Ένα ανέκδοτο του... Γκρούεφσκι προς την Μπακογιάννη

Οι συμφωνίες θέλουν σκέψη…

Η λαϊκή θυμοσοφία είναι γνωστή και έχει αποτυπωθεί σε σειρά γνωμικών και ανεκδότων. Οι Έλληνες των Σκοπίων, κουβαλώντας μία μεγάλη παράδοση, έχουν να καταθέσουν ένα τέτοιο ανέκδοτο, και το χαρίζουν στην κυρία Μπακογιάννη για να το μελετήσει προκειμένου να καταλάβει, ίσως, το που ακριβώς βρίσκεται και σε τι ακριβώς έχει μπλέξει σχετικά με την ονομασία των Σκοπίων.
Ήταν ένας Βλάχος (Έλληνας κάτοικος της περιοχής Μοναστηρίου – Bitola) που αφού πούλησε σε μία άλλη πόλη τα ζώα του πήρε τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι του. Η απόσταση ήταν μεγάλη, μία ολόκληρη ημέρα δρόμος…
Γνωστοί οι Έλληνες κάτοικοι των Σκοπίων για την εξυπνάδα τους, που «ερέθιζε» πάντα τους υπόλοιπους, ο Βλάχος έγινε στόχος του διαβόλου, ο οποίος ήθελε να καταφέρει να τον ξεγελάσει, αφού κανείς άλλος δεν μπορούσε.
Στάθηκε λοιπόν στον δρόμο του Βλάχου και τον περίμενε. Όταν συναντήθηκε τον ρώτησε ο διάβολος που πηγαίνει και αν θέλει να περπατήσουν μαζί όλη αυτή την απόσταση. Ο Βλάχος δέχτηκε και άρχισαν να περπατάνε μαζί
Κάποια στιγμή, γυρίζει ο διάβολος και λέει στον Βλάχο:
- Αφού είμαστε δύο άνθρωποι και θα περπατήσουμε όλον αυτόν τον δρόμο, γιατί να τον περπατήσουμε και οι δύο; Θέλεις να πάρει ο ένας τον άλλο στην πλάτη του; Αυτός που θα κάθεται στην πλάτη θα τραγουδάει ένα τραγούδι. Όταν θα τελειώνει το τραγούδι, τότε θα αλλάζουμε…
- Άφησέ με να το σκεφτώ, του είπε ο Βλάχος.
Αφού περπάτησαν για λίγο, γυρίζει ο Βλάχος και λέει στον διάβολο:
- Δέχομαι, αλλά εσύ θα ανέβεις πρώτος στην πλάτη μου…
Έτσι κι έγινε. Ανέβηκε ο διάβολος στην πλάτη του Βλάχου και άρχισε να τραγουδάει και ο Βλάχος να περπατάει… Όταν τελείωσε το τραγούδι του ο διάβολος, σταμάτησε ο Βλάχος, ανέβηκε αυτός με τη σειρά του στην πλάτη του διαβόλου και άρχισε κι αυτός να τραγουδάει ένα παράξενο και ακατανόητο τραγούδι… «λαλαλλλαα λαλαλαλλα λααα λαλαααλ λααα»… Το τραγούδι είχε μόνο αυτά τα λόγια. Ο Βλάχος συνέχιζε να το τραγουδάει και το τραγούδι δεν τελείωνε… Τα πόδια του διαβόλου, ο οποίος κουβαλούσε τον βλάχο στην πλάτη του, λύγιζαν αλλά συνέχιζε να προχωράει ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα τελειώσει το τραγούδι… Αλλά αυτό δεν γινόταν.
Όταν έφτασαν στο Μοναστήρι, ο διάβολος έπεσε αποκαμωμένος κάτω και ο Βλάχος πήρε τον δρόμο για να φύγει… Τότε του φώναξε ο διάβολος:
- Εντάξει, με κέρδισες. Είσαι εξυπνότερος. Αλλά πες μου κάτι… Ποιο τραγούδι ήταν αυτό που τραγουδούσες;
- Αυτό ήταν ένα τραγούδι χωρίς αρχή και τέλος, αποκρίθηκε ο Βλάχος και έφυγε, αφήνοντας απογοητευμένο τον διάβολο…
Αυτό ήταν ένα ανέκδοτο για την κυρία Μπακογιάννη… Μου το αφηγήθηκε κάτοικος των Σκοπίων και αφού σκέφθηκα λίγο, τότε του είπα πως αυτό μου θυμίζει την τακτική του δικού τους, του Γκρούεφσκι… Γελώντας ο Σκοπιανός μου είπε: «Όχι, δεν είναι δικός μας ο Γκρούεφσκι, δικός σας είναι…»!!! Και με αποστόμωσε…!!!
Στην υγειά μας κυρία Μπακογιάννη… Και δεν χάνεις τίποτε με το να σκεφτείς το ανέκδοτο. Καλό θα σου κάνει και όχι κακό…

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση