Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται… ανακατασκευή

Οι αναπαλαιώσεις δεν ωφελούν

Του Κ. Κυριακόπουλου

Ο ξεπεσμός του πολιτικού συστήματος και η χρεοκοπία των παραδοσιακών πρωταγωνιστών του - τόσο των φυσικών προσώπων όσο και των θεσμικών του εκφραστών - είναι και δεδομένος και αδιαμφισβήτητος.
Δεδομένο και αδιαμφισβήτητο επίσης είναι πως όσο αυτοί οι πρωταγωνιστές συνεχίζουν την προσφιλή σ αυτούς διαδρομή, χωρίς να συναντούν εμπόδια στο δρόμο τους ικανά να τους ανατρέψουν την πορεία, τότε το μέλλον της Ελλάδας θα είναι δυσοίωνο, και οι μέρες που θα ξημερώσουν θα είναι εφιαλτικές γι αυτό το λαό.
Οι κριτικές φωνές και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις για όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας πληθαίνουν. Αυτό το φαινόμενο είναι αν θέλετε συνυφασμένο με την κρίση του συστήματος, την κρίση της πολιτικής και τον πολιτικό ευτελισμό γενικότερα.
Άλλωστε όσο ολοφάνερη είναι η κατάπτωση αξιών, αρχών και κανόνων.
Όσο περισσότερο εμφανής γίνεται η έλλειψη αποφασιστικών και συνειδητά στοχευμένων πολιτικών πρωτοβουλιών και δράσεων.
Όσο ο πολιτικός τσαρλατανισμός διεκδικεί να αυτοαποκαλείται «εναλλακτική λύση» στα σύγχρονα πολιτικά αδιέξοδα που γεννά και αναπαράγει ο εθνικός και πολιτικός ενδοτισμός.
Τόσο καθίσταται και εκ των πραγμάτων αναγκαία η κριτική προσέγγιση και η ανάγκη ν’ ανοίγεται ξεκάθαρο πολιτικό μέτωπο, με οτιδήποτε τείνει με ύπουλο τρόπο να εγκλωβίσει και προοπτικά να ευνουχίσει τις αγνές διαθέσεις και την λανθάνουσα δυναμική ενός αποφασισμένου λαού.
Πολιτική σκέψη πραγματικά ελεύθερη ή ουσιαστικά υποταγμένη;
Με δυο λόγια, η πολιτική σήψη, η κοινωνική αποδιάρθρωση, ο ευνουχισμός θεμελιωδών αξιών και κυρίως ο Νεοταξικός αποχρωματισμός των κορυφαίων πυλώνων που συνθέτουν την ίδια την υπόσταση αλλά και την προοπτική των λαών, γεννά από μόνος του την ανάγκη μιας πολιτικής σκέψης που θα αντιστέκεται σθεναρά στους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις του.
Την τροφοδοτεί με «υλικό» και μεγάλη ποικιλία αφορμών για να . «μεγαλουργήσει».
Ταυτόχρονα όμως, αυτή τη διαφορετικότητα την έχει ανάγκη, για να του προσδίδει ψευδεπίγραφο κύρος, απατηλό πλουραλισμό, και να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο και όχημα, προκειμένου να εκτονώνεται μέσο αυτής ανώδυνα και ακίνδυνα η αγανάκτηση και η οργή.
Της προσδίδει δηλαδή μια ψευδεπίγραφη ελευθεριότητα, προκειμένου να ευνουχίσει μέσω αυτής, πιθανές ανεξέλεγκτες πολιτικές και κοινωνικές αντιστάσεις.
Η σήψη του πολιτικού συστήματος γεννά και βαθυστόχαστους στοχαστές
Μέσα σ’ αυτό το αντιφατικό σκηνικό, «γεννήθηκαν» και ανδρώθηκαν και επιδιώκουν να κατακτούν καθημερινά ένα μερίδιο στην «πίτα της επωνυμίας», διάφοροι φιλοσοφούντες «βαθυστόχαστοι» στοχαστές, πρόθυμοι και έτοιμοι να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα.
«Κάτοχοι» της απόλυτης αλήθειας.
«Άριστοι» χρήστες της απόλυτης γνώσης.
«Σφαιρικότατοι» στην πολιτική κριτική και πολιτική ανάλυση.
«Ικανότατοι» στη διαχείριση (κατά κανόνα φραστική) των πολιτικών δεδομένων με στόχο την παραγωγή σκέψης κλπ. Κλπ. Κλπ.
Μελετώντας ή ακούγοντάς τους, θα συναντήσει κανείς.
Γνώμες λαμπρές.
Σκέψεις υπέροχες.
Γνώμες αυστηρές.
Σκέψεις απόλυτες.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, αισθάνεσαι ότι έχεις απέναντί σου ένα «έργο μυαλού» που αποτελεί λειτουργικό κίνητρο για σκέψη, χρήσιμο εργαλείο για δράση, και από αυτή την άποψη δεν περνά απαρατήρητο. Κι αυτό είναι το σημαντικό ! ! !
Απόψεις καθ’ εαυτές ή απόψεις για τον εαυτό τους;
Το μεγάλο ερώτημα - και το πρόβλημα κλειδί με μια έννοια - είναι τι γνώμη έχουν οι ίδιοι οι φορείς αυτών των προβληματισμών τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για το ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής σκέψης τους.
Ακούσαμε κάποιους να θεωρούν την πολιτική τους σκέψη «πολύτιμη». Και ίσως να είναι. Τους ακούσαμε όμως να προτιμούν το πολιτικό τους μονόλογο «προφυλαγμένοι» πίσω από το γυαλί ή το πληκτρολόγιο. Λυπούμαστε αλλά αυτό αφαιρεί «πολυτιμότητα» από την κατά τα λοιπά πολύτιμη άποψή τους.
Η θέση της «πολύτιμης» άποψης… είναι να είναι μαχητική και μετουσιώνεται σε πολιτικό έργο και κυρίως σε πρωτοβουλίες πολιτικές με στόχο την αλλαγή στην Ελλάδα.
Η θέση της «πολύτιμης» άποψης… δεν είναι να βρίσκεται φυλαγμένη σε αποστειρωμένα δοχεία που θα ξεσφραγίζονται για να κρίνουν και να αναλύσουν και μόλις τελειώσουν τα λογύδρια να επανασφραγίζονται ερμητικά αυτά τα… «δοχεία».
Διαβάσαμε κάποιους άλλους, να επιχειρούν να θέτουν «κανόνες» στον αντίλογο.
Να φιλτράρουν και να ξιφουλκούν κατά πάντων εύκολα και ανέξοδα.
Να λογοκρίνουν με περισσή θρασύτητα αυτοπροσδιορίζοντας την αφεντιά τους ως κάτοχο της απόλυτης αλήθειας.
Τους είδαμε να απορρίπτουν αβασάνιστα πολιτικούς προβληματισμούς.
Να αυτο-επιδοκιμάζουν και να αυτο-επιβραβεύουν την πολυτιμότητα της άποψής τους, μέσα από την ασφάλεια του μονόλογου.
Είναι δικαίωμά τους και είναι αναφαίρετο!!!
Επαναλαμβάνουμε ωστόσο με κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί:
Δεν κρίνουμε την ουσία της πολιτικής σκέψης τους. Δεν κρύβουμε το γεγονός πως σε μεγάλο βαθμό μας βρίσκει σύμφωνους η πολιτική σκέψη τους.
Αυτό που κρίνουμε είναι τη στάση των φορέων της πολιτικής απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Κι αυτό είναι δικαίωμά μας!!!
Κι αυτό το κάνουμε γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι:
Η «πολύτιμη» πολιτική σκέψη, δεν έχει λόγο να σφιχταγκαλιάζεται από ένα ιδιότυπο σεχταριστικό προστατευτισμό.
Αντίθετα, έχει την υποχρέωση να εμπνέει πριν από όλα τον φορέα της σε πολιτική δράση και σε ανεπιφύλακτη ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών.
Ας γίνουν και λάθη.
Ας υπάρξουν και κενά.
Ας υπάρξουν και καθυστερήσεις.
Ας μην υπάρξει και απόλυτη συμφωνία όλων σε όλα.
Είναι χίλιες φορές προτιμότερα όλα αυτά, αν πρόκειται να οδηγηθούμε στην επικίνδυνη πολιτική απραξία αμπελοφιλοσοφούντες και αλαλάζοντες.
Το κίνημα αντίστασης στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, θέλει αποφασισμένους πρωταγωνιστές και όχι φιλόδοξους ντραβατζήδες.
Κάποιοι ίσως περιμένουν το «κίνημα» αντίστασης στα σχέδια της Νέας Τάξης να ανδρωθεί, να φτιάξει το δικό του «μαγαζί» και μόλις κρεμάσει απ έξω την ταμπέλα «ζητούνται νταβατζήδες να μας κουμαντάρουν» τότε να κοπιάσουν.
Αυτός ο λαός όμως θέλει πρωταγωνιστές ικανούς να τον συνεγείρουν, να τον αφυπνίσουν και να πρωτοπορήσουν στον ευγενικό αγώνα του και όχι λαχανιασμένους κομπάρσους, έστω κι αν είναι «κάτοχοι» πολύτιμης πολιτικής σκέψης.
Η πολιτική σκέψη κρίνεται αυτοτελώς και αυτοτελώς κρινόμαστε όλοι.
Ο φορέας της οφείλει να την τιμά και όχι να την χρησιμοποιεί για να του εκδίδει πιστοποιητικά καταλληλότητας για «κάθε χρήση».
Λυδία λίθος για το αν η πολιτική σκέψη τίθεται στην υπηρεσία του λαού ή στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος -έστω και αν το αντιπολιτεύεται φραστικά- είναι η στάση του ίδιου του εκφραστή της.
Το πολιτικό σύστημα την χρειάζεται για να το «αντιπολιτεύεται» και να το νομιμοποιεί. Η ίδια όμως οφείλει να τα αντιπαλεύει δραστικά και να το ανατρέπει. Στη ζωή και στη δράση… πρωτοπορώντας και όχι αφ’ υψηλού!!!
Γι αυτό και οι επιλογές που έχει ο πολιτικά σκεπτόμενος «πρωταγωνιστής» είναι δυό:
- Ή θα παραμείνει κλεισμένος στο αποστειρωμένο γυάλινο κλουβί του, θαυμάζοντας με ναρκισσισμό την «πολυτιμότητα» της πολιτικής του σκέψης.
- Ή θα τολμήσει να πάρει απ το χέρι την άποψή του και το λαό βγαίνοντας μπροστά στην πολιτική δράση που δεν αφυδατώνει την πολιτική σκέψη.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος για κάθε βαθυστόχαστο αναλυτή. Από λόγια αυτός ο τόπος έχει χορτάσει…!
Μέσα στις επόμενες ημέρες οφείλουμε να πρωτοπορήσουμε σε ένα πολιτικό κίνημα μακράς πνοής, ικανό και αποφασισμένο να αγωνιστεί ασυμβίβαστα για να ανατρέψει τα σχέδια της επαπειλούμενης Νέας Τάξης.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση