Αφού μας κάνουν σκλάβους χρέους, ας τους ξεπληρώσουμε όπως τους αξίζει...

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Αναμφίβολα, εάν έπρεπε να κηρύξουμε στάση πληρωμών, ο κατάλληλος χρόνος ήταν πριν από την εισβολή του ΔΝΤ – όπως είχαμε τότε επισημάνει.

Εάν θεωρούσαμε τώρα πως είναι αναγκαία η λογιστική έρευνα του χρέους, έτσι ώστε να απαιτήσουμε τη διαγραφή του πιθανού επαχθούς μέρους του, ο κατάλληλος χρόνος ήταν πριν από το PSI – όταν οι δανειστές μας δεν ήταν τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, αλλά οι αγορές.

Περαιτέρω, εάν έπρεπε να επιστρέψουμε στη δραχμή, ο κατάλληλος χρόνος ήταν είτε πριν από την επέλαση των συνδίκων του διαβόλου και της πρωσικής Γερμανίας (μαζί με την κήρυξη της στάσης πληρωμών), είτε, το αργότερο, πριν από την υπαγωγή του χρέους μας στο αγγλικό δίκαιο και τη «μετάλλαξη» του σε ενυπόθηκο – αφού έκτοτε δεν έχουμε πλέον τη δυνατότητα μετατροπής του σε δραχμές, όπως την είχαμε προηγουμένως, με μία απλή απόφαση της Βουλής.

Σήμερα, μετά από όλες τις διαδικασίες που μεσολάβησαν, καθώς επίσης μετά από τα εγκληματικά προγράμματα λιτότητας που αποδεχθήκαμε χωρίς καμία συλλογική εξέγερση ή, έστω, φυσιολογική αντίδραση, όλες οι παραπάνω δυνατότητες μας έχουν δυστυχώς εξαλειφθεί – η χώρα μας έχει μετατραπεί σε αποικία και εμείς σε σκλάβους χρέους.

Για να μπορέσουμε πλέον να ξεφύγουμε από την παγίδα, στην οποία μόνοι μας πέσαμε χωρίς καθόλου να διαμαρτυρηθούμε ή να προβούμε έγκαιρα σε ενέργειες αποφυγής της, ο μοναδικός δρόμος που απομένει είναι η ανάπτυξη μέσω του τουρισμού, της γεωργίας (εξαγωγές), της ναυτιλίας κοκ. – γενικότερα, μέσω της εργατικότητας και της επιχειρηματικότητας μας, παράλληλα με την κάθαρση του διεφθαρμένου κομματικού συστήματος μας.

Εάν τα καταφέρουμε, τότε μπορούμε να απαιτήσουμε τη μακροπρόθεσμη εξυπηρέτηση του χρέους μας, με το βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ – κάτι που πολύ δύσκολα δεν θα πετυχαίναμε, ενώ δεν θα μας κόστιζε ακόμη περισσότερα ανταλλάγματα, όπως το τρίτο «κούρεμα» του χρέους που ανόητα επιδιώκουμε.

Όλα αυτά προϋποθέτουν φυσικά αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, θάρρος και εμπιστοσύνη στις τεράστιες δυνατότητες της χώρας μας, καθώς επίσης των πολιτών της. Εάν δεν το κάνουμε, θα έχουμε χάσει δυστυχώς μία ακόμη ευκαιρία, όπως αυτές του παρελθόντος, τις οποίες αναφέραμε στην αρχή του κειμένου μας – μία ευκαιρία που ίσως είναι όμως η τελευταία.

Από την άλλη πλευρά, εάν η πρόθεση μας είναι να συνεχίσουμε απλά να παραπονιόμαστε μονότονα, μίζερα και από τους καναπέδες μας, κατακρίνοντας κάποια στιγμή στο μέλλον τον αφελληνισμό των τραπεζών μας (τον οποίο μπορούμε ακόμη να αποφύγουμε), τη λεηλασία της δημοσίας περιουσίας (την οποία μπορούμε επίσης να αποφύγουμε), την κατάσχεση της ιδιωτικής, την εξαθλίωση, τη γενοκτονία, την προδοσία των κυβερνώντων κοκ., τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας – κάτι που ελπίζουμε πως δεν θα συμβεί ποτέ.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση