Τους φοβάστε τους κουκουλοφόρους κ. Παπούλια;

Η "ξεχασμένη ταμπακιέρα"

Τι ερώτηση είναι αυτή, θα μου πείτε. Χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει, λέει η σοφή λαϊκή παροιμία. Α, ναι, πριν προχωρήσω, να σας ευχηθώ «Καλή Χρονιά», όσο καλή μπορεί να είναι όταν φέτος οι “γνωστοί-άγνωστοι” – ήρωες της σύγχρονης Ελληνικής ψευτοδημοκρατίας – μας είπαν τα “κάλαντα” με μολότοφ, εμπρησμούς και βανδαλισμούς ιερών και οσίων της φυλής μας.
Λοιπόν; Τι λέει η προεδρική ατζέντα για τις πρώτες μέρες του 2009; Πού θα πάτε, αν επιτρέπετε; Τι ανώδυνους λόγους έχετε γράψει για να διαβάσετε από τις σημειώσεις σας, χωρίς να μιλάτε ποτέ για την “ταμπακιέρα”;

Προσέξτε με παρακαλώ, σαν ταπεινό πρωτοχρονιάτικο δώρο, έχω κάτι μαζοχιστικές ιδέες να σας προτείνω για μακάβρια θεάματα, που πρέπει ν’ απολαύσετε εκ του σύνεγγυς, διότι φαίνεται πως εκεί στο Προεδρικό Μέγαρο είστε λιγάκι αποκομμένος από τα επιτεύγματα της αναρχοκρατούμενης χώρας στην οποία απλώς προεδρεύετε, και πρέπει επειγόντως να ενημερωθείτε. Καλού-κακού όμως, επειδή φημολογείται ότι είστε πολύ ευαίσθητος, πριν πάτε εκεί που θα σας προτείνω, επιβάλλεται να φωνάξετε τον Κρεμαστινό να σας κάνει τεστ κοπώσεως και άλλες καρδιολογικές εξετάσεις, και μόνο αν σας δώσει το πράσινο φως να προχωρήσετε στις επισκέψεις των πολιορκημένων “αρχαιολογικών” χώρων. Καταλάβατε;
Κατ’ αρχήν πρέπει να επισκεφτείτε, σήμερα κι όχι αύριο, το στοιχειωμένο κτίριο Γκίνη, το κτίριο στο κέντρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου όπου τα παλιά καλά χρόνια σπούδαζαν οι Πολιτικοί Μηχανικοί, όπως και η ταπεινότητά μου. Η τηλεόραση έδειξε μερικές τρομερές φωτογραφίες των ερειπίων μέσα στο άντρο αυτό των αντιεξουσιαστών που μ’ έκαναν να κλάψω. Οι σκηνές μοιάζουν με βομβαρδισμένο τοπίο. Να σας θυμίσω, κύριε Πρόεδρε, ότι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το είχαν χτίσει τον παλιό καλύτερο καιρό (1873) κάτι συμπατριώτες σας εθνικοί ευεργέτες από το Μέτσοβο (Γ. Aβέρωφ, N. Στουρνάρης, E. Tοσίτσας) και φαντάζομαι ότι αυτό θα σας κάνει να νιώθετε ενοχές που επί της προεδρίας σας πήρε τη χαριστική βολή στο προ δεκαετιών κατακρεουργημένο κουφάρι του. Αφήστε που οι πέριξ δρόμοι που φέρουν τα ονόματα των ευγενών αυτών Ελλήνων ευεργετών έχουν καταντήσει γκέτο των κουκουλοφόρων και οι καταστηματάρχες που είχαν την ατυχία να στήσουν τις επιχειρήσεις τους εκεί ζουν καθημερινά στον τρόμο. Μήπως είναι και τούτα απαραίτητα συστατικά της Δημοκρατίας και δεν το γνωρίζω;
Τώρα θα μου πείτε, τι μπορείτε να κάνετε, αφού τα χέρια σας είναι δεμένα; Αφού ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι απλά διακοσμητικό στοιχείο; Πάντως, εγώ δε θα δεχόμουνα ένα πόστο που θα μου έδεναν τη γλώσσα για να μη λέω αυτά που ενοχλούν. Για να επιμείνω, όμως, στην επιβαλλόμενη επίσκεψή σας στο Πολυτεχνείο, θα σας ερωτήσω: Αν, ο μη γένοιτο, είχε γίνει κάπου στη χώρα μας ένας καταστροφικός σεισμός, δεν θα κάνατε μια επίσκεψη επί τόπου; “Θα έκανα”, μου απαντάτε, “αλλά στο Πολυτεχνείο τα πράγματα είναι διαφορετικά”. Δηλαδή; Δεν σας συγκινούν αυτές οι καταστροφές; Δε θέλετε να πάρετε μια ιδέα ιδίοις όμμασι; “Θέλω, αλλά δεν μπορώ”, μου απαντάτε. Γιατί κ. Πρόεδρε, μήπως μπορώ εγώ η ταπεινή να σας βοηθήσω; Ποιο είναι το πρόβλημά σας; “Το άσυλο” μου απαντάτε, “δεν μου επιτρέπετε να παραβιάσω το πανεπιστημιακό άσυλο. Βλέπεις όπου πάω συνοδεύομαι από την φρουρά μου, και οι ‘μπάτσοι’ μου δεν επιτρέπεται να μολύνουν το άσυλο”. Αν είναι έτσι όπως τα λέτε, Πρόεδρε, με το συμπάθιο κιόλας, τότε ας λείπει το “άσυλο” των δημοκρατικώς ανιάτων! Τέτοια ασυλία έχει χάσει το νόημά της και είναι, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, κατάρα της δημοκρατίας αντί για ευλογία.
Τέλος πάντων, στης Νομικής τη χαβούζα μπορείτε να πατήσετε πόδι; Κι εκεί τα αρχαιολογικά ευρήματα θα σας τρομάξουν. “Όχι” μου λέτε. “Κι εκεί το εμπόδιο είναι το άσυλο. Σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους υπάρχει το άσυλο, ο ιερότερος θεσμός της Δημοκρατίας μας.” Ποιας Δημοκρατίας κ. Πρόεδρε; Μας δουλεύετε; Πού την είδατε τη δημοκρατία για να τη δω κι εγώ; Την αναρχία εσείς τη βαφτίζετε δημοκρατία; Το δικαίωμα του θρασύ και αδίστακτου κουκουλοφόρου να καταστρέφει και να τρομοκρατεί το θεωρείτε δημοκρατικό δικαίωμα; Κάποτε είχαμε δικτατορία με το σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”, και σήμερα έχουμε δικτατορία με το σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Βανδάλων”. Αν έπρεπε να επιλέξω μεταξύ των δύο, θα προτιμούσα την πρώτη. Και δεν ντρέπομαι μη μου κολλήσουν τη ρετσινιά της φασίστριας οι αληθινοί φασίστες που κατεδαφίζουν, με την ένοχη σιωπή σας, ό,τι συμπτωματικά έχει απομείνει όρθιο σε τούτο τον ταλαίπωρο τόπο.
Λοιπόν, κ. Παπούλια, έστω κι αν δεν επισκεφτείτε τις πανεπιστημιακές χαβούζες, θα πείτε τουλάχιστον καμιά σοβαρή κουβέντα για τους κουκουλοφόρους; Στο πρωτοχρονιάτικό μήνυμά σας μιλήσατε για όλους τους αναξιοπαθούντες στη χώρα μας κι έξω από δω, αλλά τους κουκουλοφόρους τους ξεχάσατε. Δεν είναι κρίμα κι άδικο; Δεν τους αξίζει ένα ευχαριστώ, μια κάποια αναγνώριση στα παιδιά που έχουν αναλάβει εργολαβία το μηδενισμό της τουριστικής, οικονομικής και εκπαιδευτικής ζωής της Ελλάδας, για το καλό μας; Θα μου πείτε οι κουκουλοφόροι απλά έχουν πάρει τη σκυτάλη από την πολιτική ηγεσία και τις άλλες ηγεσίες του τόπου και αποτελειώνουν την εκτέλεση του νεοελληνικού κράτους, "δημοκρατικά" πάντα. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι πολιτικές μας ηγεσίες με τους παρατρεχάμενούς τους στις άλλες εξουσίες έτρωγαν τα θεμέλια του κράτους σιγά-σιγά και μουλωχτά προσπαθώντας να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους, ενώ οι κουκουλοφόροι το κάνουν δυναμικά και φωναχτά, κρύβοντας τα πρόσωπά τους πίσω από κουκούλες.
Αγαπητέ Πρόεδρε, θέλετε να σώσετε την τιμή και την αξιοπρέπειά σας; Την επόμενη φορά που θα διαβάσετε τις σημειώσεις σας να είστε πιο σαφής. Οι αοριστολογίες δε βοηθάνε διότι ο καθένας νομίζει ότι απευθύνεστε στο διπλανό του κι όχι στον ίδιο. Μας είπατε, μεταξύ άλλων : «Η χρονιά που φεύγει κατέδειξε ότι πλέον δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά σε μια σειρά από παθογένειες, δυσλειτουργίες ενός πολιτισμικού πρότυπου, η “πτώχευση” του οποίου είναι πλέον κοινώς παραδεκτή.» Ποιες είναι αυτές οι παθογένειες καλέ μου κύριε Παπούλια; Ντρέπεστε να τις κατονομάσετε; Και ποιες είναι αυτές οι δυσλειτουργίες; Αν μιλήσετε σε άτακτα παιδιά για παθογένειες και δυσλειτουργίες, γενικώς και αορίστως, θα καταλάβουν τίποτα; Όχι βέβαια; Αν πείτε σε πολιτικούς για παθογένειες και δυσλειτουργίες θα εννοήσουν τι εννοείτε; Όχι βέβαια! Θα νομίσουν ότι μιλάτε για το άλλο κόμμα κι όχι γι’ αυτούς. Για νάμαι ειλικρινής, οι αοριστολογίες σας και οι γενικόλογες προτροπές σας μου θύμισαν ανώδυνο κήρυγμα από άμβωνος. «Ας ακούσουμε λοιπόν την κραυγή αγωνίας…” “Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους νέους”, μπλα, μπλα, μπλα…
Εκεί, όμως, που γέλασα πικρόχολα ήταν όταν είπατε: «Και ας σκεφθούμε τα στρατευμένα παιδιά μας που υπηρετούν σήμερα την πατρίδα μακριά από τα σπίτια τους για να ζει και να δημιουργεί με ασφάλεια ο ελληνικός λαός.» Κι εγώ μαζί σας! Ναι, να τα σκεφτούμε τα παιδιά, να τα σκεφτόμαστε και να τα συμμεριζόμαστε μέρα νύχτα, αλλά ο σκοπός για τον οποίο στρατεύονται - για να ζει και να δημιουργεί με ασφάλεια ο ελληνικός λαός - επιτυγχάνεται; Όταν αφήνεται να βεβηλώνεται προκλητικά ο ιερός βωμός στον «Άγνωστο Στρατιώτη» και ο ιερός βράχος της Ακρόπολης, όταν καίγεται επανειλημμένα η Σημαία μας, με τι ψυχή και τι καρδιά αυτά τα στρατευμένα παιδιά να υπηρετήσουν μια κουρελιασμένη πατρίδα; Και πόση ασφάλεια για να δημιουργήσει μπορεί να νιώθει ο Έλληνας επιχειρηματίας μπροστά στον κατά τα φαινόμενα αήττητο εσωτερικό εχθρό της κουκουλοτρομοκρατίας, της αναρχίας και της εγκληματικότητας; Για πηγαίνετε να ρωτήσετε τους καταστηματάρχες που τους ρήμαξαν τα μαγαζιά οι κουκουλοφόροι, συνεπικουρούμενοι και από τον ανθό της νεολαίας μας, πόσο ασφαλείς αισθάνονται; Και όταν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια διατελούν υπό διαρκή κατάληψη και βανδαλισμό, μπορεί ο συνετός μαθητής και σπουδαστής (υπάρχει και μια τέτοια μειοψηφία) να διακριθεί στη μάθηση και να δημιουργήσει;
Κύριε Παπούλια, σέβομαι το αξίωμά σας, και λυπάμαι που σας στενοχώρησα. Όμως κάποιος, έστω μικρός και άγνωστος, πρέπει να σας μιλήσει έξω από τα δόντια. Στη θέα του απόλυτου χάους που βιώσαμε το Δεκέμβριο του 2008 δεν είχατε και δεν έχετε το δικαίωμα να σιωπάτε. Μιλήστε επί τέλους! Κάποιοι, σε υψηλούς και χαμηλούς τόπους, φταίνε για το διεθνή διασυρμό της χώρας μας, τη σαπίλα, το χάος, την οικονομική, την ηθική και την πολιτισμική παρακμή. Κατονομάστε τους, λοιπόν! Τραβήξτε τους επιτέλους το αυτί δημόσια. Αλλιώς γινόσαστε και ο ίδιος συνένοχος με τη σιωπή σας. Εκτός εάν ούτε εσείς καταλαβαίνετε το τι συμβαίνει στη χώρα. Διόλου απίθανο. Πιθανώς όσοι περνάνε από βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες να παθαίνουν νοητική αχρωματοψία. Τι να πω κι εγώ; Δεν τους βλέπετε όλους τους πολιτικάντηδες πώς ποζάρουν χαζοχαρούνενοι στους τηλεοπτικούς φακούς, ρίχνοντας πάντα τις ευθύνες για όσα στραβά, κακά κι ανάποδα μας συμβαίνουν σε άλλους;
Πάντως, κύριε Πρόεδρε, εγώ ντρέπομαι για το κατάντημα της πατρίδας μου. Εσείς είστε υπερήφανος για τα χάλια μας;

Μαρία Σεφέρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση