Η Τουρκόφωνη "Μιλλέτ" επιτίθεται κατά της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου

- Με διαστρεβλωμένα ιστορικά στοιχεία επιχειρείται η διαπόμπευση της Ορθόδοξης «καρδιάς» ακόμη και στους ίδιους τους Χριστιανούς!
- Θα παρέμβει επιτέλους κάποιος «αρμόδιος»;

Φαίνεται τελικά, πως η προσπάθεια του ψευδομουφτή Μετέ, να υποτιμήσει την παρουσία και το ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, δεν ήταν μία μεμονωμένη κίνηση αλλά μία κίνηση ενταγμένη σ’ ένα γενικότερο σχεδιασμό, ώστε να πληγεί η «καρδιά» της Ορθοδοξίας, σε μία εποχή που χτυπιέται παράλληλα και από πολλές ακόμη κατευθύνσεις και όχι μόνο δογματικές…
Με πρόσφατο δημοσίευμά της, η Τουρκόφωνη εφημερίδα «ΜΙΛΛΕΤ», που εκδίδεται στην Ξάνθη, γνωστή για τις ρατσιστικές και εμπρηστικές της θέσεις εναντίον Μουσουλμάνων και Χριστιανών Ελλήνων πολιτών, επιχειρεί με λίβελους να πλήξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο, πλην όλων των άλλων, αναφέρει και ως «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΘΕ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ»(!)
Χρησιμοποιώντας ακόμη και ιστορικά «ντοκουμέντα», διαστρεβλωμένα κατά το δοκούν, επιχειρεί παράλληλα και την διαπόμπευση του Ιερότερου θεσμού των απανταχού Ορθοδόξων, στους… ίδιους τους Ορθόδοξους λαούς όλου του κόσμου!
Το άρθρο υπογράφει κάποιος Φεϊζουλλάχ Χασάν Καγιά και τιτλοφορείται: «Τι ακριβώς είναι «Οικουμενικότητα»;»
Ο ΛΙΒΕΛΟΣ ΤΗΣ «ΜΙΛΛΕΤ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
«Συνεχίζονται τελευταία οι συζητήσεις γύρω από την έννοια Οικουμενικός και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ή όχι επίσημα τον τίτλο αυτό ο Θρησκευτικός Ηγέτης των Ρωμιών Ορθοδόξων της Κωνσταντινούπολης, όπως και το αν πρέπει ή όχι οι Μουσουλμάνοι να αναμιγνύονται σ’ αυτές. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως κρατώντας συνεχώς στην επικαιρότητα αυτές τις αμφισβητήσεις, θα μπορέσουν να έχουν όφελος και επιτυχία. Γι’ αυτό, οι περιττές αυτές συζητήσεις θα συνεχίζονται όσο θα υπάρχουν αυτοί που σκέπτονται πως μπορεί να αποδώσουν.
Εδώ, βασιζόμενος σε εντελώς ιστορικές πραγματικότητες και έγγραφα ντοκουμέντα θεώρησα χρήσιμο να γράψω αυτό το άρθρο, πριν εισχωρήσω περισσότερο σ’ αυτές τις συζητήσεις, με σκοπό να διαφωτίσω τους αναγνώστες μας πριν μπερδευτούν ακόμη περισσότερο. Πέραν τούτου, θέλω να τονίσω πως δεν έχουμε καμία κακόβουλη πρόθεση να υποτιμήσουμε και να προσβάλλουμε κανένα θρησκευτικό ίδρυμα ή άτομα.
Όπως διατυπώνεται και στα έγγραφα ντοκουμέντα της ίδιας της Ρωμαίικης Κοινότητας της Κωνσταντινούπολης: Ο τίτλος οικουμενικότητα του τότε Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης για πρώτη φορά είχε δοθεί εκ μέρους του Αυτοκράτορα, κατά το Σωτήριο Ημερολόγιο το 451, την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στα πλαίσια μιας συνελεύσεως η οποία είχε συγκληθεί στην Νικομήδεια. Πιο πριν δεν γίνονταν λόγος για κάτι τέτοιο.
Ο τίτλος αυτός στόχευε στην αύξηση της ισχύος του Αυτοκράτορα, ο οποίος, για να ελέγχει πιο άνετα όλους τους Χριστιανούς που είχε στην κυριαρχία του, εφοδίαζε με έκτακτες αρμοδιότητες την εκκλησία.
Υπό ποια μορφή χρησιμοποιούσαν τον τίτλο Οικουμενικό τον καιρό εκείνο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το πώς καταπίεζαν τους Χριστιανούς θρησκευτικούς αδελφούς τους που δεν υπάκουαν στις προσταγές των Αυτοκρατόρων και της εκκλησίας, το γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιοι και όλος ο κόσμος. Εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από ποιο ευαγγέλιο και ποιον Χριστιανισμό έμαθαν να καταπιέζουν επί αιώνες τα διαφορετικά Χριστιανικά δόγματα και τις διαφορετικές θρησκευτικές κοινωνίες, χρησιμοποιώντας την Χριστιανική Θρησκεία και τον τίτλο Οικουμενικό. Θα χαιρόμασταν να μας το έλεγε κάποιος Μουσουλμάνος ή Χριστιανός που το γνωρίζει. Μήπως υπάρχει ένας κρυφός Χριστιανισμός πέρα από αυτόν που διδάσκεται επισήμως; Η αλήθεια είναι πως με κανένα τρόπο ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει τέτοιου είδους διαστρεβλώσεις.
Όπως γίνεται κατανοητό και από τις παραπάνω πληροφορίες, η οικουμενικότητα είναι ένας τίτλος που δόθηκε από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα για τελείως εγκόσμιους σκοπούς, 451 χρόνια μετά τον θάνατο του Χριστού. Φαίνεται ξεκάθαρα πως η οικουμενικότητα δεν αναφέρεται και δεν στηρίζεται ούτε στα Ευαγγέλια, ούτε και στα πιστεύω των Χριστιανών.
Με λίγα λόγια η οικουμενικότητα, και στην ιστορία, αλλά και στις ημέρες μας, χρησιμοποιήθηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η πίστη και η πραγματικότητα που διακήρυξε ο Χριστός είναι εντελώς ασύμβατα με το πνεύμα του Χριστιανισμού. Και ο Χριστιανικός κόσμος, εν γνώσει ή εν αγνοία του, σκύβοντας το κεφάλι στις προσταγές – επιμονές των ΑΡΧΟΝΤΩΝ γινόταν θύμα εκμετάλλευσης.
Η αλήθεια είναι πως εκπλήσσομαι και με τους «Μουσουλμάνους Ιππότες» που υποστηρίζουν πως αυτό είναι μια θρησκευτική υπόθεση και αφορά τους Χριστιανούς. Το να είναι ένας άνθρωπος τόσο αποκομμένος από την ιστορία και τις πραγματικότητες μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως μπλοκάρισμα του μυαλού. Από το να υπερασπιστούν την θρησκεία τους και να την διακηρύσσουν, περισσότερο υπερασπίζονται εκείνους που στην διάρκεια της ιστορίας διέπραξαν τις μεγαλύτερες καταδυναστεύσεις και προδοσίες σε βάρος του Ισλάμ και της ανθρωπότητας. Αν αυτό είναι επιστημονικότητα και αντικειμενισμός, εμείς δεν θα πάρουμε, ας είναι δικά τους.
Το Ρωμαίικο Πατριαρχείο, από το 451 μέχρι το 1453 με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, χίλια χρόνια ακριβώς, χρησιμοποίησε τον τίτλο οικουμενικό. Και ο Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ κατά έναν αγνό τρόπο, πέραν του ότι δεν χρησιμοποίησε τον τίτλο Οικουμενικό, εξόπλισε τους Πατριάρχες με ανώτερες αξίες και αρμοδιότητες.
Μετά την άλωση της Αιγύπτου από τον Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ, ο Σουλτάνος συμπεριέλαβε τα Πατριαρχεία Αλεξάνδρειας και Ιεροσολύμων στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης το οποίο έτσι απέκτησε πάλι την οικουμενικότητα. Κάνοντας κατάχρηση των προνομίων και των αρμοδιοτήτων που του δόθηκαν κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία, το Πατριαρχείο υποχρέωνε τους Χριστιανούς με Οθωμανική υπηκοότητα που ανήκαν σε διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα και μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, να προσεύχονται και να τελούν τις θρησκευτικές τους τελετές στα Ελληνικά, κατά τρόπο που το ίδιο υποδείκνυε. Αναρίθμητα ήταν τα παράπονα που προέρχονταν από τις θρησκευτικές αδελφότητες που ήταν μεν Χριστιανοί, αλλά χρησιμοποιούσαν γλώσσες όπως την Αρμένικη, την Αραβική, την Βουλγάρικη, την Σλάβικη. Το Πατριαρχείο μη αρκούμενο με τις καταδυναστεύσεις που ασκούσε σε βάρος των Χριστιανών αδελφών του, έγινε ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ Κέντρο κάθε προδοσίας και θα μπορούσε να συντελέσει ώστε να ατροφήσει η Παγκόσμια Οθωμανική Κυριαρχία. Η οικουμενική προδοσία με έγγραφα ντοκουμέντα έχει καταγραφεί χωρίς να αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Με την περιγραφή του Μουσταφά Κεμάλ ΑΤΑΤΟΥΡΚ χαρακτηρίστηκε ως εστία συνωμοσίας και διχόνοιας που δραστηριοποιούνταν σε τουρκικό έδαφος ως δίκτυο προδοσίας.
Με τη συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τον τίτλο ιδιοκτησίας της Δημοκρατίας της Τουρκίας και των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, η οικουμενικότητα του Ρωμαίικου Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης καταργήθηκε επίσημα.
Με σκοπό να ασκεί τις θρησκευτικές υπηρεσίες της Ρωμαϊκής Ορθοδόξου Κοινότητας, η οποία βρίσκεται εντός των συνόρων της Κωνσταντινούπολης, επιτράπηκε η παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη.
Επειδή καταχράστηκε τις αρμοδιότητες και τα προνόμια, μέσα στην διαδρομή της ιστορίας εξάντλησε τον εαυτό του κατά τρόπο που να μην μπορεί να αναστηθεί ξανά. Η κατάσταση αυτή βγήκε σε καλό για την Ρωμαίικη Κοινότητα και για τις άλλες Χριστιανικές Κοινότητες, οι οποίες υπέφεραν μια ζωή εξαιτίας των ισχυρισμών περί οικουμενικότητας.
Η ευχή μας είναι όπως, οι μηχανορραφίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των ΑΡΧΟΝΤΩΝ στην Τουρκία και παγκοσμίως, (αν δεν τις διενεργούν μαζί), κατανοώντας το μέγεθος της προδοσίας τους πριν γίνουν ακόμη περισσότερο όργανα, να προσφέρουν με ειλικρίνεια ευεργετικές υπηρεσίες προς τις θρησκείες τους, τα ιδρύματά τους και τις πατρίδες τους.
Στο θέμα αυτό, συστήνουμε στις ιμπεριαλιστικές αυτές δυνάμεις να πάρουν ως ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ τους μουσουλμάνους τούρκους της δυτικής Θράκης οι οποίοι δεν έγιναν όργανα, δεν πρόδωσαν την πίστη τους, την πατρίδα τους, το έθνος τους, που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους σύμφωνα με τις νομικές και αγωνιστικές νόρμες του 21ου αιώνα, που δεν έχουν αναμιχθεί καθόλου με την τρομοκρατία και ποτέ δεν στήριξαν τις παράνομες οργανώσεις. Ίσως να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και στερήσεις, ποτέ όμως δεν πήραν ρίσκο και δεν είχαν απώλειες. Εμείς πιστεύουμε πως και οι αγώνες και οι νίκες του Χριστού και των Αποστόλων του κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των Ρωμαίων με αυτόν τον τρόπο κερδίσθηκαν.
ΜΙΛΛΕΤ, 21-1-2010»
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση