Μετανάστες και "ευαισθησίες"

Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει

στα χέρια των Ελλήνων

Ας δούμε μαζί μία εξαιρετική ανάλυση γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης στην Ελλάδα. Μία ανάλυση που κανένας εγκάθετος δεν πρόκειται ποτέ να κάνει, κανένας από τους εντεταλμένους καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων της πλάκας δεν θα κάνει.
Κανένας τελικά δεν βλέπει ότι στην Ελλάδα έχει γεννηθεί κάτι καινούργιο, όλοι το ξέρουν – να είστε σίγουροι γι' αυτό – και κανείς δεν μιλάει;

Θα εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να φτάσουμε στο σημείο που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το φυσιολογικό της εκδήλωσης μιας βίαιης συμπεριφοράς εκ μέρους αυτού που θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη και θίγεται από τις πράξεις αυτού που θεωρεί ξένο. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στον αναγνώστη τα περί ιδιοκτησίας ενός λαού, ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει.
Συμβαίνει πολλές φορές να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει "ιδιοκτησία" από πλευράς λαού. Ενώ καταλαβαίνουμε για παράδειγμα την έννοια της "προσωπικής ιδιοκτησίας", δεν καταλαβαίνουμε την έννοια της "λαϊκής ιδιοκτησίας". Δεν καταλαβαίνουμε πώς είναι δυνατόν ένας φτωχός και άκληρος πολίτης μιας χώρας να είναι ένας πλούσιος μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. Η παρανόηση αυτή, που τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη από τους άθλιους οι οποίοι μας κυβερνάνε, είναι το "άλλοθί" τους, για να λένε ψέματα και αθλιότητες. Για να λένε για παράδειγμα τις ηλιθιότητες περί "σύγχρονων" πολυπολιτισμικών ή πολυεθνικών κοινωνιών ή περί των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών με τα δικαιώματα στην εργασία, στην ασφάλιση κλπ..
Όλα αυτά είναι αθλιότητες, που λέγονται για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι στηρίζουν τα συμφέροντά τους στους φτωχούς λαθρομετανάστες. Λέγονται, γιατί τους το επιτρέπει η άγνοια των λαών. Υπάρχει άγνοια και γι' αυτό κανένας δεν αντιδρά συνειδητά κι οργανωμένα απέναντι στα εγκλήματα τα οποία συμβαίνουν. Τις περισσότερες φορές η αντίδραση στο έγκλημα που ονομάζεται "λαθρομετανάστευση" είναι ενστικτώδης και εύκολα ελέγξιμη από το σύστημα. Η αντίδραση χαρακτηρίζεται "ρατσισμός" και εύκολα "καταπνίγεται" από τους "πολιτισμένους", που κατά μία περίεργη σύμπτωση είναι όλοι τους βολεμένοι και την ίδια στιγμή όλοι οι "ρατσιστές" είναι στις ουρές των ταμείων ανεργίας.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από την άγνοια εκείνου που θίγεται και είναι ο λαός. Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία του και ως εκ τούτου αδυνατεί να υπερασπιστεί το δίκιο του. Το δίκιο του ιδιοκτήτη. Αυτό ακριβώς θα περιγράψουμε στο σημείο αυτό. Θα περιγράψουμε τον ρόλο και τις ιδιότητες του λαού, που θεωρείται ιδιοκτήτης, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να τον κρίνουμε για την όποια φιλανθρωπία ή την όποια βαρβαρότητα τον χαρακτηρίζει. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις κάποιον φιλάνθρωπο ή βάρβαρο, αν δεν γνωρίζεις εξ αρχής τον ρόλο του.
Αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία τού κάθε λαού, εύκολα θα καταλάβουμε τι συμβαίνει. Εύκολα θα εντοπίσουμε τους στόχους των ιμπεριαλιστών και τα "ελατήρια" που κινούν τις ανθρωπιστικές "ευαισθησίες" των σφουγγοκολάριών τους. Εύκολα θα καταλάβουμε ότι, με κύριο μοχλό τούς καθ' όλα αγαπητούς λαθρομετανάστες, κάποιοι επιχειρούν να ιδιοποιηθούν τις τεράστιες και μυθώδους αξίας περιουσίες των λαών. Με τις "ευαισθησίες" τους προσπαθούν να "κοιμίσουν" τους λαούς, ώστε να μην αντιδράσουν αυτοί στο κρίσιμο διάστημα που θα τους λεηλατούν.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, που αφορούν την περιουσία του κάθε λαού. Το κάθε κράτος, όπως και η κάθε ατομική ιδιοκτησία, έχει δύο επίπεδα ιδιοκτησίας. Το ανώτατο επίπεδο, που ονομάζεται "υψηλή κυριότητα" και το κατώτερο επίπεδο που ονομάζεται "επικαρπία". Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του. Αυτός ο λαός έχει την "υψηλή κυριότητα" στο σύνολό του.
Αυτήν την κυριότητα ο κάθε λαός —καλώς ή κακώς— την απέκτησε με τους αγώνες του, τους πολέμους του και τις θυσίες του. Από τον πιο πλούσιο άνθρωπο ενός λαού μέχρι τον πιο φτωχό, το μερίδιο της "υψηλής κυριότητας" είναι κοινό και ίδιο για όλους. Εξαιτίας αυτής της κοινής και ισότιμης ιδιοκτησίας όλοι μαζί πολεμάνε για το κοινό κεφάλαιο, όταν αυτό απειλείται και όλοι μαζί απολαμβάνουν τα όσα η ύπαρξή του προσφέρει στο γενικό επίπεδο.
Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα στο κατώτερο επίπεδο της ιδιοκτησίας, που αφορά την "επικαρπία". Το κεφάλαιο ενός λαού χωρίζεται σε δύο τύπους κεφαλαίου. Το δημόσιο και το ιδιωτικό. Τα όσα γενικά αφορούν την έννοια της "υψηλής κυριότητας" αφορούν και την έννοια της "επικαρπίας" για το δημόσιο κεφάλαιο. Είναι προφανές ότι αυτό το κεφάλαιο ανήκει σε όλους εξίσου, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
Όλοι έχουν τα ίδια κέρδη και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου. Όλοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δημοσίων οργανισμών με τις ίδιες τιμές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες παραλίες και τα ίδια δάση, με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τους ίδιους δρόμους, τα ίδια δίκτυα ύδρευσης ή ηλεκτρισμού, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Πραγματική διαφοροποίηση μεταξύ "εχόντων" και "μη εχόντων" μέσα σε ένα κράτος υπάρχει μόνον στην περίπτωση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν; Το εξής απλό. Το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο επίπεδο της "υψηλής κυριότητας" στο σύνολο του λαού, αλλά στο επίπεδο της "επικαρπίας" υπάρχει διαφοροποίηση σ' ό,τι αφορά τα ποσοστά της. Το κύριο μέρος της "επικαρπίας" το λαμβάνει η κεφαλαιοκρατική τάξη ενός λαού, αλλά από αυτήν την "επικαρπία" δεν εξαιρείται ο υπόλοιπος λαός.
Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί κάποιος τι είδους "επικαρπία" αντλεί ένας άκληρος πολίτης από ένα κεφάλαιο το οποίο δεν του ανήκει. Κι όμως αντλεί σημαντικό μέρος της και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε πολεμάει, κάθε φορά που απειλείται από ξένους η "υψηλή κυριότητα". Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Θα εξετάσουμε το παράδειγμα της Ελλάδας και ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή της, συμβαίνει σε όλες τις χώρες και αφορά όλους τους λαούς.
Τι είναι η Ελλάδα; Ένα κράτος, που φιλοξενεί έναν λαό δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι ο ιδιοκτήτης του. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία του κράτους αυτού, έχει ν' αντιμετωπίσει τη μαζική αντίδραση του συνόλου του λαού του. Δεν πολεμάει μόνον η κεφαλαιοκρατία κάθε φορά που υπάρχει απειλή. Πολεμάει όλος ο λαός, γιατί αυτός έχει την "υψηλή κυριότητα" του κράτους και του κεφαλαίου που αυτό αντιπροσωπεύει. Δεν πολεμάνε δηλαδή μόνον οι προφανείς ιδιοκτήτες, που έχουν το δικαίωμα της "επικαρπίας", αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησία.
Λέμε "φαινομενικά", γιατί δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα και ο πιο φτωχός εργαζόμενος Έλληνας αντλεί "επικαρπία" από το ελληνικό κεφάλαιο. Αυτήν την "επικαρπία" διασφαλίζει κι εξασφαλίζει κάθε φορά που πολεμάει. Κάθε φορά που πολεμάει, "επενδύει", γιατί "αγοράζει" το δικαίωμα να διεκδικεί —όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι προσωπικές του δυνατότητες— μεγαλύτερο ποσοστό στην "επικαρπία" αυτήν.
Τι σημαίνουν αυτά και ποια η πρακτική τους αξία; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης τα εξής απλά ερωτήματα. Μπορεί η κεφαλαιοκρατία της Ελλάδας να χειρίζεται το υποτίθεται ιδιόκτητό της κεφάλαιο όπως θέλει και άρα με τον τρόπο που υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντά της; Μπορεί για παράδειγμα ν' αποφασίσουν οι Έλληνες αγρότες να εξάγουν το σύνολο της παραγωγής τους στη Γερμανία, επειδή οι Γερμανοί καταναλωτές πληρώνουν περισσότερα από τους Έλληνες; Μπορούν οι Έλληνες βιομήχανοι ν' αποφασίσουν να "εισάγουν" φτηνούς εργάτες από το εξωτερικό, επειδή είναι "ακριβοί" οι Έλληνες;
Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί μοιράζονται την "επικαρπία" του κεφαλαίου τους με τους υπόλοιπους Έλληνες. Γιατί μοιράζονται μ' αυτούς μέρος από τα κέρδη που παράγει το κεφάλαιο αυτό. Πώς τα μοιράζονται; Με το να υπάρχει διαφορά στη φορολογία, χωρίς αυτό ν' αλλάζει τα "μερίδια" στο δημόσιο κεφάλαιο. Οι πλούσιοι δηλαδή πληρώνουν περισσότερους φόρους, γιατί απλούστατα αυτό είναι το "μερίδιο" τους προς τον συνέταιρό τους. Πληρώνουν παραπάνω, για ν' αυξήσουν την ποιότητα και άρα την αξία κοινού κεφαλαίου. Πληρώνουν, χωρίς ν' "αγοράζουν" κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο απολαμβάνει ο κοινός πολίτης.
Αυτός είναι κι ο λόγος που οι κεφαλαιοκράτες πληρώνουν αδιαμαρτύρητα περισσότερους φόρους. Πληρώνουν, γιατί στην πραγματικότητα είναι συνιδιοκτήτες μ' αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησιακό δικαίωμα πάνω στην ιδιωτική τους περιουσία. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Ακόμα και ο πιο φτωχός Έλληνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" πάνω στο σύνολο του ελληνικού ιδιωτικού κεφαλαίου.
Απλά, αν δεν γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει, δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι αυτό το δικαίωμα και βέβαια η αξία του. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το δικαίωμα του λαού ως συνεταίρου της κεφαλαιοκρατίας. Ποιο είναι αυτό; Να σχεδιάζεται το σύνολο της παραγωγής του ιδιωτικού κεφαλαίου ενός κράτους με βάση τις ανάγκες του λαού που έχει την "υψηλή κυριότητα". Δεν μπορεί για παράδειγμα μια εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη ν' αποφασίσει μια μονοσήμαντη κερδοφόρα παραγωγή κι αυτό να δημιουργήσει συνθήκες στέρησης του λαού. Δεν μπορούν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ν' αποφασίσουν μόνοι τους και με βάση τις δικές τους ανάγκες τι είδους προϊόντα θα παράγουν και πού θα τα διοχετεύσουν. Θα πρέπει να συνυπολογίσουν και τον "συνέταιρό" τους, που είναι ο λαός.
Είναι υποχρέωση των Ελλήνων αγροτών να "ταΐσουν" με την παραγωγή τους πρώτα τον ελληνικό λαό και μετά —αν και εφόσον περισσέψει τίποτε— έχουν το δικαίωμα να το εξάγουν. Είναι υποχρέωση των βιομηχάνων να προσλαμβάνουν στα εργοστάσια Έλληνες και μόνον αν αυτοί δεν φτάνουν για την παραγωγή, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν ξένους εργάτες και βέβαια για το διάστημα που ισχύει η προϋπόθεση για την οποία τους ζήτησαν.
Όλα αυτά δεν είναι δικαιώματα που ο λαός απολαμβάνει "τιμής ένεκεν", επειδή τον αγαπάνε οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες. Είναι δικαιώματα, που ο λαός τα έχει "αγοράσει". Τα έχει "αγοράσει" με το αίμα του και με το χρήμα του. Στην περίπτωση των αγροτών τη συμμετοχή του στην "επικαρπία" του κεφαλαίου τους την έχει "αγοράσει" με το αίμα του, εφόσον ο λαός πολέμησε, για να μπορούν κάποιοι άνθρωποι συγκεκριμένης εθνικότητας να είναι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων χωραφιών. Ο φτωχός εργάτης της Αθήνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" στο χωράφι του γεωργού από τη Φλώρινα. Γιατί; Γιατί, χωρίς το αίμα που αυτός έχει χύσει, άλλοι θα ήταν ιδιοκτήτες του χωραφιού εκείνου. Γιατί, χωρίς το αίμα που είναι διατεθειμένος να ξαναχύσει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί το χωράφι αυτό. Αυτό το αίμα δίνει στον λαό το δικαίωμα της "επικαρπίας", που μεταφράζεται σε έλεγχο των τιμών των αγαθών και σε προτεραιότητα στην κατανάλωση σ' ό,τι αφορά τη γεωργική παραγωγή.
Το ίδιο δικαίωμα έχει ο λαός και στον τομέα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν υπάρχει ελεύθερο στη φύση, όπως υπάρχουν τα χωράφια. Η εργατική "θέση" δεν "φυτρώνει", παρά έχει κόστος, που κάποιος το έχει πληρώσει. Πολλά εκατομμύρια δραχμές κοστίζει συνήθως μια θέση εργασίας για να δημιουργηθεί. Γιατί; Γιατί η βιομηχανία είναι κεφάλαιο, που για την ανάπτυξή του απαιτεί άυλο κεφάλαιο τεχνογνωσίας και τεράστια χρηματικά ποσά. Από πού τα "αντλούν" όλα αυτά οι βιομήχανοι; Από τον λαό.
Οι λαοί παράγουν τεχνογνωσία και οι λαοί χρηματοδοτούν τη βιομηχανία από το υστέρημά τους. Το γιαούρτι, για παράδειγμα, οι λαοί το εφεύραν και όχι αυτός ο οποίος έχει ένα εργοστάσιο που το κατασκευάζει. Ό,τι δεν παράγουν οι λαοί, για να το χρησιμοποιήσεις δωρεάν ως βιομήχανος, πρέπει να το πληρώσεις στους εφευρέτες του. Από τη στιγμή που δεν πληρώνεις τον λαό γι' αυτό το οποίο "δανείστηκες" από αυτόν, έχεις υποχρέωση να καλύπτεις τις ανάγκες του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το χρήμα. Το χρήμα, που έχει ανάγκη ο βιομήχανος για ν' αναπτυχθεί, σπάνια του ανήκει. Το δανείζεται, για να το εκμεταλλευτεί. Το αντλεί από το τραπεζικό σύστημα. Το σύστημα, που εκμεταλλεύεται τις καταθέσεις του λαού.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι η "επικαρπία" του λαού δεν είναι μια πράξη ελεημοσύνης των κεφαλαιοκρατών. Δεν είναι θεωρητικό δικαίωμα. Είναι δικαίωμα που έχει αξία σε χρήμα και —όπως θα δούμε παρακάτω— εύκολα υπολογίζεται. Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο νόμο που προστατεύει τους συνεταίρους από τις μεταξύ τους συγκρούσεις. Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται τιμωρείται. Τιμωρείται ο αγρότης, που εξάγει παράνομα παραγωγή την οποία έχει ανάγκη ο λαός. Τιμωρείται ο βιομήχανος, που δίνει "θέσεις" εργασίας σε ξένους.
Η "επικαρπία" δηλαδή είναι αυτή που εξασφαλίζει το δικαίωμα σ' έναν λαό ν' απολαμβάνει πρώτος ό,τι παράγει η χώρα του. Πρώτα θα φάνε όλοι οι Έλληνες ελληνικό αχλάδι και μετά —αν περισσέψει— θα φάει και ο πλούσιος Γερμανός, παρ' όλο που είναι διατεθειμένος να το πληρώσει πολύ πιο ακριβά και άρα συμφέρει περισσότερο τον αγρότη. Πρώτα θα δουλέψουν οι Έλληνες στη βιομηχανία τους και μετά θα έρθουν οικονομικοί μετανάστες, για να δουλέψουν με χαμηλότερους μισθούς και άρα μισθούς που συμφέρουν περισσότερο τον βιομήχανο. Αυτοί, όχι μόνον θα αμείβονται χαμηλότερα, αλλά θα έχουν δουλειά μόνον για όσο διάστημα το απαιτούν οι ανάγκες του λαού.
Το ίδιο συμβαίνει και με την "επένδυση" του λαού στην "επικαρπία". Ο λαός, κάθε φορά που πολεμάει, "αγοράζει" δικαίωμα πάνω στο κεφάλαιο. Δεν αγοράζει κεφάλαιο, αλλά δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" έχει και άλλες παραμέτρους. Μία από αυτές είναι το δικαίωμα πρόσβασης στο κεφάλαιο ενός χώρου. "Δικαίωμα" ν' αγοράζει κεφάλαιο μέσα σε μία χώρα έχει μόνον ο γηγενής, γιατί το έχει "αγοράσει". Δεν δικαιούται ξένος ν' αγοράσει κεφάλαιο σε μία χώρα. Δεν δικαιούται ν' αγοράσει ούτε ένα ταπεινό οικοπεδάκι, για ν' απολαμβάνει τη θέα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" είναι πληρωμένο "δικαίωμα" και είναι μάλιστα πληρωμένο ακριβά. Με το αίμα του λαού κάποιοι έγιναν ιδιοκτήτες χωραφιών. Με το χρήμα του λαού κάποιοι έγιναν βιομήχανοι. Με τον κόπο του λαού κάποιοι έγιναν πλούσιοι. Αυτά είναι που δίνουν την "επικαρπία" στον λαό. Μια "επικαρπία" που είναι "ακριβή", αλλά ταυτόχρονα είναι και "αποδοτική". Ο λαός, εξαιτίας αυτής της "επικαρπίας", τρώει τα "καλύτερα" που παράγει ή δουλεύει στα "καλύτερα" που διαθέτει. Εξαιτίας της "επικαρπίας" οι ξένοι τρώνε ό,τι περισσεύει κι εξαιτίας αυτής οι ξένοι δουλεύουν όταν "περισσεύει" δουλειά και μόνον για το διάστημα που συμβαίνει αυτό.
Την αντικειμενική αξία της "επικαρπίας" αυτής μπορεί να την καταλάβει ευκολότερα κάποιος έμμεσα, παρά αν την υπολογίσει άμεσα σε πραγματικές τιμές. Πώς καταλαβαίνεις έμμεσα την αξία της; Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει έναν πλούσιο άνθρωπο από έναν φτωχό, οφείλεται στην αξία της περιουσίας του. Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει την κοινωνική βάση ενός πλούσιου κράτους από την κοινωνική βάση ενός φτωχού κράτους, οφείλεται στην αξία της περιουσίας τους, που είναι η "επικαρπία".
Ο αναγνώστης μπορεί λοιπόν να καταλάβει γιατί είπαμε πιο πάνω ότι ακόμα και ο πιο φτωχός πολίτης ενός πλούσιου κράτους στην πραγματικότητα είναι μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. Είναι φτωχός σε σχέση με τους συμπολίτες του και όχι σε απόλυτα μεγέθη. Είναι λιγότερο πλούσιος σε σχέση με πλούσιους. Είναι όμως πλούσιος σε σχέση με τους φτωχούς, που είναι πολίτες φτωχών κρατών. Αυτός ο πλούτος του είναι η έμμεση απόδειξη της τρομερής αξίας που μπορεί να φτάσει η "επικαρπία".
Όλοι οι λαοί έχουν "επικαρπία", αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί εξίσου πλούσιοι. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι οι διαφορές στις περιουσίες τους. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι η διαφορά στην αξία του αποκλειστικού "δικαιώματος" του πολίτη ν' αγοράζει κεφάλαιο στη χώρα του. Είναι πολλαπλάσια πιο σημαντικό στον οικονομικό τομέα να έχεις δικαίωμα ν' αγοράζεις ή ν' αναπτύσσεις κεφάλαιο σε ένα πλούσιο κράτος με μια πλούσια αγορά, από το να κάνεις το ίδιο σε ένα φτωχό κράτος με μια ανύπαρκτη αγορά. Άλλη αξία έχει ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στο Παρίσι από ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στην Καμπούλ.
Το κατοχυρωμένο, αδιαμφισβήτητο και πανάκριβο δικαίωμα της "επικαρπίας" δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να τιμωρεί σκληρά όποιους δεν τη σέβονται. Να τιμωρεί όποιους με τις ενέργειές τους απειλούν τον πλούτο του λαού. Να τιμωρεί όποιους ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες στερούν από τον λαό αγαθά, για ν' αντλήσουν περισσότερα κέρδη από τους ξένους. Να απομακρύνει ακόμα και βιαίως όποιους ξένους εργαζόμενους δεν εννοούν να φύγουν από την ιδιοκτησία μετά το πέρας της εργασίας τους.
Με το ίδιο δικαίωμα που ένας αγρότης απομακρύνει τους εποχιακούς εργαζόμενους από το χωράφι του, έτσι και το κάθε κράτος έχει το δικαίωμα ν' απομακρύνει ακόμα και βιαίως τους αντίστοιχους ξένους, που εργάζονται παρανόμως μέσα σ' αυτό. Όπως η εργασία κάποιου σε ένα χωράφι δεν του δίνει ιδιοκτησιακό δικαίωμα, έτσι και η πρόσκαιρη παραμονή κάποιου εργαζόμενου σε ένα κράτος δεν του δίνει προνόμια πολίτη.
Η ιδιότητα του πολίτη είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη και ο λαός είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης του κράτους του. Ο λαός αυτός έχει ως πρωτεύουσα ιδιότητα αυτήν του ιδιοκτήτη και δευτερευόντως είναι κεφαλαιοκράτης, εργάτης κλπ.. Είναι πρώτα πολίτης και μετά οτιδήποτε άλλο. Είναι πρώτα αυτός ο οποίος έχει την "υψηλή κυριότητα" και μετά αυτός που έχει μεγάλο ή μικρό ποσοστό στην "επικαρπία". Η "υψηλή κυριότητα" σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς και η "επικαρπία" απλά σε τοποθετεί σε μια κοινωνική τάξη.
Το κάθε μέλος του λαού μιλάει ως εργαζόμενος και διεκδικεί εργατικά δικαιώματα, γιατί πάνω απ' όλα είναι πολίτης του κράτους του. Διεκδικεί αυξήσεις —και άρα καλύτερο ποσοστό "επικαρπίας"— μόνον αν ανήκει στην ομάδα που έχει την "υψηλή κυριότητα". Ο ξένος, που εργάζεται σε μία χώρα, δεν μπορεί να μιλάει ως τέτοιος και να διεκδικεί δικαιώματα εργαζομένου. Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που έχει "λαμβάνειν". Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που πρέπει να του καταβληθούν τα οφειλόμενα για την εργασία του.
Όπως ένας Γερμανός έμπορος έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από έναν Έλληνα παραγωγό, έτσι κι ένας ξένος εργάτης έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από τον Έλληνα εργοδότη του. Συμβαίνει δηλαδή αυτό που είπαμε πιο πάνω. Η απλή εργασία δεν δίνει δικαίωμα "επικαρπίας" και άρα την ιδιότητα του πολίτη σε κάποιον ξένο. Η διαφορά του ξένου εργαζόμενου σε σχέση με τον γηγενή είναι τεράστια. Είναι η διαφορά του ιδιοκτήτη με έναν παντελώς άσχετο, που έτυχε να βρίσκεται στο ίδιο μέρος. Η διαφορά τού παρανόμως εργαζόμενου ξένου με τον γηγενή είναι η διαφορά τού κλέφτη μ' αυτήν του νοικοκύρη.
Είναι σαν να πηγαίνεις σπίτι σου και να βρίσκεις έναν ξένο να "καθαρίζει" το δωμάτιο των παιδιών σου. Το γεγονός ότι το καθαρίζει και άρα ότι εργάζεται, δεν σημαίνει τίποτε. Είναι παράνομος και μόνον που βρίσκεται εκεί. Πρέπει κάποιος νόμιμος κάτοικος του σπιτιού να δικαιολογήσει την εκεί παρουσία του. Αν μάλιστα όχι μόνον δεν υπάρχει κάποιος νόμιμος να τον δικαιολογεί και ταυτόχρονα αυτός ο ξένος έχει στήσει και την "παράγκα" του σε κάποια γωνιά του δωματίου, έχει προφανή πρόθεση αν όχι να κλέψει να επωφεληθεί παρανόμως από την ιδιοκτησία σου.
Είναι υποχρεωμένος σε μια τέτοια περίπτωση να σου εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, πώς μπήκε, γιατί "καθαρίζει" και το πιο σημαντικό ποιος του υποσχέθηκε να τον πληρώσει για την εργασία του. Αν συμφώνησε με κάποιο από τα παιδιά σου —και άρα με κάποιον από τους συνιδιοκτήτες— για να "καθαρίσει" το δωμάτιο και μετά, αφού πληρωθεί, να φύγει, έχει καλώς. Αν δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο και "αυτοπληρώνεται" από το οικογενειακό "ψυγείο", φωνάζεις την αστυνομία και τον συλλαμβάνει ως κλέφτη, άσχετα αν αυτός νόμιζε ότι "δούλευε". Άσχετα αν αυτός ήταν φτωχός και δούλευε για να επιβιώσει.
Όπως υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του σπιτιού, έτσι πρέπει να υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του κράτους. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί έβαλε έναν ξένο μέσα στο σπίτι, έτσι θα ρωτηθεί κι ένας πολίτης, γιατί απασχολεί έναν λαθρομετανάστη. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί δεν "καθάρισε" μόνο του το δωμάτιό του ή γιατί δεν πλήρωσε κάποιο από τα αδέρφια του να το "καθαρίσει", έτσι θα ρωτηθεί και ο ομοεθνής που απασχολεί ξένους.
Όπως πρέπει ν' αποδείξει το παιδί ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία και ότι δεν γινόταν διαφορετικά, έτσι θα πρέπει ν' αποδείξει κάτι ανάλογο και ο ομοεθνής εργοδότης, που απασχολεί ξένους. Πρέπει ν' αποδείξει ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία για να έρθει σε πέρας η εργασία, γιατί σε άλλη περίπτωση διέπραξε έγκλημα κατά της οικογένειας. Είναι έγκλημα να προσφέρεις χωρίς λόγο σε κάποιον ξένο πλούτο, ο οποίος παράγεται από το οικογενειακό κεφάλαιο. Είναι έγκλημα να δίνεις δουλειά σε ξένο και την ίδια ώρα κάποιο από τ' αδέρφια σου να είναι άνεργο και να πεινάει.
Όποιος δεν μπορεί να τ' αποδείξει όλα αυτά, τιμωρείται. Τιμωρείται ο ίδιος κι απομακρύνεται ο ξένος που προσπάθησε παρανόμως να επωφεληθεί από τη βλακεία ή την πονηριά ενός εκ των συνιδιοκτητών και δεν ακολούθησε τη νόμιμη διαδικασία. Απομακρύνεται χωρίς τιμωρία και χωρίς καμία περαιτέρω δικαιολογία και χωρίς βέβαια ν' αδικηθεί. Πληρώνεται τον κόπο του και αυτός ο οποίος τιμωρείται είναι εκείνος που υπέπεσε στο ατόπημα και αυτός είναι εκείνος που τον έβαλε μέσα στο σπίτι.
Οι ιδιοκτήτες είναι αυτοί που τιμωρούνται από τους συνεταίρους τους για τις παραβάσεις τους και όχι οι ξένοι. Οι ξένοι απομακρύνονται, έχοντας πληρωθεί τα δεδουλευμένα με βάση τις συμφωνίες που έχουν κάνει και οι οποίες, αν είναι αποικιοκρατικού τύπου, αντικαθίστανται με νέες, που είναι ανάλογες μ' αυτές που προβλέπονται για τους νόμιμους εργάτες. Οι ιδιοκτήτες-παραβάτες πληρώνουν αυτούς που απασχολούν παρανόμως και στη συνέχεια πληρώνουν με πρόστιμο υπέρ αυτών που αδίκησαν με τις παράνομες πράξεις τους και είναι οι όμοιοί τους.
Ο αναγνώστης, με βάση τα όσα έχουμε περιγράψει μέχρι τώρα, έχει μια εικόνα του τι περίπου συμβαίνει σήμερα και ποιοι είναι τα θύματα της "ανθρωπιστικής" πολιτικής των ηλιθίων. Μπορεί να καταλάβει ότι κάποιοι πονηροί συμπολίτες μας έχουν ανοίξει πραγματική "φάμπρικα", για να μπορούν να παράγουν τα προϊόντα τους με κόστος δούλων. Μπορεί να καταλάβει ότι πάνω σ' αυτούς τους αναξιοπαθούντες ανθρώπους ακόμα και τα πολιτικά κόμματα έχουν στήσει μια ανάλογη "φάμπρικα". Μπορεί όμως πάνω απ' όλα να καταλάβει τι συμβαίνει εις βάρος του λαού, που, όταν θα αντιδράσει, θα κατασταλεί η αντίδρασή του με τη δικαιολογία του ρατσισμού.
Ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και βέβαια και στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες είναι εξόχως παράνομο και αντισυνταγματικό. Βλέπουμε λαθρομετανάστες, μετά από κάποια χρόνια παράνομης παραμονής και εργασίας, να διεκδικούν δικαιώματα. Να φωνάζουν και να απειλούν τους πάντες με βάση τον νόμο που έχει θεσπιστεί και αφορά τους ιδιοκτήτες-πολίτες και όχι τους ίδιους. Τους βλέπουμε να βγαίνουν με απύθμενο θράσος στα "παράθυρα" των τηλεοράσεων και να κατηγορούν τον λαό για ρατσισμό. Αντί εκείνη την ώρα να συλλαμβάνονται επιτόπου και να απελαύνονται με συνοπτικές διαδικασίες, εξαιτίας του προφανούς της παρανομίας τους, αφήνονται να παριστάνουν τους "κήνσορες" και τους τιμητές των πολιτισμικών αξιών της κοινωνίας που δεν ρωτήθηκε αν θέλει να τους "φιλοξενεί" και της "φορτώθηκαν".
Κοντά τους είναι όλοι οι "ευαίσθητοι" πολίτες, που κατά σύμπτωση εισπράττουν εκατομμύρια σε μισθούς. Μεγαλοαστικά κουτορνίθια, που εισπράττουν εκατομμύρια ως πολυθεσίτες και αργόμισθοι. Κουτορνίθια, που έχουν κάνει την ανθρώπινη "ευαισθησία" προσωπικό τους κεφάλαιο. Αυτοί είναι που προσπαθούν να πείσουν τον λαό για τον νόμο και το δίκαιο των λαθρομεταναστών. Όλοι αυτοί οι νομικοί της "πλάκας" δεν γνωρίζουν το πλέον βασικό. Ποιο είναι αυτό; Ότι οι νόμοι τους οποίους επικαλούνται αφορούν πολίτες με πληρωμένα δικαιώματα "επικαρπίας".
Αγνοούν το γεγονός ότι η ασφάλιση και η νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματική. Γιατί; Γιατί απειλεί την ισονομία και την ισοπολιτεία. Ακόμα δηλαδή κι αν υποθέσουμε ότι αυτοί οι λαθρομετανάστες είναι νόμιμοι πολίτες, υπάρχει πρόβλημα αντισυνταγματικότητας, αν χωρίς κανέναν άλλον όρο "ευθυγραμμιστούν" με τους γηγενείς εργάτες. Γιατί; Γιατί απλούστατα σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία. Δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν κάποιος πολίτης απολαμβάνει δωρεάν αυτό το οποίο κάποιος άλλος το πλήρωσε και μάλιστα ακριβά.
Για να το κατανοήσει αυτό κάποιος, ας σκεφτεί το παράδειγμα του ελληνικού ΙΚΑ. Όλοι οι "ευαίσθητοι" υποστηρίζουν ότι πρέπει να ασφαλίζονται οι λαθρομετανάστες. Το αντισυνταγματικό δεν είναι στο δικαίωμα της ασφάλισης των λαθρομεταναστών, αλλά στο δικαίωμά τους να ασφαλίζονται στο ΙΚΑ. Γιατί; Γιατί το ΙΚΑ προσφέρει κάποιου είδους "έξτρα" παροχές στα μέλη του. Παροχές όμως που στηρίζονται στην οικονομική του δυνατότητα, την οποία κάποιοι την έχουν πληρώσει και δεν προέκυψε ως δια μαγείας. Το ΙΚΑ δηλαδή δεν ξεκίνησε πλούσιο. Το ΙΚΑ έγινε πλούσιο από τον κόπο κάποιων, που επί δεκαετίες πλήρωναν εισφορές.
Για να φτάσει δηλαδή το ΙΚΑ στο σημείο να χρηματοδοτεί τις διακοπές ή τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που θα παρακολουθήσουν τα μέλη του, πρέπει να έχει χρήματα. Ποιανού είναι τα χρήματα αυτά; Αυτών που τα κατέβαλαν. Ποιοι είναι αυτοί; Τα προηγούμενα μέλη του. Οι παππούδες και οι γονείς των σημερινών εργαζομένων. Με βάση τη στατιστική το ΙΚΑ έχει "κληρονομήσει" από κάθε γενιά εργαζομένων κάποια είκοσι χρόνια κρατήσεων. Μιλάμε για τρομερά ποσά. Μιλάμε για ένα ποσό που έχει την αξία ενός σπιτιού για τον κάθε ασφαλισμένο.
Όταν λοιπόν ένας γηγενής εργαζόμενος είναι εγγονός και γιος ασφαλισμένου στο ΙΚΑ, απαιτεί από αυτό τη "χρηματοδότησή" του για δευτερεύοντα πράγματα, που έχουν σχέση με την ποιότητα ζωής. Την απαιτεί, γιατί την έχει πληρώσει και μάλιστα ακριβά. Έχει πληρώσει δύο σπίτια στο ΙΚΑ, γιατί αυτά τα χρήματα των προγόνων του, αν δεν τα έπαιρνε το ΙΚΑ, θα γινόταν περιουσία την οποία θα κληρονομούσε ο ίδιος. Ανέχεται λοιπόν αυτός ο εργαζόμενος το ληστρικό ΙΚΑ και παίρνει το ελάχιστο που του δίνει και αυτό είναι οι παροχές του ταμείου.
Έχει πληρώσει δύο σπίτια, για να πάει μία φορά στα δύο χρόνια διακοπές με χρηματοδότηση ή να παρακολουθήσει δωρεάν μια θεατρική παράσταση. Από την άλλη για τον λαθρομετανάστη όλα αυτά είναι "δώρα". Με την καταβολή εισφορών για ένα-δύο χρόνια εργασίας εξασφαλίζει τα ίδια δικαιώματα. Όλα γι' αυτούς είναι δωρεάν και όλα είναι παροχές που οφείλονται σε θυσίες ανθρώπων που δεν ήταν δικοί τους άνθρωποι. Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να στέκονται στις ίδιες "ουρές" των ίδιων ταμείων για να εξυπηρετηθούν;
Η αντισυνταγματικότητα είναι προφανής. Γιατί; Γιατί, όταν ασφαλίζεις κάποιον ξένο στο ΙΚΑ, αδικείς τον γηγενή. Τον ξένο ή τον ασφαλίζεις σε ένα ταμείο καινούργιο και άρα άδειο ή τον ασφαλίζεις στο ΙΚΑ, δίνοντας όμως πίσω στους γηγενείς ασφαλισμένους αυτά τα οποία κατέβαλαν οι πρόγονοί τους. Οι γηγενείς ανέχονται το ΙΚΑ να κληρονομεί τους προγόνους τους και δεν ζητάνε τα παρακρατημένα εκατομμύρια, γιατί όλοι βρίσκονται στον ίδιο "παρονομαστή". Δεν τα ζητάνε, γιατί υποτίθεται θέλουν ν' απολαμβάνουν τα όσα προκύπτουν από τα εκατομμύρια αυτά. Θέλουν ν' απολαμβάνουν τα όσα μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα πανίσχυρο ασφαλιστικό ίδρυμα.
Αν αρχίσουν αυτές οι παροχές να "μοιράζονται" και σε ξένους, δημιουργείται νομικό πρόβλημα. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν οι γηγενείς εργάτες έχουν το νόμιμο δικαίωμα να ζητήσουν πίσω τα όσα τους ανήκουν. Μπορεί δηλαδή να πάει ένας εργάτης, που είναι γιος ενός νεκρού εργάτη και να ζητήσει τα όσα δικαιούνταν ο πατέρας του και δεν εισέπραξε ποτέ. Να υπολογίσει το ύψος της σύνταξης του πατέρα του για το διάστημα που την έπαιρνε και να το αφαιρέσει το συνολικό ποσό από τις εισφορές που αυτός είχε καταβάλει ως εργάτης. Αυτήν την τεράστια διαφορά μπορεί να τη διεκδικήσει.
Τι θα κάνουν σε μια τέτοια περίπτωση τα κουτορνίθια, που σήμερα επικαλούνται τον νόμο, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών; Πώς θα συνεχίσουν να εισπράττουν τα εκατομμύρια ως υψηλόμισθοι κρατικοί υπάλληλοι, αν δεν υπάρχει το ληστρικό ΙΚΑ, που "ξεζουμίζει" τους αφελείς και χρηματοδοτεί το κράτος;
Αν αρχίσουν οι εργάτες να ψάχνουν το δίκιο τους, πολλοί "ευαίσθητοι" αερολόγοι θ' αρχίσουν να το "βουλώνουν". Πολλοί θ' αρχίσουν ν' αναθεωρούν τις απόψεις τους περί του ασφαλιστικού. Γιατί; Γιατί το κράτος, το οποίο τους πληρώνει για να "αερολογούν", είναι ο κύριος οφειλέτης του ΙΚΑ. Αν κληθεί το κράτος να πληρώσει τα όσα χρωστάει στο ΙΚΑ, πολλοί "ευαίσθητοι" θα κλάψουν. Το κράτος και οι άνθρωποί του κάνουν τους έξυπνους και τους ευαίσθητους μόνον όταν κάποιο άλλο κοροΐδο είναι "χορηγός" της "ευαισθησίας" τους.
Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον κι αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι η "επικαρπία" και ποια είναι η πραγματική της αξία. Αν το κράτος εξακολουθήσει να μοιράζει δωρεάν και με συνοπτικές διαδικασίες την ιδιότητα του πολίτη σε ξένους, είναι βέβαιον ότι θα "διαλύσει" σε περίπτωση που αντιδράσουν οι γηγενείς. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να πληρώσει την "επικαρπία" σ' αυτούς που έχουν πληρώσει την ιδιότητα του πολίτη και δεν την πήραν τιμής ένεκεν. Θα πρέπει ν' αποζημιώσει το δικαίωμα σ' αυτούς που το έχουν πληρώσει, για να τους ευθυγραμμίσει με τους νέους. Μόνον έτσι δεν θα υπάρχει συνταγματικό πρόβλημα με την ισονομία και την ισοπολιτεία.
Όλα αυτά όμως είναι πραγματικά χρήματα και το κόστος είναι τεράστιο. Γιατί; Γιατί όλα όσα θεωρούμε σήμερα δωρεάν στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοια. Θεωρούνται δεδομένα, όπως θεωρείται δεδομένο να φωνάζει κάποιον η οικογένειά του με το μικρό του όνομα. Κόστισαν για να γίνουν και απλά η κοινή ιδιότητα μεταξύ των πολιτών, που πλήρωσαν από κοινού την υποδομή, έκανε τη χρήση των αγαθών να φαίνεται δωρεάν.
Τι σημαίνει αυτό; Όταν ανοίγεις μια βρύση, για να για πιεις δωρεάν νερό, δεν είναι αυτό το οποίο φαίνεται. Δισεκατομμύρια έχει πληρώσει ο λαός, για να φτάνει το αγαθό του νερού "δωρεάν" μέχρι το σπίτι του. Δισεκατομμύρια έχει πληρώσει, για να φτάνει "δωρεάν" το ρεύμα μέχρι το σπίτι του. Δισεκατομμύρια έχει πληρώσει, για να γίνουν οι δρόμοι και οι γέφυρες που χρησιμοποιούμε "δωρεάν".
Έχουν φορολογηθεί γενιές επί γενεών, για να μπορεί ένας λαός ν' απολαμβάνει ως ιδιοκτήτης του κράτους του κάποιες παροχές, που έχουν σχέση με την ποιότητα ζωής. Είναι αυτό το οποίο λέγαμε σε άλλο σημείο. Όλα τα κράτη είναι "σπίτια" λαών, αλλά δεν είναι όλα τα σπίτια ίδια. Υπάρχουν σπίτια πολυτελείας, που απαίτησαν τρομερές θυσίες για να γίνουν και σπίτια που μοιάζουν με παράγκες και δεν απαίτησαν τίποτε. Όταν την πολυτέλεια ενός σπιτιού αρχίζεις και τη μοιράζεις δωρεάν σε τρίτους, ευνόητο είναι ότι θα πρέπει ν' αποζημιώσεις αυτούς τους οποίους την πλήρωσαν.
Αυτό γίνεται σήμερα με τα κράτη και τους λαούς που πέφτουν θύματα της λαθρομετανάστευσης. Μέσα σε κάθε κράτος —από αυτά που θεωρούμε ανεπτυγμένα στον τομέα των υποδομών— ο κάθε εργαζόμενος κατά μέσον όρο έχει πληρώσει παραπάνω από το μισό των συνολικών του απολαβών, προκειμένου ν' απολαύσει ο ίδιος και τα παιδιά του "δωρεάν" κάποια πράγματα σημαντικά ή ασήμαντα. Από το πανάκριβο δίκτυο, που μεταφέρει το αγαθό του ηλεκτρισμού, μέχρι το πεζοδρόμιο με το πολυτελές και αντιολισθητικό πλακάκι, όλα είναι πληρωμένα από τον λαό.
Με ποια λογική προσφέρεις αυτά τα αγαθά σε κάποιον ξένο; Επειδή πληρώνει τους τρέχοντες φόρους και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ; Αυτά τα πληρώνει κι αυτός ο οποίος πλήρωσε για να κατασκευαστούν αυτές οι πανάκριβες ΔΕΚΟ. Άλλωστε ποιος του ζήτησε να τα πληρώνει και από πού εξασφαλίζει τα χρήματα για να τα πληρώσει. Μπορεί κάποιος να μπει παράνομα σε μια ξένη βίλα και να θεωρεί τον εαυτό του καθ' όλα εντάξει, επειδή πληρώνει το μερίδιό του στους λογαριασμούς; Ο ιδιοκτήτης της βίλας τι ρόλο παίζει; Αυτός, ο οποίος πλήρωσε για την κατασκευή της υποδομής, πώς ξαφνικά γίνεται ίσα και όμοια με τον "λαθροσυγκάτοικο";
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί με τη σημερινή ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση γίνεται "νόθευση" των πληθυσμών. Αλλάζουν οι πληθυσμιακές συνθέσεις των κρατών. Στους νόμιμους πληθυσμούς προστίθενται παράνομοι, που με συνοπτικές και ύποπτες διαδικασίες σταδιακά αποκτούν τα ίδια δικαιώματα. Αυτό όμως σημαίνει ορισμένα πράγματα. Ακόμα κι αν το δεχθούμε αυτό ως αναπότρεπτο γεγονός των "καιρών" μας, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το δικαίωμα της "επικαρπίας" αυτών που ήδη το έχουν πληρώσει.
Πρακτικά θα πρέπει σε μια τέτοια περίπτωση ν' αλλάξουν ριζικά τα ιδιοκτησιακά θέματα μέσα σε ένα κράτος. Το αρχικό δημόσιο κεφάλαιο θα πρέπει να μετοχοποιηθεί και να μοιραστεί εξίσου σε όλους τους "παλαιούς" πολίτες της κάθε χώρας. Να πάψει να χαρακτηρίζεται δημόσιο, εφόσον στην περίπτωση αυτήν δημόσιο θα είναι μόνον ό,τι προκύπτει από τη γενική θυσία του συνόλου του λαού και άρα και των ξένων.
Αυτό όμως αναγκαστικά θα γίνει το αίτιο τεράστιων αλλαγών. Οι παλαιοί πολίτες θα πρέπει για παράδειγμα —ως ιδιοκτήτες μεγάλων ποσοτήτων κεφαλαίου— ν' απολαμβάνουν διαφορετικές τιμολογήσεις των αγαθών που χρησιμοποιούν και ανήκουν στις "παραγωγές" των δικών τους κεφαλαίων. Οι νέοι πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν τα πάντα, εφόσον δεν έχουν χρηματοδοτήσει την κατασκευή τους. Να πληρώνουν ειδικά τέλη, ακόμα και για τους δρόμους και τα πεζοδρόμια που χρησιμοποιούν. Να πληρώνουν αυτοί οι οποίοι τα χρησιμοποιούν και να εξαιρούνται αυτοί που τα πλήρωσαν για να γίνουν.
Το ακόμα πιο τρομερό θα είναι, όταν θα επιχειρεί το κράτος μια ιδιωτικοποίηση του δημοσίου κεφαλαίου. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν δεν θα μπορεί να εισπράττει το ίδιο το κράτος το τίμημα της πώλησης. Το κράτος, που θα ανήκει από κοινού σε όλους τους πολίτες —παλαιούς και νέους— δεν θα είναι ο ιδιοκτήτης του παλαιού δημοσίου κεφαλαίου. Αν για παράδειγμα πωληθεί η ΔΕΗ στην Ελλάδα, τα χρήματα που θα αποφέρει η πώλησή της δεν θα μπορεί να τα εισπράξει το κράτος. Θα πρέπει να τα εισπράξει το τμήμα του λαού που πλήρωσε για να γίνει η ΔΕΗ.
Σε κάθε τέτοια περίπτωση δηλαδή θα πρέπει το οποιοδήποτε κεφάλαιο ή πλούτος να μοιράζεται σε 10.000.000 μερίδια και ν' αποδίδεται στους δικαιούχους του. Το κράτος δεν θα εισπράττει αυτά τα χρήματα, ώστε να συντηρείται το ίδιο. Το κράτος θα συντηρείται από τη φορολογία του συνόλου του πληθυσμού του, εφόσον σ' αυτό το σύνολο θ' ανήκει. Απλά η "επικαρπία", που θα μοιραστεί, θα κάνει τους παλαιούς πολίτες συνολικά πιο πλούσιους από τους ξένους.
Αντιλαμβανόμαστε ότι εύκολα κάποιος μπορεί να βάλει τους πάντες σε περιπέτειες με την απαίτηση της "επικαρπίας". Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε "κουτορνίθια" τους "ευαίσθητους", που συνδέουν την ίδια τους την ύπαρξη με το δημόσιο κεφάλαιο και το ίδιο το κράτος. Δεν γνωρίζουν τι τους γίνεται κι απλά στηρίζονται στο γεγονός ότι και ο λαός δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και ποια είναι τα δικαιώματά του ως ιδιοκτήτη του κράτους. Εξαιτίας αυτής της άγνοιας μοιράζουν νομιμοποιήσεις και δικαιώματα στον "Χασάν" της διαφήμισης. Εξαιτίας αυτής της άγνοιας υπόσχονται στον "Χασάν" μέχρι και θέση στον κρατικό μηχανισμό. Δεν γνωρίζουν ότι η θέση στον κρατικό μηχανισμό είναι "πληρωμένη" από τον λαό-ιδιοκτήτη και άρα ότι, για να παραδοθεί αυτή σε ξένο, θα πρέπει πρώτα ν' αποζημιωθεί ο ιδιοκτήτης της.
Αναλίσκονται σε ψευδοσυγκινητικά "παραληρήματα" και νομίζουν ότι κάνουν φιλάνθρωπη πολιτική. Δεν γνωρίζουν ότι φιλάνθρωπη πολιτική κάνει κάποιος με ό,τι του ανήκει και όχι με ό,τι διαχειρίζεται και ανήκει σε άλλους. Αυτό κάνουν αυτοί. Μοιράζουν στους ξένους μετανάστες μερίδιο από αυτά που ανήκουν στον λαό και οι ίδιοι απλά πληρώνονται για να τα διαχειρίζονται προς το συμφέρον του. Νομίζουν ότι η ψευδοφιλανθρωπία τους δικαιολογεί την κλοπή τους. Δεν γνωρίζουν ότι ένας ληστής τραπέζης φυλακίζεται το ίδιο, είτε κρατάει τα κλοπιμαία για τον εαυτό του είτε τα μοιράζει στους φτωχούς.
Πριν δούμε ποιοι κρύβονται πίσω από όλα αυτά, θα πούμε μερικά πράγματα περί λαθρομεταναστών και της πραγματικής έννοιας της "φιλανθρωπίας". Θα επαναλάβουμε δηλαδή τα όσα είπαμε περί φιλανθρωπίας και απλού ανθρώπου και θα τα αναγάγουμε στο επίπεδο των κρατών. Θα δούμε τι ακριβώς είναι φιλανθρωπία στο επίπεδο του κράτους και πότε αυτή η φιλανθρωπία είναι η "βιτρίνα" μιας σκληρής ιμπεριαλιστικής πολιτικής.

Τραϊανού Παναγιώτης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση