Ναζισμός και Τουρκισμός
Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...
Είναι γεγονός ότι οι συγγενείς των εκατομμυρίων θυμάτων της χιτλερικής θηριωδίας και του Ολοκαυτώματος δεν αναζήτησαν, ο καθένας από μόνος του, την προσωπική αντεκδίκηση. Δεν πήραν σβάρνα την ηττημένη Γερμανία για να εντοπίσουν έναν προς έναν τους δράστες και να τούς φυτέψουν μια… σφαίρα στο κεφάλι.
Υπήρξαν, βέβαια, οι Δίκες της Νυρεμβέργης για τους εγκληματίες πολέμου. Υπήρξε και η επί δεκαετίες αναζήτηση, εντοπισμός, σύλληψη και προσαγωγή, όσων Ναζιστών εγκληματιών πολέμου κατάφεραν να διαφεύγουν. Υπήρξε όμως και υπάρχει, έκτοτε, η συνολική καταδίκη και η έμπρακτη έκφραση της απέχθειας, του αποτροπιασμού και της απαγόρευσης του Ναζισμού από το σύνολο της ανθρωπότητας.
Την ίδια όμως καταδίκη και κάποια ανάλογη «Νυρεμβέργη» δεν είχε επιφυλάξει η ανθρωπότητα ούτε και οι νικήτριες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στους δράστες της πρώτης Γενοκτονίας του αιώνα, της Αρμενικής, που διέπραξαν οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές. Ούτε και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η ατιμωρησία των Τούρκων Γενοκτόνων του 1915-1923, ήταν ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν να εκκολαφθεί και να εκτραφεί η Ναζιστική λαίλαπα του 1939-45. Ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν που καθησύχαζε τους συνεργάτες του με το «ποιος θυμάται τους Αρμενίους», όταν σχεδίαζαν το 1939 την «τελική λύση» του Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων και όλων των άλλων εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού.
Η ατιμωρησία της Τουρκίας επέτρεψε, έκτοτε, στο τουρκικό κράτος τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης και βίαιου εκτουρκισμού όσων λαών και μειονοτήτων, στη Μικρασία, δεν αποδέχθηκαν το «ω τι ευτυχία να λες ότι είσαι Τούρκος» (NE MULTU TURKUM DIYENE) του Κεμάλ Ατατούρκ, που μολύνει τρεις δεκαετίες με πελώρια γράμματα και τις νότιες πλαγιές του σκλαβωμένου Πενταδακτύλου στην Κύπρο. Όπου από το 1974 ο τουρκικός επεκτατισμός, με συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου, εξακολουθεί να επιβάλλει την εθνοκάθαρση και τον βίαιο εκτουρκισμό. Προσπάθεια, εξάλλου, που συστηματικά στράφηκε, χωρίς όμως, ακόμα, την «τελική επιτυχία» και σε βάρος των Κούρδων.
Ενώ η Κύπρος, μέχρι και σήμερα, κηδεύει, εντοπιζόμενα σε μαζικούς τάφους εν ψυχρώ εκτελέσεων, οστά των εξοντωθέντων από τον Αττίλα αμάχων και αδηλώτων αιχμαλώτων του 1974, κι ενώ συνεχίζεται επί 35 χρόνια το διαρκές κακούργημα της τουρκικής κατοχής, ο δράστης επιβραβεύεται. Το ατιμώρητο τουρκικό κράτος εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και οδεύει προς ένταξη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τη συνδρομή, μάλιστα, και των πολιτικών ηγεσιών των θυμάτων του!!!
Λάζαρος Α. Μαύρος
Είναι γεγονός ότι οι συγγενείς των εκατομμυρίων θυμάτων της χιτλερικής θηριωδίας και του Ολοκαυτώματος δεν αναζήτησαν, ο καθένας από μόνος του, την προσωπική αντεκδίκηση. Δεν πήραν σβάρνα την ηττημένη Γερμανία για να εντοπίσουν έναν προς έναν τους δράστες και να τούς φυτέψουν μια… σφαίρα στο κεφάλι.Υπήρξαν, βέβαια, οι Δίκες της Νυρεμβέργης για τους εγκληματίες πολέμου. Υπήρξε και η επί δεκαετίες αναζήτηση, εντοπισμός, σύλληψη και προσαγωγή, όσων Ναζιστών εγκληματιών πολέμου κατάφεραν να διαφεύγουν. Υπήρξε όμως και υπάρχει, έκτοτε, η συνολική καταδίκη και η έμπρακτη έκφραση της απέχθειας, του αποτροπιασμού και της απαγόρευσης του Ναζισμού από το σύνολο της ανθρωπότητας.
Την ίδια όμως καταδίκη και κάποια ανάλογη «Νυρεμβέργη» δεν είχε επιφυλάξει η ανθρωπότητα ούτε και οι νικήτριες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στους δράστες της πρώτης Γενοκτονίας του αιώνα, της Αρμενικής, που διέπραξαν οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές. Ούτε και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η ατιμωρησία των Τούρκων Γενοκτόνων του 1915-1923, ήταν ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν να εκκολαφθεί και να εκτραφεί η Ναζιστική λαίλαπα του 1939-45. Ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν που καθησύχαζε τους συνεργάτες του με το «ποιος θυμάται τους Αρμενίους», όταν σχεδίαζαν το 1939 την «τελική λύση» του Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων και όλων των άλλων εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού.
Η ατιμωρησία της Τουρκίας επέτρεψε, έκτοτε, στο τουρκικό κράτος τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης και βίαιου εκτουρκισμού όσων λαών και μειονοτήτων, στη Μικρασία, δεν αποδέχθηκαν το «ω τι ευτυχία να λες ότι είσαι Τούρκος» (NE MULTU TURKUM DIYENE) του Κεμάλ Ατατούρκ, που μολύνει τρεις δεκαετίες με πελώρια γράμματα και τις νότιες πλαγιές του σκλαβωμένου Πενταδακτύλου στην Κύπρο. Όπου από το 1974 ο τουρκικός επεκτατισμός, με συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου, εξακολουθεί να επιβάλλει την εθνοκάθαρση και τον βίαιο εκτουρκισμό. Προσπάθεια, εξάλλου, που συστηματικά στράφηκε, χωρίς όμως, ακόμα, την «τελική επιτυχία» και σε βάρος των Κούρδων.
Ενώ η Κύπρος, μέχρι και σήμερα, κηδεύει, εντοπιζόμενα σε μαζικούς τάφους εν ψυχρώ εκτελέσεων, οστά των εξοντωθέντων από τον Αττίλα αμάχων και αδηλώτων αιχμαλώτων του 1974, κι ενώ συνεχίζεται επί 35 χρόνια το διαρκές κακούργημα της τουρκικής κατοχής, ο δράστης επιβραβεύεται. Το ατιμώρητο τουρκικό κράτος εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και οδεύει προς ένταξη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τη συνδρομή, μάλιστα, και των πολιτικών ηγεσιών των θυμάτων του!!!
Λάζαρος Α. Μαύρος
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...