Ανάν (σαν η «τελευταία ευκαιρία» για την Κύπρο), αλλά και η προσπάθεια για το άρον-άρον κλείσιμο του μακεδονικού ώστε «να ασχοληθεί η χώρα με τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα»! Έτσι «μάθαμε» κι εμείς γιατί δεν προχωρούσαν τόσα χρόνια οι εκσυγχρονιστικές τομές στην οικονομία! Και γιατί αποτύχαμε στην φοροδιαφυγή, στην ανταγωνιστικότητα, στην παιδεία. Όλα αυτά συνέβαιναν γιατί μας εμπόδιζε το μακεδονικό!!! Αλήθεια ποιος είπε πως η βλακεία έχει όρια:…
Σήμερα με την οικονομική κρίση στο φόρτε της όλα δείχνουν πως έχουμε φτάσει στο τέλος αυτού του «πεφωτισμένου» εγχειρήματος. Η κοινωνία σαρκάζει πια τις «επιστημονικές» ασυναρτησίες της κ. Ρεπούση. Ασυναρτησίες που ήταν στην διατεταγμένη υπηρεσία μιας ψιμυθιωμένης Ιστορίας που νωρίτερα είχε επιχειρήσει να δημιουργήσει το «νέο σοβιετικό άνθρωπο»! Αλλά η κοινωνία γελά και με την φαρσοκωμωδία της συλλογής υπογραφών προς ηρωοποίηση της κ. Δραγώνα. Αλήθεια τι το ηρωικό έχει μια συγγραφέας διορισμένη σε υψηλούς κρατικούς θώκους η οποία επιχειρεί να προβάλλει τις συμπλεγματικές της απόψεις με τη δύναμη της εξουσίας;
Και δύο συμπεράσματα:
α) Ο πρώτος ψυχρός πόλεμος μεταξύ των δύο ιδεολογιών διήρκεσε περίπου 45 χρόνια και τελείωσε με την συνολική κατάρρευση της μιας εξ αυτών. Ο δεύτερος ψυχρός πόλεμος, έλαβε χώρα στο εσωτερικό της «νικήτριας» ιδεολογίας, διήρκεσε περί τα 15 χρόνια και τελειώνει με την οικονομική κρίση του 2009.
β) Η ηγεμονία στο πεδίο των ιδεών, όπως έδειξε ο Γκράμσι, ανοίγει το δρόμο για την κυριαρχία στο πολιτικό πεδίο. Γιατί έτσι δημιουργούνται ευρύτερες συναινέσεις αλλά και σταθερές πλειοψηφίες. Καιρός, λοιπόν, να ξαναρχίσει σήμερα ένας δημοκρατικός διάλογος για τις σύγχρονες συλλογικότητες και για μια αποτελεσματική εθνική ιδεολογία, που θα μας κάνει να υπάρξουμε και να σταθούμε στον σημερινό δύσκολο πολυπολικό κόσμο μας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση