Αξιοθρήνητοι υπηρέτες

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

Δυστυχώς, πρόκειται για αξιορθήνητους υπηρέτες και τίποτε άλλο: αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό μιας κυβέρνησης η οποία αποφασίζει να επιβάλλει τυφλά ρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές, όπως λ.χ. η άρση του παλαιού καθεστώτος των περιοχών αμιγούς κατοικίας, όταν τέτοιο καθεστώς υπάρχει – και ορθώς - κατεξοχήν στην ίδια τη Γερμανία και σε πολλές άλλες ευρωπαικές και όχι μόνον χώρες. Δυστυχώς, πολλοί είναι στην Αθήνα εκείνοι που έχουν την εντύπωση ότι αυτή η νέα ρύθμιση δήθεν συνιστά πρόοδο. Προδήλως, δεν έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Οταν τα το αντιληφθούν θα αλλάξουν γνώμη όπως συχνά συμβαίνει. Ομως, τότε, θα είναι αργά. 

Δεν είναι όμως μόνον αυτή η, ακατανόητη με λογικούς όρους, επιμονή στην οποία πάλι η Ελλάδα άνευ λόγου υπέκυψε – εδώ βέβαια υποκύπτει στην αξίωση να χτιστούν οι παραλίες, ή να πουληθεί όλος ο δημόσιος πλούτος για συνολικό όφελος, που αποτελεί, αν υπάρξει, παρωνυχίδα του χρέους της ελληνικής “σωτηρίας”... 

Το καλοκαίρι φέρνει όσα ο χειμώνας δεν κατάφερε. Ετσι, εκτός από το μπετόν παντού, φέρνει και το τέλος των συντάξεων. Το νέο ασφαλιστικό που έρχεται, σημαίνει, σε απλά ελληνικά, ότι σύντομα η μέση σύνταξη θα βρεθεί πράγματι στα επίπεδα των 400-500 ευρώ, αλλά και, επίσης, ότι αυτή δεν θα καταβάλεται αν κάποια στιγμή το ταμείο δεν είναι σε θέση να την καταβάλει: με κομψή διατύπωση, αυτό ονομάζεται “κανόνας μηδενικού ελλείμματος”. Και, φυσικά, όπως συμβαίνει και με τις περιοχές αμιγούς κατοικίας, έτσι και εν προκειμένω κάτι τέτοιο δεν ισχύει έτσι ούτε στις χώρες που μας επιβάλλουν να γίνει. 

Η μεγάλη ειρωνεία όμως είναι ότι, σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών, εκείνο που απέτρεψε πριν από μερικές εβδομάδες την εκλογική κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού, ήταν η ψήφος των συνταξιούχων, οι οποίοι κινήθηκαν βασικά με το φόβο της απώλειας της σύνταξής τους.

Το συμπέρασμα είναι ένα: ότι η κυβέρνηση όχι απλώς δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει και να διαπραγματευτεί το παραμικρό, αλλά, αντιθέτως, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται τελικά και πιο ενδοτική στα πάντα. Δεν έχει κανένα φρένο, κανένα όριο. 

Και το χειρότερο είναι ότι με αυτή τη λογική και με αυτή την κατεύθυνση πλεύσης, κινδυνεύουμε να μπει και στη “συζήτηση” για το χρέος...

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση