Πάντα, ότι σπέρνεις, θερίζεις, δεν γίνεται αλλιώς...

Με αφορμή την παρέλαση

στους Ευζώνους

Αξιότιμε κ. Χαραλαμπίδη, εκδότα, διευθυντά και ιδιοκτήτα της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Γνώμη", διαβάζοντας στην εφημερίδα σας, την 28-3-2008, σχετικά με τους Ευζώνους ως πρώτο και τελευταίο σύνορο, στάθηκα σε τρία σημεία:
Α) Η καρδιά της Ελλάδας, στις 25 Μαρτίου, χτύπησε στους Ευζώνους, όπου από την μεγάλη αναμέτρηση βγήκαν νικητές τα παιδιά, αφού και τα συγχαρητήρια του Υπουργού Παιδείας κατέδειξαν ότι ήταν κεντρική παρέλαση.
Β) Ο γνωστός συγγραφέας Κώστας Ζουράρις εκφώνησε ευρηματικά τον πανηγυρικό της ημέρας κάνοντας προσκλητήριο Μακεδόνων αγωνιστών και μνεία στη σημασία του αγώνα και στο θέμα του ονόματος της Μακεδονίας, προκαλώντας τον ενθουσιασμό όλων.
Γ) Το κύρηγμα του Ιερομόναχου Αγαθάγγελου, από το μοναστήρι της περιοχής και η μορφή του παρέπεμπαν σε επαναστατικά χρόνια.
Επιφανειακά λοιπόν κι εγώ ο πιστός αναγνώστης της εφημερίδας σας χαίρομαι γι'αυτά. Κατά βάθος όμως λυπάμαι και πολύ μάλιστα.
1. Διότι ο Υπουργός Παιδείας και όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες, εδώ και πολλά χρόνια, έπρεπε να κρατήσουν την υπόσχεση τους, αυτή της αποκέντρωσης, και τα σχολεία των χωριών και ειδικότερα αυτά των παραμεθορίων περιοχών να λειτουργούν κανονικά και μάλιστα με ειδικά εκπαιδευόμενους διδασκάλους.
2. Δεν θα χρειαζόταν κανένας Ζουράρις, αν λειτουργούσε το σχολείο των Ευζώνων και τον πανηγυρικό της ημέρας εκφωνούσε ο δάσκαλος.
3. Γιατί αλήθεια αυτή την ημέρα να λειτουργεί και να ευλογεί ο Ιερομόναχος Αγαθάγγελος από μοναστήρι της περιοχής και όλο τον υπόλοιπο χρόνο να λειτουργεί ιερέας προερχόμενος από άλλο κράτος; Που; Στους Ευζώνους στο πρώτο και τελευταίο σύνορο της Ελλάδας μας!
Μια πολύ παλιά Ελληνική παροιμία λέει: "όπως σπείρεις έτσι και θα θερίσεις".
Έτσι λοιπόν περιμένουμε ένα καλύτερο αύριο;
Συγχαίρω τα παιδιά και τους δασκάλους για την παρουσία τους στους Ευζώνους, δεν μπορώ να πω όμως τα ίδια σε κανέναν άλλο εκτός από αυτούς, που υψώνουν περιστασιακά το παράστημα τους.
Ολοι μας, και πρώτοι εσείς τα μέσα ενημέρωσης, και όσοι θέλουν στην πράξη να υψώσουν το παράστημα τους, ας ξεκινήσουμε ένα καθημερινό αγώνα για την σταδιακή πραγματική αποκέντρωση, για την λειτουργία των σχολείων των μικρών χωριών και κυρίως των παραμεθόριων περιοχών, και ας προσπαθήσουμε να πείσουμε την Εκκλησία της Ελλάδας με το νέο της Αρχιεπίσκοπο ότι οι φωτισμένοι - εκπαιδευτικοί ιερείς είναι απαραίτητοι στα χωριά μάλλον, και όχι στις πόλεις, και επιπλέον καλό θα ήταν η περιουσία της να δίνοταν για το κόστος των εκπαιδευτικών των σχολείων των μικρών χωριών και ιδιαίτερα των παραμεθόριων.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι όνειρα, τα βλέπω όμως ως ελπίδες για να δούμε τους Εύζωνους να χαίρονται πραγματικά και όχι μόνο για μια δύο ώρες μιας ημέρας το χρόνο, να υψώνεται κάθε πρωί η Ελληνική σημαία στον ιστό της στο Σχολείο τους και οι χαρούμενες παιδικές φωνές να ξαναφέρουν την άνοιξη στις γερασμένες καρδιές των κατοίκων".

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής "Γνώμη".

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση